Η συμπεριφορά που υιοθετούν τα μοναχοπαίδια ποικίλλει ανάλογα με τον τρόπο ανατροφής τους. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες σταθερές που ισχύουν σε κάθε σπίτι στο οποίο μεγαλώνει ένα παιδί χωρίς αδέλφια.
Τα μοναχοπαίδια έχουν την αμέριστη αγάπη και προσοχή των γονιών τους. Επιπλέον, είναι σε θέση να απολαμβάνουν περισσότερα αγαθά από υλική άποψη. Πάντα θα έχουν περισσότερα παιχνίδια, τα οποία δεν θα χρειαστεί ποτέ να μοιραστούν. Ωστόσο, οι γονείς θα πρέπει να προσέχουν να μην το παρακάνουν, μεγαλώνοντας ένα παιδί που δίνει μεγαλύτερη αξία στα υλικά πράγματα παρά στα συναισθήματα.
Σε ένα σπίτι με ένα μόνο παιδάκι συνήθως δεν υπάρχουν τσακωμοί και αντιζηλίες. Το μοναχοπαίδι δεν θα νιώσει ποτέ ότι «απειλείται» από άλλα παιδιά μέσα στην οικογένεια ή ότι παραμελείται από τους γονείς του.
Καθώς μεγαλώνει ένα μοναχοπαίδι, γίνεται πιο ανεξάρτητο και ικανό να τα βγάλει πέρα μόνο του καλύτερα. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχει μεγαλύτερα αδέλφια για να το βοηθήσουν σε κάθε βήμα, γεγονός που θα το ωφελήσει ιδιαίτερα στο να φροντίζει τον εαυτό του αργότερα στη ζωή του.
Όταν έρθει η στιγμή να βγουν στον πραγματικό κόσμο και να αντιμετωπίσουν πραγματικά προβλήματα, τα μοναχοπαίδια μπορεί να μην είναι σε θέση να τα διαχειριστούν. Είναι πιθανό να τους λείπει η αυτοπεποίθηση ή μπορεί να αισθάνονται ότι δεν μπορούν να επιβιώσουν έξω από το «κουκούλι» που οι γονείς τους δημιούργησαν για εκείνους.
Ένα βασικό μειονέκτημα του να είναι κανείς μοναχοπαίδι είναι ότι θα βιώσει το συναίσθημα της μοναξιάς, όταν δεν θα έχει αδέλφια για να παίξει ή να μοιραστεί τις σκέψεις και τις αναμνήσεις του. Επιπλέον, καθώς οι γονείς γερνούν θα πρέπει να επωμιστεί την ευθύνη της φροντίδας τους, το οποίο πολλές φορές μπορεί να είναι εξουθενωτικό.
Τα μοναχοπαίδια συχνά αντιμετωπίζουν τεράστια πίεση από τους γονείς τους. Αυτό μπορεί να αποδειχθεί αρκετά αποπνικτικό και αγχωτικό. Σε αυτές τις περιπτώσεις η ύπαρξη αδελφών βοηθάει στην εξισορρόπηση του ελέγχου που ασκείται από τους γονείς.