Αγαπητή μαμά, τα παιδιά σου σε αγαπάνε όπως ακριβώς είσαι!
Πρόσφατα, ο σύζυγός μου και εγώ πήγαμε με τα δύο μας αγόρια στη νότια Καλιφόρνια για τις πρώτες μεγάλες οικογενειακές διακοπές μας. Αφού δεν είχαν πάει ποτέ ξανα παραλία, τα αγόρια μου ήταν ενθουσιασμένα να αρχίσουν να εξερευνούν την ακτογραμμή μπροστά από το σπιτάκι μας. Αρχικά, ο τριών ετών γιος μου είπε οτι δεν του άρεσε η αίσθηση της άμμου κάτω από τα πόδια του, αλλά τον βοήθησα δίνοντάς του για “δουλειά” να συλλέγει κοχύλια. Σύντομα έτρεχε πάνω και κάτω από την παραλία! Κάθισα πίσω και παρακολούθησα ενώ αυτός και ο αδελφός του εξερευνούσαν τα βράχια και την άμμο για νέους θησαυρούς
[babyPostAd]Σε λίγα λεπτά, οι ήσυχες, συγκεντρωμένες προσπάθειές τους μετατράπηκαν σε φωνές και χαμόγελα, όταν ανακάλυψαν ένα κέλυφος που ρίχτηκε από την άμμο. Με περήφανα χαμόγελα, έφεραν τα ευρήματά τους για να τα θαυμάσω. Δεν θα μπορούσα παρά να παρατηρήσω ότι και τα δύο κοχύλια που βρήκαν ήταν ραγισμένα και σπασμένα σε μέρη. Αν έψαχνα εγώ κοχύλια, σίγουρα θα ήμουν ευχαριστημένη μόνο με το τέλειο κέλυφος. Αλλά τα αγόρια μου δεν είδαν τις ατέλειες. Απλώς ήξεραν ότι είχαν ανακαλύψει κάτι που αξίζει τον κόπο να μου δείξουν. Και όταν ο χρόνος μας στην παραλία έφτασε στο τέλος, αυτά τα σπασμένα κοχύλια έκαναν το ταξίδι 1300+ μιλίων πίσω στο σπίτι μας.
Ως γυναίκες (και μητέρες, ειδικά) είναι τόσο εύκολο να επικεντρωθούμε στις ατέλειές μας. Σε περισσότερες από μία περιπτώσεις, έχω ξυπνήσει το βράδυ και σκεφτόμουν όλους τους λόγους για τους οποίους δεν ήμουν η «τέλεια» μαμά εκείνη την ημέρα. Στην προσπάθειά μου για αυτόν τον αναπόφευκτο στόχο, χάνω την όψη της ομορφιάς μέσα στις μέρες μας. Τα χαμόγελα που μοιράστηκαν. Τις αγκαλιές που δόθηκαν. Τα γέλια και τα μαθήματα που μάθαμε.
Νομίζω ότι ένα από τα πιο θαυμάσια πράγματα στην ανατροφή των μικρών παιδιών είναι ότι δεν βλέπουν τις “ατέλειες” μας με τον ίδιο τρόπο που τις βλέπουμε εμείς.
Δεν βλέπουν μια μαμά που έχει λίγα επιπλέον κιλά στην κοιλιά ή στους γοφούς της. Βλέπουν ακριβώς το σώμα που τους λικνίζει θερμά σε μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη.
Δεν ακούνε τον τόνο της εξάντλησης στη φωνή μας, απλά ξέρουν ότι αυτή είναι η φωνή που ψιθυρίζει “σε αγαπώ” και τραγουδάει νανουρίσματα το βράδυ.
Δεν βλέπουν ξηρά, ξεφλουδισμένα χέρια ή απεριποίητα νύχια, βλέπουν απλώς το χέρι που σκουπίζει τα δάκρυα τους ή τους κάνει “κόλλα το!”.
Δεν βλέπουν τις σακούλες κάτω από τα μάτια μας, βλέπουν ακριβώς τα περήφανα μάτια που τα παρακολουθούν καθώς φωνάζουν “Κοίτα με, μαμά!” Στην παιδική χαρά.
Δεν ξαπλώνουν στο κρεβάτι για να σκέφτονται όλα τα λάθη που κάναμε εκείνη την ημέρα, απλά ξέρουν οτι όταν μας φωνάζουν στη μέση της νύχτας, πάντα θα πηγαίνουμε.
Όπως τα ατελείωτα κοχύλια, τα παιδιά μας κοιτάζουν και βλέπουν κάτι που αξίζει τον θαυμασμό τους. Καταλαβαίνουν ότι παρά τις ατέλειες μας, εξακολουθεί να υπάρχει κάτι όμορφο για τον καθένα μας. Μας αγαπούν για ποιες είμαστε, μαζί με τις ατέλειες μας!
Και αυτά τα σπασμένα κοχύλια που ταξίδεψαν 1300 μίλια πίσω στο σπίτι μας; Το τρίχρονο μου τα έδειξε υπερήφανα για την προσχολική του τάξη. Και νόμιζαν ότι ήταν το πιο cool πράγμα ποτέ. Και τα μικρά μας παιδιά; Νομίζουν ότι είμαστε η πιο cool οικογένεια!