Το άγχος της καθημερινότητας, η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα, τα διαφορετικά οικογενειακά σχήματα, ο καταιγισμός με πολλά και αντιφατικά μηνύματα από τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα άκαμπτα ωράρια, οι διαφορετικοί ρόλοι που καλούνται να παίξουν οι γονείς μπορεί να δημιουργήσουν ρωγμές στην οικογένεια και ένταση στην ψυχοσυναισθηματική ζωή των παιδιών, με τους δύο γονείς να πρέπει να εργάζονται full-time, οι μονογονεικές οικογένειες να χρειάζονται πολυεπίπεδη υποστήριξη για την φροντίδα των παιδιών ενώ το δέλεαρ των laptop, της TV και των video games στα δωμάτια των παιδιών να κάνουν σπάνιες τις οικογενειακές στιγμές.
Οι γονείς βρίσκουν δύσκολο να ισορροπήσουν την οικογένεια και τις ευθύνες της εργασίας τους, αγωνιούν εάν περνούν αρκετό χρόνο με τα παιδιά τους ενώ καθημερινά βρίσκονται αντιμέτωποι με νέες καταστάσεις περιμένοντας το αναπάντεχο και αναρωτιούνται πως ο υπέροχος, μοναδικός αλλά ταυτόχρονα απαιτητικός, εξουθενωτικός και πιεστικός τους ρόλος μπορεί να ενισχυθεί και να γίνουν καλύτεροι γονείς. Γιατί πραγματικά επιθυμούν να είναι οι τέλειοι γονείς!
Όμως αυτό γίνεται; Διαβάζουν ότι “γονιός δεν γεννιέσαι, γίνεσαι”, “ο τέλειος γονιός είναι ένας μύθος”, “είναι εύκολο να γίνεις γονιός αλλά δύσκολο να είσαι γονιός” και αυτό μεγαλώνει περισσότερο τα άγχη και τις ανασφάλειες τους για την ανατροφή των παιδιών τους γιατί στα βιβλία, στα άρθρα και στα περιοδικά βρίσκουν μεν πάμπολλες χρήσιμες συμβουλές από το πώς να κρατάνε το μπιμπερό, πώς να βοηθήσουν το μωράκι τους να περπατήσει, πως αργότερα να ενταχθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο σχολικό περιβάλλον, πώς να αντιμετωπίσουν την προ εφηβεία και την εφηβεία, πώς… Τα πάντα για την υγιή ψυχοσυναισθηματική και σωματική ανάπτυξη των παιδιών αλλά αντιλαμβάνονται ότι κάτι λείπει.
Η δική τους πλευρά, η ενημέρωση για το πως μπορούν να ικανοποιούνται και οι δικές τους ανάγκες με τρόπο που θα συμβάλλει στην ισορροπία και την ευημερία της οικογενειακής τους ζωής, για τις δεξιότητες ζωής και πως αυτές μαζί με την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους επηρεάζουν την εικόνα των παιδιών τους και τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους, πως οι πεποιθήσεις τους χτίζουν τις ενδοοικογενειακές τους σχέσεις και επηρεάζουν τις σκέψεις τους, τα συναισθήματα τους και τις συμπεριφορές τους όπως και των παιδιών τους, πως οι φόβοι, τα άγχη και οι ανησυχίες τους επηρεάζουν το πως διαχειρίζονται την οικογενειακή τους καθημερινότητα και το στυλ ανατροφής που εφαρμόζουν,πως να έρχονται σε επαφή με τα συναισθήματά τους γιατί αυτά “ρουφιούνται” από τα παιδιά, πως ανάλογα την προσωπικότητα των παιδιών να υιοθετούν διαφορετική προσέγγιση και επικοινωνιακή τακτική με ακλόνητη σταθερά την Αγάπη και την Αποδοχή.
Γιατί καθώς περνάνε οι μήνες και τα χρόνια στον γονεϊκό ρόλο και παρόλη την προσπάθεια για το καλύτερο αισθάνονται να “πέφτουν”, να χάνουν τον εαυτό τους, να ξεχνάνε ότι είναι άνθρωποι με επιθυμίες, να πιέζονται και ενώ πραγματικά θέλουν να είναι οι καλύτεροι γονείς το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που θα ήθελαν ή θα περίμεναν. Όταν δε βρίσκονται σε μια τέτοια πιεσμένη κατάσταση συνήθως σκέφτονται αυτά που έμαθαν ότι πρέπει να σκέφτονται ως γονείς: “οι ανάγκες των παιδιών έρχονται πρώτες”, “μου επιτρέπω να είμαι χαρούμενος μόνο όταν το παιδί μου είναι ήσυχο, καλό και άριστος μαθητής”, ” δεν έχω δικαίωμα να βάλω πρώτο τον εαυτό μου”, “είναι αδυναμία να έχω ανάγκες”, ” είναι εγωιστής ο γονιός που ασχολείται με τον εαυτό του” .
Όμως μέσα στην οικογένεια υπάρχουν δυο πλευρές αλληλένδετες και αλληλοεπηρεαζόμενες και όταν οι γονείς δεν είναι χαρούμενοι και ικανοποιημένοι αυτό έχει επιπτώσεις στον τρόπο αντιμετώπισης των ενδοοικογενεικών απαιτήσεων και των αποτελεσμάτων, στις πιο σημαντικές πηγές: την ενέργεια και την θέληση, ενώ από την άλλη όταν πιστεύουν ότι οι ανάγκες τους μετράνε, απελευθερώνονται από τις ενοχές μπορώντας να διακρίνουν καθαρά τη διαφορά ανάμεσα στις πραγματικές ανάγκες του παιδιού και αυτές που χρειάζεται να αρνηθούν, έχουν στόχο την συνεχή πρόοδο και την μάθηση και όχι την τελειότητα, την αναγνώριση των αδυναμιών τους, την αποδοχή και την συγχώρεση του εαυτού τους για τα όποια λάθη με αποτέλεσμα να επιτρέπουν και στα παιδιά τους να κάνουν λάθη, να μάθουν από τα παιδιά τους! Όπως τα παιδιά μαθαίνουν από τους γονείς, παρατηρώντας την εικόνα τους, τις σκέψεις τους, τις λέξεις τους, τα συναισθήματα τους, τις πράξεις τους, τις πιο μικρές κινήσεις τους καθώς για τα παιδιά οι γονείς είναι το παράθυρο στο κόσμο που δίνει σχήμα στην πραγματικότητά τους, στις προοπτικές τους και στις απόψεις τους που έχουν για τον κόσμο που ζουν, είναι ο “καθρέπτης τους”.
Συνειδητοποιώντας λοιπόν, ότι η εικόνα που έχουν τα παιδιά για τον εαυτό τους και τον κόσμο γύρω τους είναι η εικόνα που έχουν οι γονείς για τον εαυτό τους και πόσο βαθιά και καταλυτικά επιδρούν σε αυτά, δείχνοντας τον τρόπο για να οργανώσουν τις δικές τους σκέψεις και τα συναισθήματα τους γεννιούνται ερωτήματα όπως:
«Δίνουμε το κατάλληλο παράδειγμα στα παιδιά μας;»
«Είμαστε συνειδητοί στο τι λέμε και πως το λέμε;»
“Σε τι περιβάλλον μεγαλώνουμε τα παιδιά μας;”
“Τα αντιμετωπίζουμε με αγάπη και αποδοχή ή με κριτική και αυστηρότητα ή με υπερβολική ελευθερία χωρίς όρια;”
“Είμαστε κολλημένοι στα όσα γνωρίζουμε ή αφήνουμε χώρο για το καινούριο;”
“Πώς ανατρέφουμε τα παιδιά; Καλλιεργώντας την φαντασία, την μοναδικότητά τους, την κριτική και δημιουργική τους σκέψη ή απαιτώντας, διατάζοντας και θέτοντας απαράβατους κανόνες ή αφήνοντας τα να ενεργούν όπως επιθυμούν;”
Απαντώντας με ειλικρίνεια σε αυτές τις ερωτήσεις και κάνοντας μια προσπάθεια να προσφέρουμε το καλύτερο δυνατό στα παιδιά μας, βελτιώνοντας την δική μας αυτοεικόνα και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας, θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα για την εξελικτική ανατροφή των παιδιών μας δίνοντας το θετικό παράδειγμα, διδάσκοντας τα ευγενή ιδανικά, δίνοντας τα χώρο να ανθίσουν και να χαράξουν την δική τους διαδρομή, σπάζοντας τον παλαιό τρόπο σκέψης, μεταδίδοντας αξίες που θα κάνουν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος.