Με τη μαμά μου είχα πολύ δύσκολη σχέση. Νομίζω το έχω γράψει πολλές φορές. Ευτυχώς πρόλαβα και “έφτιαξα” ό,τι προλάβαινα από αυτή τη σχέση στο λίγο χρόνο που μου δόθηκε πριν φύγει από κοντά μας για πάντα πριν σχεδόν 5 χρόνια (Θεέ μου, πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός…)
Για κάποιο περίεργο λόγο σ’ αυτά τα πέντε χρόνια μαθαίνω γι αυτήν όσα πράγματα δεν είχα μάθει όσο καιρό ήταν κοντά μας…
Έμαθα γιατί με έβλεπε πάντα σαν το μωρό της κι ας είχα φτάσει να είμαι 45 χρονών, γιατί μου ετοίμαζε φαγητό και μου το άφηνε να το φάω , ενώ εγώ της φώναζα να μην το κάνει, γιατί με κοίταγε με παράπονο στα μάτια και δεν μου μίλαγε, γιατί επέμενε με τόσο σθένος να κάνω πράγματα που αυτή ήταν πεπεισμένη πως ήταν σωστά, κι εγώ όχι. Τα έμαθα για της πλαγίας οδού και με μεγάλη καθυστέρηση, αλλά τα έμαθα…
Ένα πράγμα που μου έλεγε πάντα η μαμά μου με παράπονο ήταν: “δεν μου έχεις πει ποτέ να πάμε μαζί μια βόλτα, να πιούμε έναν καφέ…”
Εγώ; Καφέ με τη μαμά μου; Να πούμε τι;;; Δεν θα περνάει η ώρα … Χίλιες φορές να πάω στα πεταχτά να τα πούμε στο σπίτι της και μετά να φύγω να πάω για καφέ με τις φίλες μου.
Μετά το θάνατό της τα έφερε έτσι η ζωή και βρέθηκα με πολλές μαμάδες φίλων μου. Και κάθισα μαζί τους. Και μίλησα μαζί τους. Και ήπια καφέ μαζί τους. Και έφαγα μαζί τους. Και άκουσα τις ιστορίες τους. Και μετάνιωσα.
Γιατί τελικά η κάθε μαμά έχει τη δική της ιστορία. Και τα δικά της βιώματα. Και τους δικούς της λόγους που την έκαναν να φέρεται με τον τρόπο που φερόταν σα μαμά.
Και αν πιεις ένα καφέ μαζί της ή ακόμα καλύτερα, αν περάσεις ένα Σαββατοκύριακο μαζί της, θα σου διηγηθεί πολλά από τη ζωή της, που σίγουρα ήταν πολύ διαφορετική από τη δική σου. Και θα καταλάβεις πολλά.
Η γενιά των δικών μας μαμάδων που είναι τώρα κάπου ανάμεσα στα 75 με 80 μεγάλωσε σε έναν άλλο κόσμο. Με άλλες προτεραιότητες και άλλα δεδομένα. Οι περισσότερες βίωσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τον πόλεμο. Άλλες την προσφυγιά. Άλλες την απώλεια ενός ή και των δύο γονέων. Οι περισσότερες έζησαν σε ένα γάμο, που δεν ήταν έτσι όπως τον είχαν ονειρευτεί, αλλά αυτός ήταν και δεν είχε περιθώρια για αλλαγή… Η οικονομική και συναισθηματική ανεξαρτησία δεν ήταν τότε της μόδας…
Ένα κοινό που νιώθω εγώ πως είχε αυτή η γενιά των μαμάδων ήταν πως μεγάλωσαν σε μια εποχή που η έκφραση και εκδήλωση των συναισθημάτων δεν ήταν αυτονόητη – για να μην πω ανύπαρκτη… Είναι μια γενιά που έζησε αγωνίες επιβίωσης και δεν είχε την πολυτέλεια να τις πάρουν αγκαλιά, να τις φιλήσουν, να τους πουν “μπράβο” για τα όποια επιτεύγματά τους. Είναι μια γενιά που δεν πήρε συναίσθημα και δεν έμαθε πώς να το δίνει παρακάτω.
Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου ΕΔΩ
