Υπάρχει μια φωνή στο κεφάλι κάθε μαμάς.
Είναι μια φωνή γεμάτη ντροπή και αμφιβολία που σου δείχνει με ένα αόρατο δάχτυλο τι υποτίθεται πως έπρεπε να κάνεις.
Σου λέει πως σήμερα έκανες λάθη. Σου λέει πως τα πήγες πολύ άσχημα. Σου ψιθυρίζει πως δεν είσαι αρκετή και πως έπρεπε να προσπαθήσεις πιο πολύ.
Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να ακούει αυτή την φωνή πολύ συχνά. Την ακούω όταν αφήνω το παιδί μου να παρακολουθήσει μια ταινία όσο κοιμούνται τα άλλα μου παιδιά: Θα έπρεπε να παίζεις πιο συχνά μαζί του.
Την ακούω όταν παίζουν και για λίγο ανοίγω το κινητό μου και τσεκάρω το facebook που μου λέει πως τα παιδιά μου θα νομίζουν πως αγαπώ πιο πολύ το κινητό μου από εκείνα. Άλλες φορές όταν δεν προλαβαίνω να απλώσω τα ρούχα την ακούω να λέει πως δεν μπορώ να καταφέρω τίποτα και πως δεν θα έπρεπε να αφήσω την δουλειά μου αν δεν μπορώ να απλώσω μια λεκάνη ρούχα.
Τις δύσκολες μέρες που το μωρό μου αρρωσταίνει και δεν φροντίζω τον εαυτό μου και παρατάω το σπίτι βρώμικο η φωνή αυτή δυναμώνει. Ακούγεται δυνατά όταν ξεχνάω να ταΐσω τον σκύλο επειδή τα παιδιά μου είχαν κάποιο πρόβλημα. Τότε λοιπόν ακούω συνεχώς την ίδια φράση: Αποτυγχάνεις, αποτυγχάνεις, αποτυγχάνεις.
Όλο αυτό δεν έχει να κάνει με το να σιωπήσω αυτή την φωνή. Είναι μέρος του εαυτού μας. Είναι το αποτέλεσμα της θυσίας και της απέραντης αγάπης που έχουμε για τα παιδιά μας. Αυτή η φωνή θέλει να μας δώσει τα πάντα, θέλει να σκάβει όλο και πιο βαθιά επειδή τα παιδιά μας είναι τα πάντα για εμάς και εμείς εμείς χωρίς αυτά είμαστε ένα τίποτα. Δεν θα σταματήσει ποτέ να μας το λέει αυτό.Και ξέρετε κάτι μερικές φορές έχει δίκιο. Πώς θα νιώθατε χωρίς τα παιδιά σας; Δεν θα δίνατε και την ζωή σας για εκείνα;
Θέλει μεγάλη δύναμη, μυαλό και πνεύμα για να αποτινάξετε την αυτοτιμωρία και να αρχίζετε να συγχωρείτε τον εαυτό σας. Όταν νιώθω αδύναμη ψάχνω την ειρήνη μέσα στο σκοτάδι. Ψάχνω τον γαλάζιο ουρανό μετά από τρεις μέρες συνεχής βροχής.Ψάχνω την γλύκα σε έναν πικρό καφέ. Και την βρίσκω. Την βρίσκω σε ένα φρεσκοψημένο ψωμί κομμένο για τα παιδιά μου.Την βρίσκω σε μια αγκαλιά ή σε ένα ζεστό ντους με απαλή μουσική.
Βρίσκω την ηρεμία σε μια βαθιά αναπνοή.Βρίσκω την θαλπωρή σε ανθρώπους που με αγαπάνε. Στα παιδιά μου που κοιμούνται γλυκά στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και τα κοιτάω με χαρά από τον καθρέφτη.Στον άντρα μου που με στηρίζει κάθε στιγμή. Στην προσευχή μου.
Η μητρότητα δεν είναι μια τελειοποιημένη τέχνη αλλά μια συνεχής πρακτική εξάσκηση.
Η μητρότητα είναι σαν μια άσκηση γυμναστικής. Άλλες φορές είναι πιο ευλύγιστη και άλλες φορές σε δυσκολεύει. Μερικές φορές έχεις ισορροπία και άλλες φορές την χάνεις. Η φωνή αυτή λοιπόν κάνει λάθος όταν υπάρχει αγάπη. Όταν πίσω από τα ψίχουλα κρύβονται τα χαμόγελα των παιδιών μου. Η ζωή είναι όμορφη και όχι τέλεια.
Εγώ μπορώ να ζήσω με αυτό. Γιατί όχι και εσείς;
babyradio.gr– Γεωργία Τ.
Σήμερα ήταν η χειρότερη μέρα. Σήμερα ήταν η καλύτερη μέρα.
Μπορεί να μην έχω μπαμπά, αλλά ο γιος μου έχει έναν…
Τι θα συνέβαινε αν δεν είχα αποκτήσει ποτέ παιδιά;