Αποφάσισα και εγώ με την σειρά μου να σας γράψω τη δική μου ιστορία, δίνοντας έτσι κουράγιο και δύναμη, σε κάποιες γυναίκες που προσπαθούν να αποκτήσουν ένα παιδάκι, αλλά και σε όσες είναι εγκυούλες με λίγα ή πολλά προβληματάκια!
Η δική μου ιστορία ξεκινάει τον Απρίλιο του 2015, πού είχα την πρώτη αποβολή διδύμων. Πρώτη μου εγκυμοσύνη… Πρώτη μου αποβολή… Η ψυχολογία μου χάλια.. Δεν ήθελα να βλέπω άνθρωπο…Δεν ήθελα ούτε το φως της ημέρα να μπαίνει σπίτι μου.. Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις…
Άραγε έφταιγα εγώ; Μήπως έχω κάποιο πρόβλημα; Ο άντρας μου με μισεί; Ο κόσμος θα με βλέπει και θα με λυπάται (ζώντας σε ένα μικρό χωρίο όπου η κοινωνία είναι πολύ μικρή). Όσο ο καιρός περνούσε η ψυχολογία μου γινόταν όλο και πιο χάλια, καθώς προσπαθούσαμε για ένα παιδάκι, αλά αποτέλεσμα μηδέν. Κάθε μήνα παρακαλούσα το Θεό να μην έχω περίοδο, αλλά μόλις έβλεπα αυτό το αίμα, δάκρυα κυλούσαν στα μάτια μου.
ΙΟΥΛΙΟΣ
Ήμουν σίγουρη πλέον πως δεν μπορώ να κάνω παιδί. Δεν γίνεται να προσπαθούμε τόσους μήνες και να μην μένω έγκυος. Αποφάσισα να μιλήσω στον άνθρωπό μου, στον άντρα μου, να του πω όλα όσα νιώθω, όλα όσα σκέφτομαι, και να βρούμε λύση. Όταν του μίλησα γέλασε… Δεν πίστευε ότι έχουμε κάποιο πρόβλημα και οτι δεν μπορούμε να κάνουμε παιδί. Μετά από λίγες μέρες έρχεται σπίτι και μου κάνει πρόταση γάμου, πιστεύοντας οτι με το γάμο θα χαλαρώσω, θα σταματήσω να σκέφτομαι οτι με μισεί για την αποβολή, οτι θα ξεχαστώ με τις ετοιμασίες κτλ.
Έτσι κι έγινε.
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
Η ημέρα του γάμου πλησιάζει. 22-8-2015! Εγώ δεν είχα όρεξη ούτε για ετοιμασίες, ούτε να τρέξω στα μαγαζιά. Όλη μέρα σε έναν καναπέ να κοιμάμαι. Φτάνει λοιπόν 21 του μήνα και λόγω του ότι 22 θα μου ερχόταν περίοδος σκέφτηκα να πάρω το χάπι για να μην έρθει η περίοδος μου και να μπορώ να γλεντήσω και να χορέψω άνετα την ημέρα του γάμου μου. Με τα πολλά μια ξαδέρφη μου με σταμάτησε λέγοντας τις παρενέργειες του χαπιού.
Τελικά δεν το πήρα, αλλά δεν ήρθε! Βέβαια είχα πόνους! Γίνεται και ο γάμος, και εγώ με παυσίπονα για να μην πονάω. Λίγες μέρες αργότερα και χωρίς να μου έχει έρθει περίοδος ακόμη, βλέπω λίγο αίμα… Ανησύχησα. Το μυαλό μου στο κακό κατευθείαν. Τρέχω στη μάνα μου να δω τι θα κάνω. Η απάντηση της; Πάρε τώρα, κλείσε ραντεβού στον γυναικολόγο – δεν είναι καλό αυτό! Έτσι κι έγινε.
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
Ραντεβού στο γυναικολόγο στις 19:00. Όλη μέρα αγχωμένη να σκέφτομαι τι μπορεί να είναι.. Μήπως έχω καρκίνο; Τι συμβαίνει; Γιατί όλα τα άσχημα τυχαίνουν σε μένα; Φτάνουμε λοιπόν με τον άντρα μου στον γιατρό. Μπαίνω μέσα, του εξηγώ την περίπτωση μου και του προσθέτω οτι προσπαθούμε καιρό για παιδί και δεν μπορώ να μείνω έγκυος… Να μου δώσει κάποιες εξετάσεις να κάνω για να δω το γιατί δεν μπορώ.
Αφού λοιπόν έχω ετοιμαστεί και περιμένω ακούω τον γιατρό να λέει “Ωωωω!”
Λέω εντάξει, το κατάλαβα, έχω καρκίνο!
Μου λέει ο γιατρός : “Μα πώς δεν μπορείς να μείνεις έγκυος κοπέλα μου; Αφού είσαι ήδη έγκυος και μάλιστα 12 εβδομάδων!”
ΣΟΚ! Πατάω τα κλάματα – δεν το πίστευα.. Ήμουν σίγουρη οτι δεν μπορώ να κάνω παιδί. Ξεκινάμε λοιπόν μια ωραία εγκυμοσύνη με τα κλασσικά φάρμακα: σίδηρο για συσπάσεις, ασβέστιο και φυλλικό.
ΟΚΤΩΒΡΗΣ
Όλα πήγαιναν καλά! Το απόγευμα σηκώνομαι από το κρεβάτι να πάω τουαλέτα, και βλέπω μια λίμνη αίματος. Σκέφτηκα οτι πάλι απέβαλα. Για λίγο ήταν η χαρά μου πάλι… Τρέξαμε στο νοσοκομείο. Μια μικρή αποκόλληση είναι, να μείνετε για λίγες μέρες στο κρεβάτι, ήταν η διάγνωση του γιατρού.
Λίγες μέρες για να κρατήσω το παιδί μου; Εννοείται!
Μετά από 15 μέρες ξεκινάνε οι συσπάσεις… Κάθε μέρα συσπάσεις… Ήμουν σίγουρη οτι το παιδί θα το έχανα πάλι.
ΝΟΕΜΒΡΗΣ
Ο μήνας πέρασε και εγώ ξάπλα στο κρεβάτι για τουλάχιστον 17 ώρες την ημέρα – εντολή γιατρού. Οι συσπάσεις συνεχίζονταν, τα φάρμακα αυξάνονταν… Ένα κρύωμα και πολύς βήχας ήρθε και όλα έγιναν χειρότερα. Βήχα εγώ, συσπάσεις η μήτρα. Αποφάσισα να πάω στο νοσοκομείο πάλι. Με κράτησαν μέσα με οξυγόνο και ορό για να σταματήσουν οι συσπάσεις.
Μόλις ήρθε ο γιατρός, με φώναξε να πάω να με δει, καθώς με είχε εξετάσει ένας ειδικευόμενος το βράδυ που πήγα. “Ο γυναικολόγος σας κυρία ….., σας έχει ενημερώσει οτι έχετε πολύ κοντό τράχηλο;”
“Ναι” του απαντάω εγώ, “και κάνουμε θεραπεία με μια κολπική αλοιφή!”
“Ο τράχηλος σας κυρία …. πόσο ήταν την περασμένη φορά που σας κοίταξε;”
“1.8 εκατοστά” του απαντάω.
“Ξέρετε πόσο είναι τώρα; 1 εκατοστό. Χρειάζεστε επειγόντως περίδεση, αλλιώς θα χάσετε το μωρό”.
Και το κλάμα ξεκινάει…
“Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να σας κάνω την περίδεση βέβαια, γιατί είναι μόλις 1 εκατοστό. Είναι πολύ δύσκολη επέμβαση, αλλά θα προσπαθήσω.”
Το κλάμα συνεχίζεται.
Φτάνει η επόμενη μέρα, γίνεται η επέμβαση και ευτυχώς πετυχαίνει. Αυτός ο καλός άνθρωπος κατάφερε και έσωσε και εμένα και το παιδάκι μου. Περιττό να πω οτι μόλις κάναμε την επέμβαση τον άκουγα να μιλάει στο κινητό και έλεγε : “ΈΚΑΝΑ ΠΕΡΊΔΕΣΗ 1 ΕΚΑΤΟΣΤΟ!” Τότε κατάλαβα πόσο δύσκολο ήταν.
Ρητή εντολή του γιατρού: Μένεις στο κρεβάτι μέχρι να σου πω εγώ. Εννοείται πώς δεν ξαναπήγα στον άλλο, τον ιδιωτικό γιατρό, ο οποίος κύριος ήταν κατά της περίδεσης και όταν τον πήρα τηλέφωνο από το νοσοκομείο ότι χρειάζομαι περίδεση και οτι ο τράχηλος είναι 1 εκατοστό, μου απάντησε οτι αυτός δεν μπορεί να κάνει περίδεση με τόσο μικρό τράχηλο.
Οι μήνες περνούσαν και εγώ με την περίδεση στο κρεβάτι, ξάπλα, σηκωνόμουν μόνο για τουαλέτα. Και κάθε μήνα συσπάσεις! Και συσπάσεις, και τρέχουμε στο νοσοκομείο, και ξανά μέσα στο νοσοκομείο για καμιά εβδομάδα, και ξανά σπίτι και ξανά συσπάσεις!
Δεν πέρασε μήνας που να μην είχα συσπάσεις! όμως η ψυχολογία ήταν πιο ανεβασμένη και πιο θετικές σκέψεις γέμιζαν το μυαλό μου. Έλεγα μέσα μου οτι θα τα καταφέρω. Μπορώ να αντέξω λιγους ακόμη μήνες στο κρεβάτι. Για το παιδί μου μπορώ!
Βέβαια, πολλές ήταν οι φορές που από τα νεύρα μου που δεν μπορούσα να πάω για έναν καφε έκλαιγα, φώναζα, έβριζα… Με τα πολλά πολλά γύρω στις 4-3-2016 βλέπω αίμα… Πάλι αίμα!
33 εβδομάδων. Λέω γεννάω. Πάμε στο νοσοκομείο, έσπασε η περίδεση και έχει φύγει το ράμμα. Πανικός. Με κράτησαν μέσα βέβαια. Όλη μέρα να ψάχνω στο διαδίκτυο να βρω για την περίδεση και τι γινεται αμα σπάσει. Να δω τι λενε, τι δεν μου είπαν οι γιατροί; Οι συσπάσεις είχαν τελειώσει. ήμουν έτοιμη να φύγω, να πάω σπίτι μου!
Ξαφνικά με πιάνουν πόνοι, συσπάσεις, να νιώθω πως το μωρό έβγαινε, οτι σκίζονται τα σωθικά μου. Τρέχουν οι γιατροί, με βάζουν για υπέρηχο. “Έχουν ξεκινήσει οι πονοι της γέννας.”
“Τι πόνοι της γέννας; Είμαι 33 εβδομάδων.Δεν θέλω να γεννήσω!”
Έρχετια η μητέρα μου και μου λέει ηρέμησε, παίρνε ανάσες, χαλάρωσε. Έχουν ειδοποιήσει ασθενοφόρο να έρθει να σε πάρει από το Ρέθυμνο, να πάμε Ηράκλειο, γιατί αμα γεννήσεις εδώ το μωρό θα χρειαστεί θερμοκοιτίδα, και εδώ δεν έχει μονάδα νεογνών.
“Το μωρό μου σε θερμοκοιτίδα; Μα δεν θα γεννήσω, δεν πρέπει. Δεν θέλω!”
Οι πόνοι να δυναμώνουν.. Οι πόνοι να δυναμώνουν στο ασθενοφόρο. Με πόνους, με ουρλιαχτά και να είναι και ο δρόμος χάλια και κάθε λακούβα και σύσπαση. Φτάνουμε στο Ηράκλειο οικογενειακώς. Με κοιτάνε οι γιατροί και λένε:
“33 εβδομάδων μωρό, 2.100 με κεφάλι προς τα κάτω και διαστολή 6. Δώστε την τον Χ ορό για να σταματήσουμε την γέννα για καμιά βδομάδα έστω, ακόμη.”
Έτσι κι έγινε. Εγώ να πονάω, να ουρλιάζω, αυτοί να μου βάζουν ορό και ο ορός να μην κάνει τίποτα. Ερχόντουσαν στο δωμάτιο για να βλέπουν τις συσπάσεις και να με ελέγχουν κάθε 10 λεπτά για να βλέπουν πόση διαστολή έχω. Ούτε οι πόνοι, ούτε οι συσπάσεις σταμάτησαν! Βέβαια δεν είχα διαστολή..
Είχαν περάσει 16 ολόκληρες ώρες σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου να πονάω, να κλαίω από τους πόνους, να έχω συσπάσεις και 0 διαστολή!
Ήρθε επιτέλους ένας κυριούλης που ούτε καν θυμάμαι το όνομα του, ο επιμελητής, και με κοιτάζει και τους βάζει τις φωνές. “Μα πάτε καλά; Με 90-120 συσπάσεις και 6 διαστολή και της δώσατε ορό; Το μωρό δεν οξυγονώνεται καλά, ετοιμάστε χειρουργείο – μπαίνει για καισαρική!”
Εγώ δεν είχα δύναμη ούτε να μιλήσω μετά από 17 ώρες πόνου, απλά τα μάτια μου δάκρυζαν και κράταγα την κοιλιά μου. Γίνεται λοιπόν η καισαρική και γεννάω ένα κοριτσάκι 2.080, 47 εκατοστά. Μου την έφεραν, την φίλησα και μετά την πήραν.
“Που είναι το παιδί μου” τους ρωτάω και μου λένε “θα μείνει λίγες μέρες στην θερμοκοιτίδα!”
Τα πνευμονάκια της δεν είναι ακόμη τόσο καλά.
Εκεί ξεκινάει άλλος Γολγοθάς. Πήγα στο δωμάτιο και έκλαιγα…
Να βλέπω όλες τις μανούλες να έχουν τα παιδάκια τους δίπλα τους και εγώ να μην το έχω δει παρά μόνο 1 δευτερόλεπτο. Να μην ξέρω τι χρώμα μαλλιά έχει, πώς είναι, αν είναι καλά.
Αφού πέρασαν οι γιατροί να με δούν μου λένε: “Αν σηκωθείς και αρχίσεις να περπατάς αύριο θα μπορέσεις να πας να δεις την κόρη σου την ώρα του επισκεπτηρίου.”
Ποιο αύριο λέω εγώ, ξέχασα πόνους καισαρικής και σηκώθηκα. Άρχισα να περπατάω πάνω κάτω στο διάδρομο μαζί με τους ορούς και τον καθετήρα αγκαλιά. 12 το μεσημέρι γίνεται ενημέρωση γονέων στο τμήμα νεογνών. Πήγα! Οι γιατροί είπαν: “Δεν ξέρουμε ακόμη τίποτα, είναι προωράκι, ελπίζουμε να τα καταφέρει. Είναι διασωληνωμένο”
Κάθε μέρα για 25 μέρες τα ίδια και τα ίδια. Εγώ βγήκα από το νοσοκομείο, αλλά κάθε απόγευμα με τον άντρα μου οδηγούσαμε 150 χιλιόμετρα για να πάμε να δούμε 10 λεπτά το μωρό μας. Μια ποντικίνα, τόσο δα μικρή με σωληνάκια παντού και οξυγόνο. Ώσπου ένα απόγευμα μας λένε “είναι δυνατό μωρό, θα τα καταφέρει! Της έχουμε βγάλει το οξυγώνο και ξεκινήσαμε γάλα. Ξεκινήστε να βγάζετε το γάλα σας για να μας το φέρνετε”.
Έτσι κι έκανα. Πήρα θήλαστρο, μάζευα το γάλα μου και τους το πήγαινα κάθε μέρα. Μετά από λίγες μέρες μου είπαν οτι το παιδί είναι πολύ καλά και οτι την επομένη μπορούμε να πάμε να το πάρουμε!
Η αγωνία, το μίσος, το κλάμα, η στεναχώρια.. Όλα εξαφανίστηκαν! Όλα πλέον έχουν γίνει μια κακή ανάμνηση!
Δεν σας περιέγραψα πως ένιωσα όταν την είδα πρώτη φορά, γιατί απλά τα λόγια είναι πολύ λίγα.
Εύχομαι καμία μανούλα να μην το βιώσει ποτέ,να βλέπει το παιδάκι της με οξυγόνο και σωληνάκια και να μην μπορεί να το πιάσει, να το φιλήσει, να του δώσει κουράγιο γιατί μια γυάλα είναι στη μέση, η λεγόμενη θερμοκοιτίδα.
Τώρα πια είμαστε στο σπίτι μας με το μωρό μας που είναι μια χαρά, και του δίνω όσες αγκαλιές δεν μπόρεσα να του δώσω μέσα στη ΜΕΝΝ.
Και ξέρετε κάτι; Ας την κακομάθω… Η αγάπη δε σκότωσε ποτέ κανέναν. Χαλάλι οι πόνοι, τα ξενύχτια και όλα τα άσχημα που πέρασα. Πίστεψα σε μένα, Πίστεψα στην κόρη μου και βγήκαμε νικητές. Εγώ γιατί την έχω και αυτή γιατί κατάφερε να παλέψει για τη ζωή της και να ζήσει.
Θέλω να πω μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ στον άνθρωπο που έσωσε την κόρη μου, τον κ. Αποστολάκη, το γιατρό του νοσοκομείου Ρεθύμνου γιατί χωρίσς την περίδεση που μου έκανε σίγουρα θα είχα χάσει το μωρό.
Εύχομαι σε όλες εσάς τις μέλλουσες μανούλες, να αποκτήσετε με το καλό ένα παιδάκι και να θυμάστε!
Ποτέ να μην το βάζετε κάτω!
Για το babyradio – Μια αναγνώστρια