Όταν είσαι μία blogger που ασχολείται με την καθαριότητα και οργάνωση σπιτιού, δημιουργείται αναπόφευκτα η αίσθηση στον αναγνώστη ότι το σπίτι σου μάλλον πρέπει να είναι πάντα σε τάξη. Η ιδέα της Μάχης και η προτροπή της προς όλες τις μαμάδες bloggers της ομάδας Μαμαδο-blogs να φωτογραφίσουμε τα σπίτια μας στην καθημερινότητά τους ήταν μια ευκαιρία αυτός ο μύθος να καταρριφθεί. Με περιτριγύριζε από καιρό στο μυαλό. Εσύ που γράφεις για μπάνια καθαρά, για κανόνες καθαριότητας, για δουλειές του σπιτιού που γίνονται άψογα μέσα σε ένα πρωϊνό… κοίτα μπροστά σου. Το σπίτι μου σε μια απλή καθημερινή μέρα μάλλον μοιάζει με βομβαρδισμένο τοπίο παρά με ένα που λάμπει και αστράφτει, όπως στις διαφημίσεις.
Όταν όμως είσαι μαμά η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική. Δεν είναι ότι αφήνεις το σπίτι σου εντελώς στην τύχη του. Είναι αυτός ο μαγικός τρόπος που έχουν τα παιδιά να μετατρέπουν ένα συμμαζεμένο σπίτι σε αχούρι μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου!
Ναι, το σπίτι μου είναι ακατάστατο
Το γραφείο της προέφηβης Χριστίνας είναι ένα μεγάλο ακατάστατο κεφάλαιο από μόνο του. Η αλήθεια είναι ότι όταν εγώ ήμουν στην ηλικία της το γραφείο μου είχε την εντελώς αντίστροφη εικόνα. Ήμουν junkie της τάξης και της οργάνωσης από τότε (τίποτα δεν είναι τυχαίο άλλωστε). Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι η κόρη μου δεν είναι τσαπατσούλα, έχει απλώς διαφορετική αντίληψη και ανεκτικότητα στο θέμα ακαταστασία. Της αρέσει να μαζεύει αντικείμενα, ίσως άχρηστα για τα δικά μου μάτια, αλλά πηγή έμπνευσης για τα δικά της. Είναι ικανή να μεταμορφώσει μια παλιά κάλτσα σε φόρεμα για κούκλα ή ένα άδειο πλαστικό κουτί σε μολυβοθήκη. Για έναν δημιουργικό άνθρωπο, όπως η Χριστίνα, το συμμάζεμα δεν είναι προτεραιότητα. Και τελικά δεν είναι η ακαταστασία αυτή που επηρεάζει αρνητικά την αποδοτικότητά μας αλλά η αντίληψή μας γι`αυτήν.
Μία από τα ίδια και η βιβλιοθήκη στο δωμάτιό τους. Έχει τόσα πράγματα πάνω της που σε μένα μοιάζει ακατάστατη. Αν όμως αλλάξω θέση στα αντικείμενα, π.χ. όταν θέλω να ξεσκονίσω, η Χριστίνα το καταλαβαίνει. Άρα για εκείνη είναι όλα στη θέση τους.
Δεν θα μπορούσαν να λείπουν κι από τους δικούς μας τοίχους οι εικαστικές παρεμβάσεις. Αυτό είναι ένα ψαράκι που κολυμπά στην κολώνα του χωλ και μερικές τυχαίες γραμμές που ίσως και να αντιπροσωπεύουν κάτι. Αντιπροσωπεύουν ένα 6χρονο παιδί, τη μικρή μου Δήμητρα, που αγαπά τη ζωγραφική, έχει ανάγκη να εκφραστεί ελεύθερα και να ανακαλύψει τον κόσμο.
Η Δήμητρα πάντα χρησιμοποιεί πιάτο όταν τρώει. Τα ψίχουλα βέβαια προτιμούν το χώρο γύρω από το πιατάκι. Ας μην είμαι όμως αρνητική. Και μόνο το γεγονός ότι έκατσε στο τραπέζι να φάει είναι ένας μεγάλος στόχος που επετεύχθη.
Επειδή το παιδικό δωμάτιο είναι μικρό, τα παιχνίδια μεταφέρονται τις περισσότερες φορές στο σαλόνι, το οποίο είναι επίσης μικρό. Στους μικρούς χώρους η ακαταστασία φαντάζει πολύ μεγαλύτερη. Μια πολιτεία από playmobil και άλλα μικρά παιχνιδάκια στήνεται με μεράκι και φαντασία στο τραπέζι της σαλοκουζίνας.
Ή μια παρτίδα ντόμινο ξεδιπλώνεται στο πάτωμα, αγαπημένη επιφάνεια παιχνιδιού επίσης.
Οι παπουτσοθήκες έχουν μετατραπεί σε πάγκους εναπόθεσης αντικειμένων. Πρώτα οι χτένες, κοκαλάκια, τσιμπιδάκια, κορδέλες, που χρησιμοποιούμε συχνά, απέκτησαν εκεί τη μόνιμη πια θέση τους, για να τα έχουμε και συγκεντρωμένα. Μετά ακολούθησαν τα πινέλα, κλειδιά, σακουλάκια, κέρματα και πάσης φύσεως μικροπράγματα, αυτά τα γνωστά που δεν λείπουν από κανένα σπίτι.
Η αγαπημένη πολυθρονίτσα της ΙΚΕΑ είναι πάντα πιασμένη από κούκλες ή λούτρινα αρκουδάκια, ποτέ διαθέσιμη για μας.
Συμπέρασμα
Σκόπιμα δεν θα σου δώσω συμβουλές πώς να διορθώσεις την ακαταστασία. Δεν υπάρχει τίποτα να διορθώσεις. Την επόμενη φορά που θα νιώσεις τύψεις ή αγανάκτηση κοιτάζοντας το χάλι του σπιτιού σου, σήκωσε το κεφάλι και νιώσε περήφανη για το πόσες όμορφες αναμνήσεις έχουν δημιουργήσει τα παιδιά σου παίζοντας ελεύθερα και ανακατεύοντας στο σαλόνι σου. Όχι μην μετράς τις επιφάνειες και τα σημεία που θέλουν καθάρισμα αύριο…