Αναγκάστηκα να γίνω Μαμά-Στο-Σπίτι και μόνο τότε κατάλαβα την αξία μας!
Είναι αρχές Ιανουαρίου, καθώς γράφω αυτό. Σε ολόκληρη τη χώρα, οι ενήλικες που εργάζονται ξυπνάνε σιγά σιγά ξαναζώντας την καθημερινή ρουτίνα της ημέρας και ξεκινώντας από την εργασία τους. Υποτίθεται ότι ήμουν μια από αυτούς.
[babyPostAd]Η κόρη μου γεννήθηκε στα τέλη Σεπτεμβρίου. Καθώς εργαζόμουν σε έναν οργανισμό που δεν προσφέρει καμία άδεια μητρότητας, στόχος μου ήταν να πάρω τις 12 εβδομάδες απλήρωτης αδείας μου και να συμπληρώσω το χρόνο με τις μετ’ αποδοχών άδειες ασθενείας και διακοπών. Αν το έκανα αυτό, σήμερα ίσως ήταν η πρώτη μου μέρα πίσω στην δουλειά. Αλλά δεν το έκανα, και δεν είναι.
Μία Πέμπτη του Ιουνίου, κλήθηκα στο γραφείο του προϊσταμένου μου προς το τέλος της εργάσιμης ημέρας. Με χαιρέτησε ένας άγνωστος υπάλληλος ανθρώπινου δυναμικού, ο οποίος μου έδωσε έναν μοβ φάκελο που φέρει το λογότυπο μιας εταιρείας που δεν αναγνώρισα. Ήξερα καλά τις πρόσφατες περικοπές του προϋπολογισμού του οργανισμού, αλλά η ομάδα μου είχε διαβεβαιωθεί ότι όλες οι δουλειές μας ήταν ασφαλείς. Και ξαφνικά , πληροφορήθηκα ότι η θέση μου δεν υπήρχε πλέον.
Ήμουν περίπου έξι μηνών έγκυος την εποχή εκείνη, γεγονός που το αφεντικό μου και ο προϊστάμενός του γνώριζαν καλά. Τελικά επέλεξα να δεχτώ την απόλυση μου και να φύγω μακριά, όσο δελεαστική, κι αν μου ακούστηκε τότε μια αγωγή. Είχα τρεις μήνες για να αποφασίσω το είδος της μητέρας που ήθελα να είμαι. Είμαι υπερήφανη που είμαι αφοσιωμένη φεμινίστρια και ήθελα να είμαι ένα δυναμικό και ολοκληρωμένο πρότυπο για την κόρη μου. Αυτή η εικόνα κατά κάποιον τρόπο δεν ταιριάζει με το επίδομα ανεργίας που ήταν πλέον η μόνη μου συμβολή στο νοικοκυριό μας.
Η εύρεση μιας άλλης εργασίας πλήρους απασχόλησης φάνηκε απίθανη. Δεν μπορούσα να κρύψω μια έξι μηνών εγκυμοσύνη κάτω από τα ρούχο της συνέντευξής μου, και ακόμα κι αν ο άλλος εργοδότης αποφάσιζε να με προσλάβει, δεν θα είχα το δικαίωμα για άδεια μετά τον τοκετό. Άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο για θέσεις μερικής απασχόλησης που θα μπορούσαν να γίνουν από το σπίτι, αλλά οι καλές ήταν ελάχιστες και απαιτούσαν πολύ χρόνο. Το να βλέπω όλη μέρα τηλεόραση ίσως για κάποιους είναι το ιδανικό, αλλά εγώ δεν το άντεχα μετά από τόσα χρόνια δουλειάς.
Χωρίς δουλειά, ήταν στο χέρι μου ντο τι θα κάνω κάθε μέρα. Η ηλεκτρική σκούπα και το πλυντήριο δεν χρειάζονταν πολύ χρόνο. Όντας έγκυος στον καύσωνα του καλοκαιριού αποκλείστηκαν οι περισσότερες υπαίθριες δραστηριότητες. Χρειαζόμουν ένα φθηνό χόμπι – έτσι άρχισα να ψήνω ψωμί. Με ποικίλους βαθμούς επιτυχίας, έφτιαξα ciabatta , αγγλικά muffins (όχι και τόσο καλά), focaccia (εξαιρετική) και challah (η καλύτερη δουλειά μου). Προσφέρθηκα εθελοντικά να δουλέψω στην είσοδο δεδομένων για μια τοπική πολιτική οργάνωση. Κάπου στο δρόμο, άρχισα να γράφω.
Έγραψα ένα κομμάτι, έπειτα ένα άλλο. Έγραφα τυχαία σημειώσεις στο iPhone μου. Έγραψα σημειώματα για την αγέννητη κόρη μου και ερωτήσεις που συχνά έχω για το πώς εγώ (εβραία) και ο σύζυγός μου (Καθολικός) θα την αναθρέψουμε. Λίγο λίγο, οι μέρες μου διαμορφώθηκαν.
Τρεις μήνες αργότερα, έγινα Μαμά-Στο-Σπίτι. Η απόφαση είχε γίνει για μένα. Η περίσταση που με οδήγησε σε αυτό δημιούργησε δίκαιη αγανάκτηση σε όλους όσους το άκουσαν. Ξαφνικά είχα βρεθεί σε ένα παραδοσιακό ρόλο. Μόνο που, ξαφνικά, δεν το έβλεπα έτσι. Σίγουρα, για τις πρώτες 2 εβδομάδες, ήμουν όλη μέρα στην καρέκλα θηλαμσού ενώ διάφορα μέλη της οικογένειας φρόντιζαν τις δουλειές του σπιτιού. Τελικά όμως οι συγγενείς επέστρεψαν στο σπίτι τους και ο σύζυγός μου επέστρεψε στην δουλειά του. Μου έμεινε να βρω δύναμη για την περίπτωσή μου, για να τηρήσω την υπόσχεση που είχα ψιθυρίσει στην κόρη μου όταν η νοσοκόμα την έβαλε στην αγκαλιά μου.
“Θα τα καταφέρουμε.”
Και κάθε μέρα, όσο ατελής κι αν είναι, έχω καταφέρει να μανουβράρω ένα καρότσι ενώ βγάζω βόλτα το σκυλί, πώς να κάνω γρηγορότερα και αποτελεσματικότερα τις καθημερινές δουλειές, και πώς να ανοίγω μια πάνα με το ένα χέρι. Δεν θα προσποιηθώ ότι έχω όλες τις απαντήσεις, αλλά το μωρό μου είναι ζωντανό και υγιές, και αυτό είναι μια νίκη! Δεν παίρνω μισθό (αν και τα καθημερινά μου καθήκοντα θα μεταφράζονταν σε ένα αρκετά μεγάλο ποσό εάν χρεώνονταν) , αλλά αποδεικνύεται ότι η αξία μου, στην οικογένειά μου αλλά και στον εαυτό μου, είναι κάτι παραπάνω από αυτό.
Η μητρότητα στο σπίτι δεν είναι καταπίεση. Τραγουδώντας νανουρίσματα και σπρώχνοντας ένα καροτσάκι δεν έγινα κατώτερη από τους άντρες. Δίνω ένα ισχυρό παράδειγμα για την κόρη μου εξαιτίας αυτού που είμαι, όχι αυτού που κάνω. Δεν μπορώ να πάω πια στο γραφείο, όμως κάθε μέρα, είμαι ακόμα εγώ – το χιούμορ μου, οι απόψεις μου, τα ενδιαφέροντα μου – παρά τις ριζικά μεταβαλλόμενες συνθήκες μου. Η ελπίδα μου για την κόρη μου, καθώς θα οικοδομεί μια δική της ταυτότητα, είναι ότι η ταυτότητά της δεν θα μοιάσει ποτέ σε κάποιου άλλου.
Είναι ένα παράδειγμα δύναμης και ανεξαρτησίας. Είναι το παράδειγμα που προσπαθώ καθημερινά να της δώσω. Και μια μέρα, ακόμα κι αν δεν μπορεί να έχει τον φανταχτερό τίτλο δουλειάς που έχει η μητέρας της, ελπίζω να την κάνω περήφανη.
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή