5 τρόποι με τους οποίους η υπογονιμότητα μας έφερε πιο κοντά…
Η υπογονιμότητα θα μπορούσε να μας σπάσει, αλλά τελικά μας έκανε ισχυρότερους μαζί.
Η υπογονιμότητα ήταν ένα από τα πιο αγχωτικά πράγματα που ο σύζυγός μου και εγώ ζήσαμε ποτέ. Έχασα τον αριθμό των ενέσεων που έκανα στον εαυτό μου, τα χρήματα που δώσαμε για τις θεραπείες μετά τις θεραπείες και το χρόνο που έπρεπε να ξοδέψω σε αμήχανες συνομιλίες με τους εργοδότες μου, εξηγώντας γιατί χρειαζόταν να χάσω τόσα πολλά πράγματα.
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd]
Η προσωπική μου ζωή άλλαξε σε όλα, από το σεξ, την άσκηση και το καθημερινό φλιτζάνι καφέ που μου απαγόρευσαν οι γιατροί. Μέσα από όλα αυτά, καταφέραμε να μείνουμε μαζί καθώς υπομείναμε τα πιο σκοτεινά μέρη του γάμου μας.
Κοιτάζοντας πίσω, συνειδητοποιώ πόσο καλύτεροι έχουμε γίνει εξαιτίας αυτού του αγώνα. Θα μπορούσε να μας χωρίσει με πολλούς τρόπους και ενώ αγωνίζομαι ακόμα με τα επακόλουθα της υπογονιμότητας, είμαι επίσης ευγνώμων για τον ευτυχισμένο γάμο που δημιούργησα με τον πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή μου.
Εδώ είναι πέντε τρόποι όπου το ταξίδι της στειρότητάς ενίσχυσε τον γάμο μας.
1. Αντιμετωπίσαμε ενωμένοι την απογοήτευση.
Ήξερα ότι ο γάμος δεν θα ήταν γεμάτος ηλιοβασιλέματα και τριαντάφυλλα. Ήξερα ότι δύο άνθρωποι που ζουν μαζί θα είχαν κάποιες συγκρούσεις.
Αλλά όταν ήρθε η υπογονιμότητα, ήξερα ότι έπρεπε να είμαστε μια ενωμένη δύναμη – εναντίον της ασφαλιστικής εταιρείας που αρνείται την κάλυψη της θεραπείας – ενάντια στους φίλους και την οικογένεια που δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να καταλάβουν – έναντι της θλίψης μήνα μετά το μήνα με τα αρνητικά αποτελέσματα εγκυμοσύνης.
Οι δικές μας εμπειρίες, προκαταλήψεις και απόψεις έπρεπε να ενωθούν εάν επρόκειτο να περάσουμε από τη στειρότητα.
2. Ανακαλύψαμε οτι ο καθένας μας θρηνεί διαφορετικά.
Κάθε αποτυχημένος κύκλος και η απώλεια των μωρών μας προκάλεσαν έναν μοναδικό πόνο για μας και τους δύο. Δεν πρόκειται να πω ψέματα – δυσκολεύτηκα πολύ με τη φαινομενικά σιωπηλή θλίψη του συζύγου μου όταν είχα την πρώτη μου αποβολή. Εν τω μεταξύ, δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Αλλά συνειδητοποίησα αργότερα ότι αισθάνθηκε την απώλεια τόσο βαθιά όσο και εγώ, απλά χειρίστηκε τα συναισθήματά του διαφορετικά.
Έχω μάθει να εκτιμώ αυτές τις διαφορές, αγκαλιάζοντάς τες γιατί η θετική προσέγγιση του μετά από κάθε δυσκολία είναι αυτό που με βοήθησε να ξεπεράσω την κατάθλιψή μου και ταυτόχρονα η ευαισθησία μου τον κρατούσε ευαίσθητο στο δύσκολο αυτό ταξίδι.
3. Συνεννοούμαστε καλύτερα από ποτέ.
Ευτυχώς, ο σύζυγός μου ήταν πάντα πολύ καλός στο να μοιράζεται τα συναισθήματά του μαζί μου. Αλλά η στειρότητα προκαλεί έναν τόνο συναισθημάτων, και πολλά από αυτά δεν είναι καλά.
Ένιωθε απαίσια ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε παιδί, και ήταν πολύ θυμωμένος και απογοητευμένος. Δεδομένου ότι οι μάχες δεν ήταν πραγματικά διασκεδαστικές για κανέναν από εμάς, έπρεπε να προσπαθήσουμε συνειδητά να μιλήσουμε ο ένας στον άλλο. Η επικοινωνία μας τότε μας έδωσε τη δυνατότητα να διατηρήσουμε ψηλά το κεφάλι στις προκλήσεις.
4. Έχουμε μεγαλύτερη ενσυναίσθηση ο ενας για τον άλλον.
Είμαι αυτή που είμαι γεμάτη συναισθήματα και αυτός είναι αυτός που θέλει να σκέφτεται τα πράγματα μέσω της λογικής. Καθώς περάσαμε μέσα από τη στειρότητα είδαμε όσα και οι δύο χρειαζόμασταν για έναν ευτυχισμένο γάμο. Μερικές φορές είναι καλύτερο να είστε 2 άτομα με κοινό στόχο – και ο άντρας μου είναι ο μόνος που μπορεί να με ηρεμήσει και να με κάνει να νιώσω οτι όλα θα πάνε καλά.
5. Είμαστε πιο ευέλικτοι.
Όταν παντρευτήκαμε, ξέραμε ότι θα θέλαμε να πάρουμε ένα σκυλί, να αγοράσαμε ένα σπίτι και να κάνουμε τρία παιδιά. Τα δύο πρώτα συνέβησαν γρήγορα και τώρα που γράφω αυτές τις σκέψεις, η κόρη μου κοιμάται στο δωμάτιο της. Μια κόρη για την οποία παλέψαμε σκληρά και οι δύο και δεν ξέρω αν θα έχει ποτέ της αδέρφια.
Η ζωή δεν πήγε όπως της προγραμματίσαμε κάποτε, αλλά είναι ακόμα καλή. Έχουμε όνειρα, αλλά και οι δυο μας έχουμε γίνει πιο ρευστοί, αλλάζοντας και προσαρμόζοντας τα εμπόδια που προκύπτουν στις ζωές μας.