9 λόγοι που το ίντερνετ πιστεύει πως δεν είμαι καλή μαμά
Διαβάζω, διαβάζω άρθρα για μαμάδες και παιδιά, συμβουλές, σωστούς τρόπους αντιμετώπισης κρίσιμων ζητημάτων στη ζωή των παιδιών κλπ κλπ…. Το συμπέρασμα, λοιπόν, που βγαίνει, με βάση όλα αυτά τα «σωστά» είναι ότι δεν είμαι και πολύ καλή μαμά!
Μην το πάρετε στραβά! Τα παιδιά μου είναι δυο χαρούμενα, απολαυστικά πλασματάκια και γενικά εύκολα και αρκετά συνεργάσιμα, όσο τους το επιτρέπει η ηλικία τους φυσικά (3,5 και 2 ετών). Αλλά κάνω αρκετά πράγματα από αυτά που ΔΕΝ πρέπει στην ανατροφή (και διατροφή) τους:
Να η λίστα με τις καθημερινές «αποτυχίες» μου ως μαμά:
1. Τα παιδιά μου αγαπούν να βλέπουν βιντεάκια με παιδικά (κυρίως Πέππα) και τους το επιτρέπω όταν δεν έχω κουράγιο να παίξω, να διαβάσω, να τραγουδήσω, να χορέψω… Επίσης, είναι σχεδόν αυτονόητο ότι την ώρα του φαγητού θα βλέπουν παιδικά γιατί διαφορετικά είτε δεν κάθονται σε ένα σημείο (βλ. Άρης, 2 ετών) είτε δεν τους αρέσει κανένα φαγητό (βλ. Ρέα, 3,5 ετών).
Ευτυχώς, ακόμα δεν μπορούν να πάρουν τον έλεγχο της τηλεόρασης, γιατί δεν ξέρουν να την ανοίγουν και να αλλάζουν κανάλια!
2. Υπάρχουν στιγμές που, όπως είπα παραπάνω, δεν έχω κουράγιο να κάνω τίποτα… Οπότε δε θα ασχοληθώ ιδιαίτερα με μαγειρική και μπορεί απλά να τους φτιάξω μια κρέμα να φάνε (την έτοιμη σε σκόνη) ή ένα τοστ… Στη χειρότερη περίπτωση που δεν έχω καμία καμία όρεξη για τίποτα, έχω δώσει και κρουασάν ή μπισκότα… Τη συγκεκριμένη «αποτυχία» βέβαια τη λούζομαι, γιατί η κόρη μου είναι κακόφαγη όσο δεν πάει, ενώ θα μπορούσε να δοκιμάζει περισσότερα πράγματα καθημερινά… Αυτή είναι, ίσως, η μόνη μου «αποτυχία» που με ενοχλεί, δεν την αποδέχομαι και θέλω να την αλλάξω άμεσα!!!!
3. Γενικά, αν εξαιρέσεις την ώρα πριν το φαγητό, δεν τους αρνούμαι πράγματα που θέλουν να φάνε (εφόσον το ζητήσουν πολύ ευγενικά):
«Μαμά, να φάω λίγη σοκολάτα;» Ναι.
«Μαμά, να πάω ένα γλειφιτζούρι;» Ναι.
«Μαμά, να πιω χυμό;» Ναι. Ειδικά, ο χυμός δε με ενοχλεί καθόλου.
Ευτυχώς, δεν έχουν μάθει καθόλου να πίνουν αναψυκτικά, ούτε γαριδάκια κλπ τα οποία δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ. Και διαπιστώνω πως όσο και αν τους δίνω το ελεύθερο, δεν κάνουν καμία υπερβολή και τρώνε πολύ λίγο.
Έχω, όμως, μια βασική αρχή στο μυαλό μου που δεν την καταπατάω: δεν τους αφήνω να ζητάνε πράγματα όταν πηγαίνουμε για ψώνια. Κι αν ακόμα ζητήσουν κάτι, μόλις πω όχι, το σέβονται και δεν επιμένουν, ούτε κάνουν σκηνές.
4. Τα παιδιά μου δεν κοιμούνται πλέον για μεσημέρι… Για ένα πράγμα παινευόμουν τόσο καιρό και ένιωθα τυχερή: ότι τα παιδιά μου έκλειναν τρίωρα σε μεσημεριανούς ύπνους! Και ακόμα κλείνουν αν και εφόσον η μαμά ασχολείται μια ώρα να τα κοιμήσει και να τους πείθει ότι πρέπει να κοιμηθούν και να γίνονται τα νεύρα της κρόσια και να σκέφτεται ότι δε θα ξεκουραστεί καθόλου σήμερα!! Οπότε επιλέγω την εύκολη λύση να είναι ξύπνια όλο το μεσημέρι και το βράδυ να είναι πολύ κουρασμένα και να πέφτουν στα κρεβάτια τους στην ώρα τους. (Γιατί και το βράδυ δυσκολεύονται να κοιμηθούν αν έχουν κλείσει το μεσημεριανό τριωράκι τους!)
Αρχικά, με ενοχλούσε γιατι έχανα κι εγώ το μεσημεριανό μου ύπνο, αλλά πλέον το έχω συνηθίσει και περνάμε πολύ ωραία τελικά αυτά τα μεσημέρια!
Μήπως δεν είμαι καλή μαμά;
5. Τα παιδιά μου δεν έχουν ακριβή «ώρα ύπνου». Συνήθως, κοιμούνται περίπου την ίδια ώρα, ειδικά αν δεν έχουν κοιμηθεί το μεσημέρι. Αλλά δεν κάθομαι και με το ρολόι να περιμένω πότε θα πάει η ώρα να τα βάλω για ύπνο. Συνήθως, κρίνω και από το πώς είναι την ανάλογη στιγμή από διάθεση. Έχω μόνο το όριο των 11. Γιατί υπάρχει και αυτό το ενδεχόμενο, αν η Ρέα έχει κοιμηθεί το μεσημέρι… Δεν ήμουν έτσι βέβαια.. Ήμουν πολύ αυστηρή στο θέμα του ύπνου… Αλλά δεν είμαι πλέον… Δε θέλω να δοκιμάζω τα όριά μου, ούτε να δημιουργώ εντάσεις στο σπίτι.
6. Φωνάζω στα παιδιά μου. Ναι, υψώνω τη φωνή μου στα παιδιά μου. Εννοείται πως δεν έχει αποτέλεσμα και εννοείται πως έτσι μαθαίνουν και τα παιδιά να φωνάζουν. Όμως είναι κάποιες φορές που έχω επαναλάβει 1000 φορές το «Ρέα, μην ενοχλείς τον αδερφό σου!» ή το «Άρη, κατέβα από εκεί!» και απλά δεν αντέχω άλλο!!! Το δουλεύω, όμως, για να είμαι ειλικρινής…
7. Ο γιος μου -2 ετών- κοιμάται με πιπίλα και η κόρη μου -3,5 ετών- πίνει το γάλα της σε μπιμπερό. Δε θα την υποχρεώσω να το πιει σε ποτήρι και να ρισκάρω να σταματήσει να πίνει τους τόνους γάλα που κατεβάζει με το μπουκάλι! Ούτε θα πιέσω το γιο μου να τον πάρει ο ύπνος χωρίς πιπίλα με κλάματα κλπ. Προσποιούμαι κάποιες φορές ότι την ξεχνάω και κάποιες φορές πιάνει. Και όλοι είμαστε χαρούμενοι!!!
8. Τον πρώτο χρόνο του, ο γιος μου κοιμόταν στο κρεβάτι μου. Ήμουν πάντα κάθετη σε αυτό. Και με την κόρη μου ήμουν πολύ αυστηρή επί του θέματος. Κοιμόταν στο κρεβατάκι της από 1,5 μηνών. Αλλά με το γιο μου είχα κουραστεί τόσο με το συνεχή θηλασμό που τον έπαιρνα με την πρώτη ευκαιρία στο κρεβάτι δίπλα μου μπας και κοιμηθώ λίγο παραπάνω. Και έπιανε! Ο μικρός πολύ ευχαριστιόταν τη μυρωδιά μανούλας και κοιμόταν παραπάνω. Όταν, βέβαια, σταμάτησε ο θηλασμός άρχισα σιγά σιγά να τον εκπαιδεύω να κοιμάται στην κούνια μόνος του. Κι αυτό έπιασε! Ούτε έμεινε για πάντα στο κρεβάτι μου, ούτε τίποτα!
9. Δεν τους αρνούμαι το ξεφάντωμα στο σπίτι με τα παιχνίδια τους. Από την πρώτη στιγμή, είχα μάθει τα παιδιά να νιώθουν σαν στο …δωμάτιό τους: τους άφηνα να παίζουν με τα παιχνίδια τους και δεν αγχωνόμουν και τόσο όταν εξαπλώνονταν σε περισσότερα από ένα παιχνιδόκουτο. Τους άφηνα να απλώνουν όλα τα είδη ζωγραφικής τους στο τραπέζι του σαλονιού. Τους άφηνα χωρίς ιδιαίτερους περιορισμούς να αλωνίζουν μέσα στο σπίτι, να χοροπηδούν στα κρεβάτια και στους καναπέδες και να πετάνε κάτω μαξιλάρια, τραπεζομάντηλα και πολλά άλλα! Οπότε υπήρχαν περιπτώσεις που όόόόόόλο το σπίτι είχε ΠΑΝΤΟΥ παιχνίδια και όλο το σπίτι ήταν ακατάστατο!
Υποτίθεται πως είχα στο νου μου να μην ανοίγουν άλλο παιχνιδόκουτο, αν δεν είχαν μαζέψει το προηγούμενο. Αλλά πολλές φορές είναι δύσκολο όταν κάνεις δουλειές στο σπίτι να κάνεις και το διαιτητή των παιχνιδιών και να τα κυνηγάς να τακτοποιούν. Οπότε η λύση που βρήκα ήταν να έχω τα δυο παιδιά σε ένα δωμάτιο και το άλλο παιδικό υπνοδωμάτιο να γίνει παιδότοπος (πριν είχα διαμορφώσει σε παιδότοπο το χώρο του γραφείου, κοντά στο σαλόνι μας): άδειασε το σαλόνι από παιχνίδια (όσο αυτό είναι δυνατόν) και όλα τα παιχνίδια και ο χαμός γίνεται στον νέο παιδότοπο! Ακόμα δεν τους βάζω ιδιαίτερους περιορισμούς εκτός από το να μη φέρνουν πολλά παιχνίδια στο σαλόνι (κι όταν θέλουν να φέρουν, να μαζεύουν τυχόν προηγούμενα) και να ζωγραφίζουν μόνο στο μικρό, δικό τους τραπεζάκι.
Καλά, σίγουρα υπάρχουν κι άλλα πολλά πολλά πολλά πράγματα που κάνω καθημερινά και δεν είναι «αποδεκτά». Και δεν πιστεύω καθόλου ότι είμαι κακιά μαμά! (Ίσως αν εξαιρέσεις τις φωνές, που είπαμε… το δουλεύω…, ίσως και την τεμπελιά μου κάποιες φορές να ετοιμάσω κάτι υγιεινό για τα παιδιά μου…). Αλήθεια, δεν πιστεύω καθόλου ότι δεν είμαι καλή μαμά. Ίσα ίσα… Νομίζω ότι είμαι καταπληκτική σε αυτό: τα παιδιά μου είναι αξιολάτρευτα, πολύ σωστά σε συμπεριφορά, «ευχαριστώ πολύ», «όχι ευχαριστώ», «συγγνώμη», «παρακαλώ», αρκετά συνεργάσιμα και αρκετά κοινωνικά (με τους ανθρώπους που γνωρίζουν βέβαια!).
Δε γράφω το άρθρο για να απολογηθώ, ούτε επειδή νιώθω «τύψεις» για το πώς μεγαλώνω τα παιδιά μου. Βέβαια, υπήρχαν φορές αυτά τα 3,5 χρόνια που είμαι μαμά, που είπα ψέματα για τη διατροφή των παιδιών μου ή για το αν φωνάζω στο σπίτι (όλα καλά, όλα ανθηρά!), γιατί φοβόμουν ότι θα με κρίνουν! Το ξεπέρασα! Κοροϊδία! Ποιον προσπαθώ να εντυπωσιάσω; Δεν πρόκειται για διαγωνισμό. Κανείς δεν κερδίζει.
Το να είσαι γονιός δεν φαίνεται στις λεπτομέρειες! Σίγουρα οι λεπτομέρειες παίζουν το ρόλο τους στο πώς θα εξελιχθούν τα παιδιά σου. Όμως, το βασικό είναι η αγάπη που τους δείχνεις! Άλλοι γονείς μπορεί να τα θεωρούν πρωτεύοντα όλα αυτά που δεν κάνω «σωστά» και καλά κάνουν φυσικά. Αλλά όσον αφορά εμένα, δεν ανησυχώ πλέον για όλες αυτές τις «αποτυχίες» μου! Είμαι και η πρώτη μαμά, ακόμα και όταν τα ταΐζω παρέα με την Πέππα το γουρουνάκι!!!
Πηγή : mamaprotara.blogspot.gr