«Αγαπητή μαμά»
Αγαπητή μαμά,
Σε σένα μιλάω που κάθε μεσημέρι που παίρνεις το παιδί σου από το σχολείο δε το ρωτάς πώς πέρασε τη μέρα του τόσες ώρες μακριά σου, αλλά πώς έγραψε στην ορθογραφία.
Που μέχρι να φτάσει σπίτι πρέπει να σου πει χαρτί και καλαμάρι τι απάντησε στην ερώτηση της δασκάλας κι αν σήκωσε το χέρι για να πει μάθημα.
[babyPostAd]Που το βράδυ πριν κοιμηθεί δεν του λες παραμύθια αλλά το βάζεις να σου πει την προπαίδεια του 8 γιατί μπερδεύεται, έστω κι αν δεν είναι μάθημα της επόμενης μέρας.
Εσύ που αγχώνεσαι κι αγχώνεις και το παιδί σου αν σε κάποιο μάθημα αντί για «άριστα», πάρει «πολύ καλά» ή ακόμη χειρότερα «καλά».
Εσύ που το ξεκόβεις από το χώρο του φροντιστηρίου, όπου είναι κι οι φίλοι του εκεί, για να του κάνεις ιδιαίτερα στο σπίτι με τη δικαιολογία ότι οι παρέες το αποσπούν από το μάθημα κι ότι πρέπει από τα 7 του χρόνια να ξέρει να κλείνει τέλεια το «I have».
Που του έχεις γεμίσει όλη τη μέρα με διάφορους καθηγητές μόνο και μόνο για να μην έχει κενά.
Εσύ που το βάζεις τιμωρία γιατί έγραψε λάθος τη λέξη «οικογένεια» ενώ χθες την είχε γράψει ολόσωστη όταν ήσασταν μαζί.
Μόνο, καλή μου, που η «ηκωγαίνια» δε θέλει ορθογραφία για να είναι σωστή, αλλά αγάπη. Θέλει υπομονή κι επιμονή.
Θέλει χρόνο κι είναι δική σου ευθύνη που είσαι ενήλικας να τον βρεις. Εσύ θα βρεις χρόνο, δε θα κλέψεις χρόνο από το παιδί.
Θέλει χαμόγελο ή μάλλον, θέλει γέλιο. Θέλει πλάκες και γκριμάτσες. Θέλει πολλές χαρτοκατασκευές που θα γεμίσουν το σπίτι κόλλες, μικρά χαρτάκια και χρώματα. Πολλά χρώματα για να μάθει να βάζει χρώμα στη ζωή του.
Θέλει και λάθη. Κυρίως λάθη για να μπορούμε να τα διορθώνουμε. Να ξέρουμε πως κανείς δεν είναι τέλειος και πως δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου σε μια αποτυχία.
Θέλει κουράγιο και γερό στομάχι να ακούς πολλά παράπονα και να τα μετατρέπεις σε συμβουλές.
Εσένα, αγαπητή μου μητέρα, δε σε συμβούλευε η μητέρα σου; Σίγουρα! Τότε εσύ γιατί έχασες την υπομονή σου; Γιατί έχασες το χρόνο σου; Όχι τον ελεύθερο χρόνο σου. Δεν εννοώ αυτό. Όχι να ασχοληθείς με το παιδί σου όταν έχεις τελειώσει με όλα τα άλλα κι απλώς ήρθε κι η δική του η σειρά.
Να ψάξεις και να φροντίσεις μέσα στην ημέρα σου να έχεις χρόνο για να περάσεις μαζί του. Και πάλι σου ξεκαθαρίζω, όχι για να το ρωτήσεις πώς γράφεται η «υδρόγειος» αλλά για να μάθεις πώς ήταν η μέρα του. Να μάθεις πράγματα που για σένα είναι βαρετά κι άσχετα αλλά για το ίδιο είναι πολύ σημαντικά.
Κάποτε ήρθε ο γιος μου πολύ στεναχωρημένος κι άρχισε να μου λέει για μια παρεξήγηση που είχε γίνει με ένα συμμαθητή του. «Έλα, βρε Ηλία» του είπα «αυτά δεν είναι σημαντικά πράγματα για να ασχολείσαι». «Μπορεί να μην είναι για σένα αλλά για μένα είναι». Από τότε, αγαπητή μου, τον ακούω να μου λέει ό,τι πιο «βαρετό» κι «άσχετο» έχει να μου πει.
Γι αυτό στα λέω. Γιατί τα έχω ζήσει. Αυτά που λέω τώρα σε σένα τα έχω λίγο πολύ κάνει κι εγώ. Ευτυχώς το δικό μου παιδί με ταρακούνησε. Το δικό σου όμως θα το κάνει;
Μην αφήνεις να περνάνε τα χρόνια μέσα σε εντάσεις, πίεση, άγχος και χαμένες στιγμές. Στρώσε το παλιό τραπεζομάντηλο στη καλή σου τραπεζαρία, κλείσε τη τηλεόραση, άσε το τηλέφωνο και πάρτε ένα κομμάτι χαρτί. Ξέρεις πόσα ωραία πράγματα μπορείς να κάνεις με ένα κομμάτι χαρτί, καλή διάθεση και φαντασία; Θαύματα! Κι αυτό στο λέω εκ πείρας! Δοκίμασέ το!
Σε φιλώ,
με αγάπη,
μια άλλη μαμά του σχολείου!
Πηγή: mothersbird.gr