“Αν μπορούσα να μιλήσω θα σας έλεγα αυτά!”
Χθες η μαμά μου μάλωσε με τον μπαμπά. Εκείνος, βέβαια, είχε όπως πάντα δίκιο, αλλά δεν είμαι σίγουρη γιατί. Εμένα μου άρεσε που, όποτε έβγαινα έξω από το χαλάκι μου, ο μπαμπάς ερχόταν και στεκόταν από πίσω μου και πότε-πότε με κράταγε από το μπράτσο, για να μην πέσω, λέει. Επίσης μου άρεσε που η μαμά με άφηνε ήσυχη και δεν ερχόταν πίσω μου, αλλά με ρώταγε από τον καναπέ αν κρατιέμαι καλά και αν προσέχω να μην πέσω, λες και θα της απαντούσα. Ήταν κάπως αστείο.
Τελοσπάντων της μαμάς δεν της άρεσε καθόλου που ο μπαμπάς γινόταν, λέει, υπερπροσταπεφτικός και που δε με άφηνε να χτυπήσω λίγο το κεφάλι μου στο κόκκινο έπιπλο, για να μάθω σιγά σιγά να μην το σηκώνω απότομα, έχει ταβάνι από πάνω. Εκείνος της έλεγε ότι δεν είμαι ακόμα σε ηλικία που μπορώ να καταλάβω τέτοια πράγματα, στο οποίο δεν θα απαντήσω γιατί ξέρω πως ό,τι πω θα χρησιμοποιηθεί εναντίον μου.
Πάντως εγώ ανησύχησα. Και μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Και όταν κοιμήθηκα, ξύπνησα μετά από λίγο για να δω αν τα βρήκαν. Και μετά ξαναξύπνησα για να δω μήπως έπεσε κανένας τους και χτύπησε το κεφάλι του στο μάρμαρο. Και μετά για να δω μήπως ξανατσακώθηκαν. Και μετά γιατί έκανε ζέστη. Και γενικά τα κατάφερα. Σήμερα η μαμά μου είναι πολύ κουρασμένη για να τσακωθεί!
Πηγή: koilitsa.com