Αυτή η γυναίκα γέννησε στο σπίτι της ολομόναχη και το interet της δίνει συγχαρητήρια!
Η Marissa Heckel, μια μαμά από την Columbus Grove, ήξερε ότι θα ήθελε να κάνει τα πράγματα πολύ διαφορετικά για τη δεύτερη εγκυμοσύνη της: κατάφερε να γεννήσει στο σπίτι της χωρίς καμία βοήθεια και μοιράστηκε μια φωτογραφία της στη σελίδα στο Facebook της. Έκτοτε η ιστορία της έγινε γρήγορα viral.
Βιολογικό γάλα για βρέφη και νήπια – Αγνότητα και Υψηλή Διατροφική Αξία
[babyPostAd]Η Μarissa είπε στην POPSUGAR πώς αυτή και ο σύζυγός της συμφώνησαν να αποκτήσουν τον γιο τους στην άνεση του σπιτιού τους:“Είχα μια απογοητευτική εμπειρία σε ένα νοσοκομείο πριν από τρία χρόνια, όταν γέννησα την κόρη μου. Ήμουν τρομοκρατημένη επειδή δεν ήθελα επισκληρίδιο και με πίεσαν πολύ για να με αναγκάσουν να την κάνω. Με ανάγκασε από την αρχή να ξαπλώσω και μου είπε να «σπρώξω» το σώμα μου, κατέληξα να κλαίω σαν μικρό παιδί. Ο σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε ότι μια μη βοηθούμενη γέννηση στο σπίτι μας θα ήταν πολύ πιο ειρηνική και η έρευνά μου με οδήγησε να καταλάβω ότι πήρα την σωστή απόφαση.Ποτέ δεν φοβόμουν σε όλη τη διαδικασία.”
Παρά το γεγονός ότι είχα πάρει δύο παραπάνω εβδομάδες, δεν πανικοβλήθηκε για τη γέννα στο σπίτι της και άφησε το σώμα της να ακολουθήσει τη φύση. “Δεν μπορούσα να περιμένω να γεννήσω… Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη! Η σχέση μου με το σώμα μου είναι αυτό που με κράτησε θετική. Ήξερα ακόμη και μετά από δύο εβδομάδες «αργοπορίας» ότι το σώμα μου θα αποφάσιζε πότε ήταν σωστός ο χρόνος και θα έκανε τα πάντα για μένα”.
Τελικά γεννούσε για 36 ώρες και παραδέχτηκε οτι έμαθε πολλά για το σώμα της και πόσο πόνο θα μπορούσε να αντέξει στη διαδικασία. “Καθ ‘όλη τη διάρκεια της γέννας ζητούσα ανακούφιση με ντους και μπαίνοντας στη γεμάτη μπανιέρα, αλλά ήταν ανεπιτυχής” είπε: “Έχω επιλέξει να υπομείνω τον πόνο. Συνέχεια έλεγα στον εαυτό μου:” Ο πόνος είναι προσωρινός “.
Μετά από ώρα που έμοιαζε να κρατάει για πάντα, η Marissa μπόρεσε τελικά να αισθανθεί οτι ήρθε η ώρα να ξεκινήσει η διαδικασία τοεκτού. “Δεν είμαι σίγουρη για το πόσο κράτησε η διαδικασία, αλλά φαινόταν να είναι λίγες ώρες. Ήταν στην πραγματικότητα ρομαντικό, αν και ουσιαστικά ούρλιαζα από τον πόνο σε αυτό το σημείο “, είπε. “Κάπου κατά την αρχή της διαδικασίας τα νερά έσπασαν και χύθηκαν στο κρεβάτι.” Αυτό ήταν η αρχή…
“Όταν ένιωσα την επιθυμία να σπρώξω προσπάθησα να μείνω στο κρεβάτι αλλά το αισθάνθηκα πάρα πολύ «αφύσικο» για μένα .. Είπα στον σύζυγό μου την επιθυμία μου να σπρώξω και ζήτησα βοήθεια στην τουαλέτα .. Άφησα το σώμα μου να σπρώξει, απλώς κάθισα στην τουαλέτα. Ο σύζυγός μου ανησυχούσε ότι σπρώχνω πολύ και έπρεπε να τον καθησυχάσω ανάμεσα στις συσπάσεις που ένιωσα ότι το κεφάλι του κατέβηκε. Τέλος, ο σύζυγός μου είπε ότι μπορούσε να δει το κεφάλι του. αφού εξέφρασε την άποψή του ότι ο γιος μας θα χτυπήσει το κεφάλι του στην τουαλέτα ή θα πέσει μέσα, στη συνέχεια του είπα να με βοηθήσει να βγουν και οι ώμοι ενώ θα είμαι όρθια. Με κοίταξε σαν να ήμουν τρελή, αλλά με βοήθησε ούτως ή άλλως. Σηκώθηκα, κρατούσα το ράφι που έχουμε για τις πετσέτες και άφησα το σώμα μου να κάνει μια τελευταία ώθηση και τελείωσε. Δεν έχω νιώσει ποτέ πιο δυνατή σε όλη μου τη ζωή. “
Παρόλο που η εμπειρία τοκετού της Marissa ήταν τόσο κουραστική όσο θα περίμενε κανείς, δεν αισθάνθηκε ποτέ πιο δυνατή στη ζωή της. “Η ίδια η εμπειρία ήταν εξαντλητική και ταυτόχρονα μου έδινε ένα ισχυρό συναίσθημα, εμπιστευόμουν το σώμα μου και δεν έκανα ότι πολλοι άνθρωποι σήμερα ξέχνούν ότι μπορούν να κάνουν.”
Εσείς θα παίρνατε τέτοιο ρίσκο;
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
