“Eντάξει μια χαρά είμαι.” Είπα καθώς κοιτούσα την εικόνα μου στον καθρέφτη φεύγοντας βιαστικά από το σπίτι.
Ήταν ένα φυσιολογικό πρωινό και ήδη είχα ταϊσει και ντύσει τα δυο μου παιδιά, ετοίμασα και πακέταρα το κολατσιό τους και μαγείρεψα και μεσημεριανό για να φάμε το…απόγευμα.Είχα ακόμη να αφήσω την κόρη μου στο σχολείο και τον μικρό στον παιδικό σταθμό και μετά να πάω για δουλειά.
Συνήθως νιώθω ότι τρέχω μαραθώνιο πριν ξεκινήσω την δουλειά μου.
Τα πρωινά με τα παιδιά μου είναι μέσα στην τρέλα και στην αναστάτωση και για αυτό συνήθως φοράω σχεδόν το ίδιο στυλ ρούχων κάθε μέρα: Μια άνετη φαρδιά μπλούζα, ένα κολάν-παντελόνι και μποτάκια. Ή αυτό που αποκαλώ εγώ, το στυλ των μαμάδων.
Είναι αστείο το πως εξελίχθηκε το στυλ μου ανά τα χρόνια . Ήμουν τελείως διαφορετική όταν ήμουν φοιτήτρια. Λάτρευα τα τακούνια και τα τζιν παντελόνια. Τα μικρά τσαντάκια ήταν η αδυναμία μου και τα μαλλιά μου λυτά και μακριά.Μετά το πανεπιστήμιο αποφάσισα πως έπρεπε να ντύνομαι σε “στυλ δουλειάς”. Φορούσα πουκαμισάκια, και ανοιξιάτικα κραγιόν, φούστες και ντελικάτες γόβες. Από την στιγμή που έμεινα έγκυος τα γνωστά κολάν έγιναν ένα με το σώμα μου.
Ένιωθα άνετα καθώς δεν με πίεζαν. Συνέχισα όμως να τα φοράω γιατί με τα κιλά της εγκυμοσύνης δεν είχα και πολλές επιλογές.
Τα επίπεδα παπούτσια πήραν θέση στην ντουλάπα μου και από τότε που έγινα μαμά δεύτερη φορά έκοψα και τα μαλλιά μου κοντά για να μην χρειάζεται να τα φτιάχνω κάθε μέρα.
Κοιτάω λοιπόν στον καθρέφτη και βλέπω μια άλλη. Άφησα το προσωπικό μου στυλ πίσω.Δεν το άφησα πίσω επειδή τεμπέλιασα αλλά επειδή δεν βρίσκω χρόνο.
Δεν είναι ότι δεν νοιάζομαι για τον εαυτό μου πια. Πραγματικά νοιάζομαι. Απλά έχω λιγότερο χρόνο για να επενδύσω στην εμφάνισή μου και το έχω αποδεχτεί.Μου είναι πιο εύκολο να ντύνομαι έτσι. Μπορεί κάποια στιγμή να γυρίσω στο στυλ που είχα πριν τα παιδιά.
Μπορεί να διαλέγω τα ρούχα μου από το βράδυ, όπως έκανα παλιά.
Προς το παρόν όμως, μια χαρά είμαι και με τα μποτάκια μου και το κολάν μου. Έτσι δεν είναι;
babyradio.gr- Κατερίνα Π.
Μια άβολη αλήθεια για σένα, γονιέ…
Επιτέλους σε καταλαβαίνω, μαμά…
Η μαμά μου, μου έμαθε να σκέφτομαι και όχι τι να σκέφτομαι…