«Αυτές είναι οι μέρες»: ΤΟ ΤΩΡΑ που ζεις με τα παιδιά σου ΧΟΡΤΑΣΕ ΤΟ πριν περάσει!
Θυμάμαι, θα είχαμε καθίσει κάμποσες ώρες στην παραλία όταν άρχισε να φυσάει ξαφνικά κι αποφασίσαμε να τα μαζεύουμε σιγά, σιγά. Εγώ βρέθηκα να περπατάω μπροστά με μια τσάντα σε κάθε ώμο. Η μια γεμάτη ψάθες, πετσέτες και μπανιερά δικά μας και των παιδιών κι άλλη με παιχνίδια και κουβαδάκια ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να πίσω την κόρη μου ότι ήταν αρκετά για σήμερα και είχε έρθει η ώρα να γυρίσουμε σπίτι μας. Πώς να πείσεις όμως ένα δίχρονο να αφήσει αυτό το ατελείωτο πεδίο παιχνιδιού, θάλασσας και χρυσής άμμου. Λίγο πιο πίσω ερχόταν ο άντρας μου. Στο ένα χέρι κουβαλούσε καρέκλες κι ομπρέλες και στο άλλο, τον 4 μηνών γιο μας.
Καθώς προχωρούσα, με την άμμο να κολλάει στα πόδια μου και με τη σκέψη «να τους πω τινάξουν καλά τα πόδια τους πριν μπούνε στο αυτοκίνητο, μην κουβαλήσουμε πάλι όλη την άμμο στο σπίτι», προσπεράσαμε ένα ζευγάρι και τότε πρόσεξα τον άντρα -θα ήτανε γύρω στα 50- να μας κοιτάει χαμογελώντας και στη συνέχεια να σκύβει και να λέει στη σύζυγό του, τρυφερά:«Αυτές ήταν οι μέρες!! Θυμάσαι;»
Κάτι στάθηκε μέσα μου. Σαν να άκουσα το μυαλό μου να κάνει μια παύση ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΆ συνειδητοποίησα το νόημα και το βάρος αυτής της μικρής φράσης. Όταν φτάσαμε στο αμάξι με έναν κόμπο στο λαιμό επανέλαβα στο σύζυγό μου αυτό που μόλις είχα ακούσει.
Αυτές είναι οι μέρες. Τις ζούμε. Τώρα. Αυτή τη στιγμή. Εμείς και τα πανέμορφα παιδιά μας.
Ήταν μια σημαντική υπενθύμιση για μένα, ως μητέρα. Μια μητέρα που είχε περάσει τον πρώτο μήνα μετά τη γέννηση του 2ου παιδιού της, με την απορία, «πως στο καλό τα καταφέρνουν οι άλλοι με δύο παιδιά και δεν τρελαίνονται;». Μου πήρε κάμποσο καιρό να βάλω μια τάξη. Υπήρχαν μέρες που έπρεπε κυριολεκτικά να σπρώξω τον εαυτό μου για να σηκωθεί από το κρεβάτι και να φροντίσει ένα μωρό που συνέχεια έκλαιγε. Και τις νύχτες κοιτούσα το ρολόι και αδημονούσα να βρεθώ στο κρεβάτι μου για να ξεκλέψω όσο ύπνο μπορούσα.
«Αγαπημένο μου δεύτερο μωρό, αυτή είναι η καινούρια σου οικογένεια…»
Ο καθημερινός αγώνας έμοιαζε ατελείωτος. Δυο παιδιά κι όχι ένα πλέον να περιποιηθείς, να ταΐσεις, να αλλάξεις, να κάνεις μπάνιο, να κοιμήσεις. Κι ύστερα οι δουλειές του σπιτιού και οι ατελείωτες λίστες με ψώνια και το μαγείρεμα και το πλύσιμο, και στο τέλος της ημέρας δεν είχε μείνει καθόλου ενέργεια για να προσφέρεις κάτι στο σύντροφό σου.
Είναι πολύ εύκολο να χάσεις τη μαγεία και την ομορφιά που βρίσκεται σε αυτές τις στιγμές, καθώς τις ζεις.
Το σχόλιο αυτού του άντρα όμως, μου θύμισε κάτι που είχα ξεχάσει. Πως αυτές οι μέρες που τα παιδιά μας είναι μικρά, είναι αυτές που θα νοσταλγούμε όταν μεγαλώσουν. Όταν το μαμά και το μπαμπά θα έχει αποκτήσει άλλο νόημα και άλλη χροιά. Δεν θα βγαίνει πια από ένα μωρουδίσιο στόμα που χαμογελά ή κλαίει και ζητά αγκαλιά.
Τις επόμενες μέρες ήρθε πολλές φορές εκείνη η μέρα στο μυαλό μου. Και σαν εξωτερικός παρατηρητής είδα ένα νεαρό ζευγάρι να περπατά σε μια χρυσή παραλία, με τα μαλλιά ανακατωμένα από τον αέρα, τα χέρια γεμάτα πράγματα και δυο μωρά ένα στο χέρι και ένα να ακολουθεί λυπημένο, που άφηνε πίσω του το κάστρο που είχε φτιάξει στην άμμο.
Εκείνος ο άντρας κοιτώντας μας, είδε σε μας μια όμορφη ανάμνησης της δικής του οικογένειας. Όταν περπατούσε αυτός με τη σύζυγο του σε μια χρυσή παραλία και τα παιδιά του ήταν ακόμα μωρά… «Αυτές ήταν οι δικές του μέρες»
Πηγή: mommyandthecity.gr