Δάγκωσαν τον γιο μου 10 φορές στο προνήπιο. Η μια δαγκωματιά ήταν στο στομάχι. Άφησε κανονικά το αποτύπωμα των δοντιών του παιδιού. Στο στομάχι του παιδιού μου φαινόταν η μελανιά για μια εβδομάδα και τα σημάδια από τα δόντια έκαναν εβδομάδες για να φύγουν. Δεν το είπα ποτέ δημόσια, αλλά από εκείνη την ώρα και μετά θεωρούσα το παιδί που δάγκωσε το παιδί μου ως κακό παιδί.
Όταν η κόρη μου ήταν 7 χρονών, θυμάμαι, είχε έρθει μια φίλη της στο σπίτι μας. Μπροστά από την πόρτα του σπιτιού μας υπήρχε ένας προθάλαμος με κλειδωμένη πόρτα και το κοριτσάκι δεν μπορούσε να καταλάβει τι έπρεπε να κάνει για να την ανοίξει. Έτσι αποφάσισε να περάσει από μέσα της! Η πόρτα έσπασε και χρειαζόταν αλλαγή.
“Τι ποιότητας παιδί περνάει μέσα από πόρτες;”, αναρωτήθηκα, καθώς πλήρωνα τον μάστορα που την έφτιαχνε. Από εκείνη τη στιγμή, δεν μπορούσα να μη σκέφτομαι το παιδάκι εκείνο ως κακό παιδί.
Άλλαξα όμως το τροπάριό μου όταν ένα 10-χρονο παιδί που ήδη γνώριζα, πέρασε ολόκληρη την Τετάρτη Δημοτικού λέγοντας ψέματα. Έλεγε ψέματα για τις επιδόσεις του στο ποδόσφαιρο, για το επάγγελμα του παππού του, ακόμα και για το που θα πήγαινε διακοπές. Έλεγε ψέματα για το οτιδήποτε, για κανέναν λόγο, εκτός από το ότι ήθελε να αρέσει στα άλλα παιδιά. Αν και αυτό το αγόρι έκανε κάτι που θεωρούσα πάρα πολύ άσχημο, δεν μπορούσα να το αποκαλέσω “κακό παιδί”.
Και ο λόγος ήταν ότι το παιδί που έλεγε τα ψέματα ήταν ο γιος μου.
Και δεν ήταν ένα κακό παιδί – περνούσε πολύ δύσκολα εκείνη τη χρονιά.
Καθώς ζούσα εκείνη την πραγματικά δύσκολη χρονιά του γιου μου, μια χρονιά που του δημιουργήθηκε τόσο πολύ άγχος ώστε έλεγε ψέματα απλά για να αρέσει, επαναπροσδιόρισα τι θα πει να είναι ένα παιδί “κακό” και τι θα πει να είναι “καλό”.
Πραγματικά, το παιδί μου είναι ένα καλό παιδί. Αλλά κάτω από το μαύρο σύννεφο του άγχους, έκανε άσχημα πράγματα. Το δούλεψε και ξεκίνησε εκ νέου να λέει την αλήθεια, αλλά εκείνη τη χρονιά έκανε κάτι πράγματα που θα έκανε τους άλλους γονείς να τον σταμπάρουν ως “κακό παιδί”. Ευτυχώς, οι γονείς των φίλων του ήταν περισσότερο ευγενικοί από όσο υπήρξα εγώ στο παρελθόν.
Βλέποντας το παιδί μου να περνάει μια περίοδο κατά την οποία έβγαλε το χειρότερο εαυτό του, με έκανε να επανα-αξιολογήσω όλες τις παιδικές συμπεριφορές που είχα κρίνει στο παρελθόν. Πολύ πιθανόν αυτά τα παιδιά να περνούσαν κι αυτά μια δύσκολη χρονιά. Ίσως το παιδί που πέρασε μέσα από την πόρτα μας να είχε θέματα παρορμητικότητας. Ίσως το παιδί που δάγκωνε να βίωνε προβλήματα στο σπίτι.
Με έκανε επίσης να συνειδητοποιήσω ότι όλα τα παιδιά θα περάσουν στη ζωή τους μια δύσκολη περίοδο στην οποία θα βγάλουν το χειρότερο εαυτό τους. Και όλοι οι γονείς θα πρέπει να περάσουν από αυτή τη δοκιμασία, να βλέπουν το παιδί τους να κάνει πράγματα που μόνο τα “κακά παιδιά” κάνουν.
Όσο περνάνε τα χρόνια τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε ότι κάθε παιδί θα κάνει και το καλό και το κακό. Ελπίζουμε, καθώς μεγαλώνουν, ότι τα καλά θα είναι πολύ περισσότερα από τα κακά. Και ελπίζουμε ότι όταν ξεκινούν οι δύσκολοι καιροί θα τους αντιληφθούμε, θα επέμβουμε και θα υποστιρίξουμε το παιδί ώστε να βγει από αυτό που τους ρίχνει.
Όσο για μένα, προκαλώ τον εαυτό μου να ξανασκεφτεί το πώς σκέφτομαι για τα άλλα παιδιά. Το πέρασα! Ξέρω τι σημαίνει να βλέπεις το παιδί σου να γίνεται κάτι που ξέρω ότι δεν είναι. Και έτσι ξεριζώνω τις ταμπέλες ελπίζοντας ότι και άλλοι γονείς θα κάνουν το ίδιο, γιατί είμαστε όλοι μαζί σε αυτή την τρελή κούρσα του να είσαι γονιός.