Δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει βιβλία με παραμύθια. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει διαβάσει χιλιάδες παραμύθια. Δεν υπάρχει γονιός που να μην έχει διαβάσει παραμύθι στα παιδιά του. Και όμως, υπάρχουν γονείς που ενώ διαβάζουν στα παιδιά τους παραμύθια, εκείνα δίνουν την εντύπωση πως δεν προσέχουν ή πως δεν ακούν.
Τους περνάει, λοιπόν, από το μυαλό πως ίσως έχουν κάποια μορφή διάσπασης προσοχής. Η αλήθεια είναι πως μπορεί και να έχουν δίκιο.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτός ο λόγος.
Πολλά παιδιά, κυρίως παιδιά με δυσλεξία και μαθησιακές δυσκολίες, έχουν κυρίαρχο το δεξί ημισφαίριο, άρα είναι περισσότερο οπτικοί τύποι. Οπότε, πολύ δύσκολα θα καταφέρουν να παρακολουθήσουν το ανάγνωσμα ενός παραμυθιού, καθώς αυτό γίνεται ακουστικά. Αν, κιόλας ο γονιός ζητήσει, να διαβάσει το ίδιο το παιδί το παραμύθι, δεν μπορώ να φανταστώ αυτό που θα επακολουθήσει.
Επειδή, τα παραμύθια είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για την ψυχοσύνθεση του παιδιού, αλλά παράλληλα το παροτρύνουν να ζήσει στο δικό τους μαγικό, φανταστικό κόσμο, τι μπορεί να γίνει;
1.Ο γονιός δείχνει την εικόνα από το εξώφυλλο του παραμυθιού στο παιδί, διαβάζουν τον τίτλο και ο γονιός του ζητάει να φανταστεί πως βρίσκεται στο σινεμά και πως βλέπει την εξέλιξη του παραμυθιού μέσα από την οθόνη.
2.Ο γονιός, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού, ξεκινάει την ανάγνωση, αλλά σταματάει σε κάθε παράγραφο. Ζητάει από το παιδί να περιγράψει με εικόνα αυτό που μόλις διαβάστηκε, ακολουθώντας τις εξής ερωτήσεις:
-Ποια εικόνα βλέπεις σε αυτό που διάβασα;
-Ποια χρώματα φαντάζεσαι πως υπάρχουν σε αυτό που διάβασα;
-Σε ποιο μέρος συμβαίνει αυτό που διάβασα;
-Ποια σχήματα φαντάζεσαι σε αυτό που διάβασα;
-Ποια πιστεύεις πως είναι η συνέχεια της ιστορίας;
3.Εφόσον το παιδί επιθυμεί, μπορεί να ζωγραφίσει την εικόνα, τα χρώματα, τα σχήματα, τη συνέχεια και στο τέλος, να αφηγηθεί το παραμύθι μέσα από τις ζωγραφιές.
4.Ο γονιός συνεχίζει, ακολουθώντας το ίδιο μοτίβο, αλλά προσπαθώντας να μην κουραστεί το παιδί. Εξάλλου, το παραμύθι είναι μια ευχάριστη διαδικασία.
5.Σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης του παραμυθιού, υπενθυμίζεται στο παιδί πως εξακολουθεί να βρίσκεται μέσα σε αίθουσα σινεμά. Μπορεί, αν θέλει, να έχει μπροστά του μια κενή οθόνη.
6.Αφού ολοκληρωθεί, σε επιθυμητό επίπεδο, το παραμύθι, το παιδί συζητάει με τον γονιό το παραμύθι, σαν να ολοκληρώθηκε το έργο στο σινεμά και συζητούν τις εντυπώσεις τους.
Η αξία του παραμυθιού είναι ανεκτίμητη. Είναι μια αξία, που πρέπει να περάσουμε σε όλα τα παιδιά μας, πάντα με τον πιο κατάλληλο τρόπο. Και βέβαια, μόνο ο ίδιος ο γονιός γνωρίζει.