Ήμουν έγκυος σε δίδυμα, αγοράκι και κοριτσάκι σε διαφορετικούς σάκους. Όλα πήγαιναν πολύ καλά με την εγκυμοσύνη μου από την αρχή. Ώσπου στις 29/3/2014 στις 5.00 π.μ. σπάνε τα νερά και με πιάνουν κατευθείαν πόνοι με διαφορά 3-4 λεπτά ο ένας από τον άλλον. Σκέφτομαι «δεν γίνεται… είναι πολύ νωρίς…» ‘Ημουν στις 31 εβδομάδες…
Τηλεφωνούμε κατευθείαν στον γιατρό μου και φεύγουμε για το μαιευτήριο. Όλα γίνανε πολύ γρήγορα… Δεν προλάβαιναν άλλωστε… Στις 6.00 π.μ. γέννησα με φυσιολογικό τοκετό το κοριτσάκι μου και αμέσως μετά με βάζουν για καισαρική για το αγοράκι μου γιατί ερχόταν ανάποδα, αλλά δεν προλάβαμε… Γέννησα και το αγοράκι φυσιολογικά στις 6.05 π.μ. Ρωτάω «είναι και τα δύο καλά;» και μου απαντούν να μην ανησυχώ, όλα είναι καλά.
Ξύπνησα μετά από λίγες ώρες και βλέπω τον άντρα μου. Δάκρυα χαράς και αγωνίας μαζί. Μετά από λίγο περνάμε την πόρτα της ΜΕΝΝ για να δούμε τα παιδάκια μας. Δύο τόσο μικροσκοπικά πλασματάκια γεμάτα με καλώδια και σωληνάκια. 1550 γραμμάρια το αγοράκι μας και 1450 γραμμάρια το κοριτσάκι μας. Μας ενημερώνουν ότι είναι κρίσιμη η κατάστασή τους, ειδικά του αγοριού. Τα αγόρια είναι πιο ευαίσθητα και πιο εύθραυστα από τα κορίτσια, μας λένε. Ήταν και τα δύο με οξυγόνο και το αγοράκι μας διασωληνωμένο. Δεν γίνεται, θα τα καταφέρουν…
Την επόμενη μέρα μας ενημερώνουν οι γιατροί ότι πάμε καλύτερα. Συνεχίζουν και τα δύο να παίρνουν οξυγόνο αλλά το αγοράκι δεν χρειάζεται να είναι πλέον διασωληνωμένο. Συγκρατημένη αισιοδοξία. Στις 31/3/2104 στις 7.00 π.μ. χτυπάει το κινητό μου, ήμουν ακόμα στο μαιευτήριο, και με ενημερώνουν ότι το αγοράκι μας δεν είναι καλά και ότι πρέπει να κατέβω στην ΜΕΝΝ. Συναντώ την υπεύθυνη νεογνολόγο «Δηλαδή υπάρχει περίπτωση να μην τα καταφέρει;» «Δυστυχώς ναι, υποτροπίασε, πνευμονική αιμορραγία. Είναι πολύ δύσκολα. Δεν ξέρουμε αν θα αντέξει». Δεν μπορούσα να το δεχτώ, δεν μπορούσα να το καταλάβω. Μα πως; Αφού πήγαινε καλύτερα. Παίρνω τον άντρα μου τηλέφωνο και του λέω ότι πρέπει να έρθει αμέσως στο νοσοκομείο. Καταλαβαίνει αμέσως ότι κάτι δεν πάει καλά με το αγοράκι μας.
Μπαίνω και βλέπω το παιδάκι μου χλωμό, κατακίτρινο, συνδεδεμένο με ένα μηχάνημα δόνησης (σ.σ. υψίσυχνο αναπνευστήρα) να παλεύει για τη ζωή του και τους γιατρούς από πάνω του να κάνουν κι εκείνοι τη δική τους προσπάθεια. Μου λένε να βγω έξω και να περιμένω στο γραφείο. Στέκομαι μόνη κοντά στο παράθυρο του γραφείου, περιμένοντας τον άντρα μου και το μόνο που σκέφτομαι είναι τα παιδιά μου, να σωθούν τα παιδιά μου. Τους περιμένει το σπίτι τους και το δωμάτιό τους που μόλις είχαμε αρχίσει να ετοιμάζουμε με τόση χαρά και τόσα όνειρα. Μπαίνω πάλι μέσα στην εντατική. Το αγοράκι μου στην ίδια κατάσταση. Ήμουν δίπλα του και του μιλούσα συνέχεια. Ρωτάω για το κοριτσάκι μου. Μου λένε ότι ο οργανισμός της είναι πιο δυνατός. Προσεύχομαι.
Έρχεται ο άντρας μου. Μπαίνουμε και οι δύο πάλι στην εντατική. Βλέπει και εκείνος το αγοράκι μας και λυγίζει. Περιμένουμε… περιμένουμε… Μας καλούν πάλι μέσα, 11.45 π.μ. «Δυστυχώς κατέληξε….» . Ο πόνος αβάσταχτος… Το παιδάκι μας δεν ήταν πια μαζί μας. Δεν προλάβαμε ούτε μια αγκαλιά να το κρατήσουμε. Ήταν αδιανόητο να το δεχτούμε και να το καταλάβουμε. Μόνο ένα ΓΙΑΤΙ που ακόμα υπάρχει.
«Πρέπει να φανείς δυνατή για το κοριτσάκι σου. Πρέπει να αντέξεις». Ναι είχαν δίκιο, έπρεπε να φανώ δυνατή για το κοριτσάκι μου αλλά πόσο δυνατή να είσαι όταν έχασες το ένα από τα δύο σου παιδιά; Κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει. «Θέλεις να μιλήσεις σε ψυχολόγο;» ΟΧΙ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ. Σκεφτόμουν το αγοράκι μου, τη ζωή που δεν πρόλαβε να ζήσει. Σκεφτόμουν το κοριτσάκι μου και προσευχόμουν στο Θεό.
Κατεβαίνω στη ΜΕΝΝ και πάω πλέον μόνο σε μία θερμοκοιτίδα. Με ενημερώνουν ότι η μικρή μας, η Σταλίτσα μας (έτσι την είχαν βγάλει οι νοσηλεύτριες στη ΜΕΝΝ) πάει πολύ καλύτερα. Είναι μαχήτρια. Με αφήνουν να την αγγίξω για πρώτη φορά! Η Σταλίτσα μου μου δίνει απίστευτη δύναμη. Μετά από 15 μέρες την παίρνω για πρώτη φορά αγκαλιά (το λεγόμενο σύστημα καγκουρό)! Απερίγραπτο συναίσθημα!
Κάτσαμε 42 μέρες στη ΜΕΝΝ, 42 μέρες αγωνίας αν θα βγει από το οξυγόνο, αν ο κορεσμός της είναι καλός, αν παίρνει βάρος, αν τρώει, αν η μετάγγιση που της κάναμε πήγε καλά, αν… αν… Κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο παρακαλούσα να μην είναι από το μαιευτήριο και μου πουν κάτι κακό…
Και επιτέλους στις 9 Μαΐου στις 10.30 π.μ. χτυπάει το κινητό μου λίγο πριν φύγουμε για το νοσοκομείο, για να πάμε να την δούμε και να της πάμε γάλα που έβγαζα με το θήλαστρο, και μας ενημερώνουν ότι θα την πάρουμε σπίτι μας! Εκείνη η μέρα ήταν η ωραιότερη της ζωής μου! Πλέον το παιδάκι μας είναι σπίτι του! Πάντα όμως κάποιος θα λείπει…. Η Σταλίτσα μας θα έχει πάντα ένα αγγελάκι που θα την προστατεύει και θα την βοηθάει σε κάθε της βήμα, όπως την βοήθησε και στη ΜΕΝΝ, να βγει νικήτρια από εκεί: το αδελφάκι της! Πάντα θα έχουμε δύο παιδιά, το ένα στην αγκαλιά μας και το άλλο στον ουρανό. Η Σταλίτσα μας σε λίγες μέρες θα γίνει 2 χρονών. Είναι μια πανέξυπνη, τσαχπίνα γυναίκα. Μας έχει ξετρελάνει όλους! Είναι η ζωή μας! Είναι η ηρωίδα μας!
Βίκυ
Πηγή: 31ebdomades.gr