Αλήθειες Και Μύθοι Για Την Παιδική Οδοντοφυΐα
Γράφει ο Ανδρέας Πυροβολάκης – Παιδίατρος
Η «ανατολή των οδόντων», η εμφάνιση δηλαδή των νεογιλών δοντιών των βρεφών στη στοματική κοιλότητα, είναι το τέλος ενός ταξιδιού του δοντιού το οποίο έχει ήδη αρχίσει από την εμβρυϊκή ηλικία. Συνήθης ηλικία έναρξης είναι οι έξι μήνες ζωής, διαφέρει όμως αρκετά από παιδί σε παιδί, ενώ σημαντικό ρόλο φαίνεται να παίζει και η κληρονομικότητα.
Η διαδικασία ανατολής του κάθε δοντιού διαρκεί κατά μέσο όρο 8 ημέρες, ενώ η ολοκλήρωση της εμφάνισης και των 20 νεογιλών οδόντων διαρκεί περίπου 2 χρόνια. 20 δόντια σε 2 χρόνια! Δηλαδή κατά μέσο όρο ένα δόντι ανά μήνα! Πολύ σημαντική παρατήρηση, που θα μας βοηθήσει στη συνέχεια να διαχωρίσουμε την πραγματικότητα από τον μύθο!
Από την εποχή του Ιπποκράτη, πλήθος μικρών αλλα και σοβαρότερων προβλημάτων (ακόμα και ο θάνατος!) αποδίδονται στο ότι το βρέφος «βγάζει δόντια». Πυρετός, διάρροια, ευερεθιστότητα είναι τα πιο συχνά συμπτώματα που αποδίδονται στα δόντια, ακόμα και από παιδιάτρους. Τί ισχύει όμως στην πραγματικότητα;
Καμία κλινική μελέτη δεν έχει συνδέσει την εμφάνιση των νεογιλών δοντιών με κανένα σύμπτωμα.Αντιθέτως, έχει αποδειχθεί ότι η ενοχοποίηση των δοντιών για συμπτώματα όπως η διάρροια ή ο πυρετός στη βρεφική ηλικία, καθυστερεί πολλές φορές τη διάγνωση ασθενειών οι οποίες στη πραγματικότητα ευθύνονται για την κλινική εικόνα του παιδιού. Ας σκεφτούμε μόνο ότι, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, από την ηλικία των 6 έως την ηλικία των 24 μηνών περίπου, το παιδί μας βρίσκεται συνεχώς σε διαδικασία νέων δοντιών, γεγονός που εξηγεί το γιατί τα ενοχοποιούμε –αδίκως- ψάχνοντας να βρούμε την αιτία μιας αδιαθεσίας, ανησυχίας, δεκατικής πυρετικής κίνησης ή διάρροιας που όλα τα παιδιά κατά καιρούς θα παρουσιάσουν.
Τα πρώτα δόντια του μωρού : Όσα πρέπει να ξέρετε!
Αντικείμενο μελέτης αποτελεί ακόμα και το κατά πόσον η ενόχληση και ο πόνος των νέων οδόντων είναι πραγματικός και άξιος αναφοράς. Εδώ λαμβάνονται υπ’όψιν τα εξής δεδομένα: Κατ’αρχάς, η διαδικασία της «ανατολής» του νέου δοντιού, η οποία δεν είναι και τόσο «σκληρή», όπως οι περισσότεροι την είχαμε στο μυαλό μας. Στην πραγματικότητα, το νεογιλό δόντι δεν προχωρά σχίζοντας ιστούς και ούλα. Μια γενικότερη μεταβολή στην αρχιτεκτονική των ιστών της περιοχής δημιουργεί ένα «μονοπάτι» που επιτρέπει στο νέο δόντι να κάνει την εμφάνισή του. Επιπλέον, η διαδικασία της εμφάνισης των μόνιμων οδόντων από την ηλικία των 6 περίπου ετών, δεν φαίνεται να προκαλεί καμία ιδιαίτερη ενόχληση στα παιδιά. Όσο ανθεκτικότερα και να θεωρήσουμε τα παιδιά της σχολικής ηλικίας στον πόνο, σε σχέση με τα βρέφη, η παρατήρηση αυτή είναι μια ένδειξη ότι τελικά ακόμα και ο πόνος δεν πρέπει να θεωρείται συνυφασμένος με την εμφάνιση των νέων δοντιών.
Πώς όμως μπορεί ένας γονιός να αντιμετωπίσει τη δυσφορία ή τη νευρικότητα ενός βρέφους που βγάζει τα πρώτα του δόντια; Η ασφαλέστερη λύση είναι οι ειδικοί κρίκοι / δακτύλιοι οδοντοφυΐας που έχουν τη δυνατότητα να ψυχθούν και να προσφέρουν μια μορφή «τοπικής αναισθησίας» στα ούλα του βρέφους σε συνδυασμό με την ανακούφιση κατά τη μασητική διαδικασία. Κάθε μορφή αλοιφής / τζελ / φαρμακευτικής ουσίας που προτείνεται για εφαρμογή στη στοματική κοιλότητα θα πρέπει να ελέγχεται με ιδιαίτερη προσοχή, ακόμα και αν πρόκειται για ομοιοπαθητικές ή φυτικές συνταγές. Επιπλέον, η από του στόματος χορήγηση αναλγητικών/αντιφλεγμονωδών φαρμάκων (παρακεταμόλη-ιβουπροφαίνη), δεν προτείνεται για την αντιμετώπιση των πιθανών ενοχλήσεων από την εμφάνιση των νέων δοντιών και, αν γίνεται, οφείλουμε να είμαστε πολύ προσεκτικοί στη χορήγηση της σωστής δοσολογίας.
Συμπερασματικά, εάν ένα βρέφος εμφανίσει πυρετό, αλλαγή συμπεριφοράς, διαρροϊκές κενώσεις ή έντονη ευερεθιστότητα, απευθυνόμαστε στο γιατρό μας προκειμένου να αποκλειστεί κάποια παθολογική οντότητα, χωρίς να αποδίδουμε τα συμπτώματα στα «δόντια που βγαίνουν». Όπως αναφέρθηκε, η ανατολή των νεογιλών οδόντων είναι μια διετής, σχεδόν, συνεχής διαδικασία, που ενοχοποιείται για κάθε αθώο ή σοβαρότερο σύμπτωμα που θα εμφανίσει το παιδί μας, χωρίς όμως καμία επιστημονική τεκμηρίωση ή συσχέτιση. Προσοχή στη χορήγηση τοπικών ή συστηματικών φαρμάκων αφού καμία ουσία δεν στερείται παρενεργειών. Πολλές φορές, αρκεί αυτό που οι αγγλόφωνοι συνοψίζουν ως TLC ( Tender Loving Care), δηλαδή μια αγκαλιά, αγάπη και φροντίδα!
Πηγή: mymommy.gr