«Αγαπητή μαμά του παιδιού που σέρνεται κλαίγοντας στο πάτωμα…»
Αγαπητή μαμά του παιδιού που σέρνεται κλαίγοντας στο πάτωμα του εμπορικού κέντρου,
Ξέρω ότι ντρέπεσαι. Βλέπω τα μάτια σου να κοιτάζουν δεξιά και αριστερά γεμάτα ντροπή, καθώς προσπαθείς να μαζέψεις το σε κατάσταση υστερίας παιδί σου. Το πρόσωπό σου είναι κατακόκκινο. Είμαι σίγουρη ότι αυτό που βλέπω στα μάτια σου είναι δάκρυα. Φοράς μαύρο κολάν και φαρδιά μπλούζα και, ακριβώς όπως και εγώ, τα μαλλιά σου είναι ένα χάος που μάλλον έχεις μέρες να τα πλένεις. Ξέρω ότι με είδες που σε κοιτούσα, αλλά θέλω να ξέρεις κάτι. Δεν σε κρίνω.
[babyPostAd]Δεν σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να κάνεις κάτι άλλο ή να είσαι περισσότερο ή λιγότερο από κάτι. Δεν αναρωτιέμαι γιατί πήρες το παιδί σου μαζί στο πολυκατάστημα, γιατί δεν περιμένω να προσλάβεις baby-sitter ώστε να βγαίνεις έξω αμέριμνη. Δεν αναρωτιέμαι γιατί δεν μπορείς να «ελέγξεις το παιδί σου» γιατί ξέρω ότι τα μικρά παιδιά δεν είναι ρομπότ, είναι άνθρωποι. Αγριάνθρωποι που πολύ συχνά χάνουν τον έλεγχο όταν βρίσκονται σε δημόσιους χώρους.
Δεν αναρωτιέμαι γιατί δεν είσαι ένας Jedi ώστε να μπορείς μαγικά να ηρεμήσεις το παιδί σου με ένα βλέμμα ή ελέγχοντας το μυαλό του, γιατί δεν είσαι, ούτε είμαι κι εγώ. Δεν αναρωτιέμαι γιατί το παιδί σου δεν σε σέβεται / δεν σε φοβάται αρκετά ώστε να κάνει αμέσως αυτό που του λες, τη στιγμή που του το λες, γιατί είσαι μαμά. Δεν είσαι δικτάτορας.
Θέλεις να ξέρεις τι σκέφτομαι;
Αναρωτιέμαι πόσες ώρες κοιμήθηκες χθες το βράδυ. Ή μάλλον , αναρωτιέμαι πόσο έχεις κοιμηθεί τα δύο τελευταία χρόνια. Αναρωτιέμαι αν, όπως το δικό μου, έτσι και το δικό σου πιτσιρίκι ξυπνάει ακόμα το βράδυ, ακόμη και αν έχεις δοκιμάσει τα πάντα. Αναρωτιέμαι αν το παιδί σου ξύπνησε τα ξημερώματα και σου ζήτησε να δει παιδικά και να φάει αυγό, το οποίο δεν τρώει ποτέ, μέχρι να δει εσένα να το τρως επειδή λυπάσαι να το πετάξεις…
Βρείτε λύση στα προβλήματα του γάμου σας κάπως έτσι…
Αναρωτιέμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έφαγες ένα κανονικό γεύμα, χωρίς να έχεις δύο χεράκια να τρώνε από το πιάτο σου, ή ένα σωματάκι να κάθεται στα πόδια σου. Μάλλον έχει περάσει καιρός. Αναρωτιέμαι αν κι εσύ, σαν εμένα, όλη μέρα έχεις φάει μόνο ό,τι άφησε το παιδί σου από το πρωινό και μισή κούπα καφέ. Έβαλες την κούπα με τον υπόλοιπο καφέ στον φούρνο μικροκυμάτων και την ξέχασες, ε; Και εγώ αυτό έπαθα.
Αναρωτιέμαι αν είσαι εξίσου ενθουσιασμένη με εμένα που απλά βγήκες από το σπίτι, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι το παιδί σου θα θέλει κάθε παιχνίδι που θα βλέπει, θα πετάει τα παπούτσια του στο αυτοκίνητο, θα θέλει να κάνει τσίσα 200 φορές ή τσιρίζει μέχρι να του κάνεις αυτό που θέλει…
Καθώς σηκώνεις το παιδί σου που ουρλιάζει, αναρωτιέμαι αν είναι η ώρα του να κοιμηθεί και, ακριβώς όπως κι εγώ, προσπαθείς να τελειώσεις γρήγορα με τα ψώνια και να γυρίσεις στο σπίτι. Πιθανότατα ελπίζεις να μην κοιμηθεί στο αυτοκίνητο όταν θα γυρνάτε, αλλά ξέρεις ότι θα το κάνει. Έτσι, αντί για μία ώρα ησυχίας, σε περιμένει ένα απόγευμα, με ακόμα περισσότερα κλάματα, με ακόμη περισσότερο δράμα και κρύο καφέ, καθώς θα περιμένεις να έρθει το βράδυ για να συνεχίσεις με ένα πιο βαρύ ποτό!
Αναρωτιέμαι αν, όπως κι εγώ, εκπλήσσεσαι από το πόσο δύσκολη είναι η μητρότητα, αλλά δεν θα την άλλαζες με τίποτα στον κόσμο. Αναρωτιέμαι αν, όπως κι εγώ, αγαπάς το παιδί σου περισσότερο από όσο μπορούν οι λέξεις να περιγράψουν, κι αν θα τα ζούσες όλα ξανά από την αρχή, χωρίς δεύτερη σκέψη. Όλα, χωρίς αυτά τα ξεσπάσματα θυμού.
Αναρωτιέμαι αν είσαι εντάξει. Μόλις σήκωσες το μικρό σου τώρα, και κατευθύνεσαι τρέχοντας προς το ασανσέρ. Έχεις αφήσει πίσω μια ολόκληρη σακούλα με λαχανικά. Έχω βρεθεί στην θέση σου. Ελπίζω οι μέρες σου να γίνουν καλύτερες.
Φιλιά. Εγώ.
Babyradio – Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή
Μετάφραση από stuffmomssay.com