Μια μανούλα η οποία έφερε στον κόσμο το πρώτο της μωράκι με καισαρική τομή, μοιράζεται την εμπειρία της δεύτερης γέννας της που έγινε μετά από πείσμα και δική της επιθυμία με φυσιολογικό τοκετό.
«Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη όλα κυλούσαν τέλεια, ήταν όλα ονειρικά, όπως άλλωστε και σε κάθε πρώτη επιθυμητή εγκυμοσύνη! Μετρούσα τις μέρες μέχρι το επόμενο ραντεβού με τον γυναικολόγο για να δούμε στον υπέρηχο τον μικρούλι μας! Περιττό να πω πως η διαδρομή από το σπίτι μας μέχρι την κλινική έμοιαζε να είναι η πιο ωραία και ενδιαφέρουσα σ’ όλη μου τη ζωή. Λάτρεψα εκείνη την γειτονιά στην οποία στεγάζεται η κλινική, νόμιζα ότι είχε τα πιο ωραία δέντρα και πεζοδρόμια της πόλης… σε τέτοια λοιπόν συναισθηματική κατάσταση ήμουν… ταξίδευα πάνω σε ένα υπέροχο ροζ συννεφάκι… αλλά και γιατί όχι; Έτσι δεν θα έπρεπε να είναι σε κάθε εγκυμοσύνη μας;
Προς το τέλος της εγκυμοσύνης σε μια σύντομη διάλεξη για την επισκληρίδιο, θυμάμαι τον αναισθησιολόγο που έκανε τη διάλεξη να μας ρωτάει πόσες από εμάς (ήμασταν περίπου 10-15 έγκυες) είμαστε για προγραμματισμένη καισαρική…
Σήκωσαν το χέρι 2-3 και τότε ο γιατρός χαμογέλασε και πολύ χαρακτηριστικά μας είπε “δυστυχώς πολύ φοβάμαι πως αν βρεθούμε μετά από μερικούς μήνες αφότου θα έχετε γεννήσει όλες σας, θα έχει συμβεί το αντίθετο”… “πωπω τις καημένες τόσες πολλές θα είναι;” σκέφτηκα (τον εαυτό μου τον άφηνα απέξω, εγώ δεν υπήρχε λόγος να γεννήσω με καισαρική τομή, βίωνα μια φυσιολογικότατη εγκυμοσύνη και ήμουν σε άρτια φυσική κατάσταση…)!
Τον τελευταίο μήνα βέβαια ο γιατρός άρχισε να μας τα ‘μασάει’ μόλις έμπαινα στο ιατρείο του κοιτούσε την κοιλιά μου και ξεφυσούσε προβληματισμένος, μετά πρόσθετε, ‘η κοιλιά σου είναι μεγάλη, το μωρό θα είναι πιο μεγάλο απ όσο το υπολογίζαμε’ (τελικά το ‘μεγάλο’ μωρό γεννήθηκε 3200kg).
Για να μην μακρηγορώ βρέθηκα με μια αναίτια καισαρική, πρόκληση στις 38 εβδομάδες, πήγα για μια εξέταση και με κράτησε να γεννήσω! Από εκεί και πέρα ήξερα ότι θα καταλήγαμε σε καισαρική, το σώμα μου και το μωρό μου δεν ήταν έτοιμα… δεν είχε έρθει η ώρα! Ένα από τα πολλά που δεν μας λένε οι γυναικολόγοι είναι και το ότι περισσότερες από τις μισές προκλήσεις καταλήγουν σε καισαρικές…
Το πρώτο υπέροχο μωρό μου γεννήθηκε με καισαρική, δεν μπορούσα να το αγγίξω γιατί καθώς συνηθίζεται στα χειρουργεία, τα χέρια μου ήταν δεμένα, ο παιδίατρος μου τον έφερε κοντά για να μου τον δείξει και όταν μίλησα και άκουσε τη φωνή μου σταμάτησε να κλαίει, μάλλον ανακουφίστηκε καθώς αναγνώρισε τη φωνή μου, άπλωσε το χεράκι και άγγιξε με τέτοιο τρόπο το πρόσωπό μου που έμοιαζε με χάδι… το πρώτο μου παιδάκι που με τόση χαρά και ανυπομονησία περίμενα δεν μπόρεσα καν να το αγκαλιάσω για να το καλωσορίσω!
Η πρώτη μου ερώτηση μετά το χειρουργείο όταν είδα την άλλη μέρα το πρωί τον γιατρό ήταν πότε θα μπορούσα να μείνω έγκυος ώστε να γεννήσω φυσιολογικά… για να πάρω ακόμη μια άκυρη απάντηση “τουλάχιστον ένα χρόνο μετά”!
Από τη μέρα που γύρισα σπίτι ξεκίνησε η ‘έρευνα’ για το vbac. Σχεδόν 1,5 χρόνο μετά έρχεται η δεύτερη εγκυμοσύνη, είδα αρκετούς γιατρούς και έλαβα πολλές αστείες απαντήσεις, του τύπου ‘θα πεθάνετε και εσύ και το μωρό’, ‘φυσικός τοκετός μετά από καισαρική μόνο αφού περάσουν 5 χρόνια από την καισαρική τομή’, ‘δεν μπορείς με καμία δύναμη να γεννήσεις φυσιολογικά μετά από προηγηθείσα καισαρική τομή’ και άλλα πολλά!
Αντιλαμβάνεστε πως σε μια κοινωνία που οι καισαρικές αγγίζουν το 70%, που οι ίδιες οι γυναίκες ζητάνε από τους γυναικολόγους τους να γεννήσουν –άνευ λόγου- με καισαρική, που η ΠΗΤ (πιθανή ημερομηνία τοκετού) έχει οριστεί από τους γιατρούς σαν deadline, μια γυναίκα που επιθυμεί και επιδιώκει να έχει ένα vbac(φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική τομή) χωρίς παρεμβάσεις θα βρει πολλά εμπόδια και θα έχει να αντιμετωπίσει μέσα σ’ όλα τ’ άλλα και επιπλέον θέματα όπως για παράδειγμα το να καθησυχάσει και να ενημερώσει τον περίγυρο που ρωτά “αγωνιωδώς” πότε είναι η προγραμματισμένη της καισαρική! Να πει δηλαδή το αυτονόητο ότι ο φυσικός τοκετός μετά από προηγηθείσα καισαρική είναι εφικτός, ότι ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας το συνιστά και δεν είναι ένα “extreme sport” η “μαγκιά” ή ακόμα χειρότερα “αυτοκτονία”…
Είναι αλήθεια πως η παλιά και ξεπερασμένη κατά τ’ άλλα θεωρία “μια φορά καισαρική, πάντα καισαρική”, είναι βαθιά ριζωμένη στο μυαλό όλων μας! Ο ΠΟΥ (Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας) συνιστά όλες οι γυναίκες να προτρέπονται να γεννάνε φυσιολογικά, έστω και μετά από προηγηθείσα καισαρική.
Τελικά κατέληξα σε δημόσιο μαιευτήριο, όπου ο γιατρός όχι απλά ήταν θετικός αλλά έδειχνε και υπέρμαχος του vbac. Στο μαιευτήριο γνώρισα μαίες που και οι ίδιες είχαν στο ιστορικό τους Vbac, ενημερωμένες, νέες και υποστηρικτικές!
Όταν έφτασε η μεγάλη μέρα, το δεύτερο υπέροχο παιδάκι μου γεννήθηκε φυσιολογικά, όταν το αποφάσισε το ίδιο και όχι σύμφωνα με το εβδομαδιαίο πρόγραμμα κάποιου γιατρού. Άλλωστε αυτή ήταν εξαρχής η συμφωνία με τον γιατρό… άσχετα με το πώς θα καταλήξει η γέννα (φ.τ ή κ.τ) να αφήσουμε να ξεκινήσει από μόνος του ο τοκετός. Δεν είναι τυχαία η κάθε μέρα, ώρα και λεπτό που περνάει το μωρό στην μήτρα…
Ο τοκετός διήρκησε γύρω στις 14 ώρες! Πολύς πόνος, αλλά πόνος που σταμάτησε αμέσως μετά τη γέννα του μωρού μου! Πόνος που ενώ ήταν πολύς διήρκησε λίγες ώρες, και ενώ ήταν έντονος τώρα δεν τον θυμάμαι καν, σε αντίθεση με την καισαρική που για πολύ καιρό δεν μπορούσα ούτε καν να γυρίσω πλευρό, ούτε να σηκώσω το μωρό μου χωρίς βοήθεια όταν το άκουγα να κλαίει, αλλά ακόμα και όταν με βοηθούσαν να το πάρω αγκαλιά, πονούσα!
Αυτή είναι η διαφορά στον πόνο του φυσικού τοκετού και της καισαρικής, ο ένας σταματάει με τη γέννα, ενώ ο άλλος ξεκινάει μετά τη γέννα…
Είναι εφικτό να γεννήσεις φυσιολογικά μετά από προηγηθείσα καισαρική, αρκεί να τηρούνται κάποιοι ‘κανόνες ασφαλείας’, και να σε αναλάβει έμπειρο προσωπικό, είναι σημαντικό ο γιατρός και οι μαίες να έχουν εμπειρία σε vbac, και να μην είσαι εσύ η πρώτη τους απόπειρα/πείραμα!
Δεν τοποθετούμαι ενάντια στις καισαρικές, είμαι όμως αρνητική στις άσκοπες και αναίτιες καισαρικές. Η καισαρική –όταν είναι απαραίτητη- είναι μεγάλη ευλογία που υπάρχει και έχει εξελιχτεί τόσο. Έχει κάνει τις δυστοκίες, υπόθεση ρουτίνας.
Πολλές φορές με ρωτούσαν γιατί τόση επιμονή στο να γεννήσω φυσιολογικά. Οι λόγοι είναι πολλοί, πρώτα απ’ όλα επειδή αυτό είναι το φυσιολογικό και για το μωρό μου και για μένα…
Επειδή οι πιθανές επιπλοκές σε ένα Vbac είναι λιγότερες απ’ ότι μετά από μια επαναληπτική καισαρική…
Επειδή “μια λεχώνα που γεννάει φυσιολογικά είναι μια κουρασμένη λεχώνα, ενώ μια λεχώνα που γεννάει με καισαρική είναι μια άρρωστη λεχώνα” με ότι συνεπάγεται αυτό…
Επειδή ο φυσικός τοκετός ενισχύει και αυξάνει τις πιθανότητες για έναν επιτυχή και μακροχρόνιο θηλασμό…
Επειδή μετά τον φυσικό τοκετό μπορούσα να αγκαλιάζω το μωρό μου, μόνη μου, χωρίς βοήθεια και πρωτίστως χωρίς να πονάω…
Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα αλλά θα κλείσω λέγοντας, επειδή έδωσα στο μωρό μου την ευκαιρία να γεννηθεί όταν ήταν η ώρα του, όταν ήταν έτοιμο και με τον τρόπο που ορίζει η φύση του… »