Η απώλεια σου δεν είναι “πολύ μικρή” για να θρηνήσεις…
Υπήρχε μια γραμμή. Μια δεύτερη γραμμή. Μια αμυδρή γραμμή, αλλά οι οδηγίες έλεγαν: “Αν εμφανιστεί μια δεύτερη γραμμή, ανεξάρτητα από το πόσο αχνή ή έντονη είναι, σημαίνει θετικό αποτέλεσμα.”
Εγκυος.
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd] Δεν είμαι έτοιμη. Δεν είναι σωστό. Οχι τώρα. Έχω τη νόσο του Lyme. Παίρνω βαριά φάρμακα. Έχω ημικρανίες -Αρθρίτιδα – Κατάθλιψη – Κούραση – Νευρολογικά Προβλήματα – Γνωστικές διαταραχές. Είμαστε νιόπαντροι. Δεν είμαι έτοιμη…
Αλλά εκεί ήταν. Ενα μωρό.
Έτσι, το είπα στον σύζυγό μου. Ήταν ενθουσιασμένος αλλά ανησυχούσε. Είχα μόλις διαγνωσθεί με τη νόσο του Lyme και έπαιρνα πάρα πολλά φάρμακα.
Έτσι προσπαθήσαμε να συνηθίσουμε την ιδέα. Και το κάναμε. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος. Ένα γλυκό μικρό μωρό που χαμογελάει, χασμουριέται και γκρινιάζει και κλαίει. Η οικογένεια που ονειρευτήκαμε. Ενα μωρό.
Κάναμε ένα εορταστικό δείπνο στις οικογένειες μας, αλλά χωρίς τηλεφωνήματα. Καθόλου φανφάρες.
Και μόλις συνηθίσαμε με την ιδέα ότι υπήρχε ένα μωρό που μεγαλώνει, αυτό το μωρό έφυγε…
Την επόμενη μέρα, πήγα να δουλέψω. Επειδή όταν το μωρό μου με άφησε, είδα μπροστά μου μια μεγάλη, βαθιά, σκοτεινή, γεμάτη τρύπα – αν έμεινα σπίτι για να θρηνήσω, ήξερα ακριβώς πόσο βαθιά μέσα σ ‘αυτή τη σκοτεινή τρύπα θα έμπαινα και ποιος ξέρε αν θα έβγαινα ποτέ. Η δουλειά μου ως καθηγήτρια σε γυμνάσιο ήταν ασφαλής. Περιείχε χάος, εφηβεία, άγχος.
Έτσι έκανα αυτό που σκέφτηκα ότι έπρεπε να κάνω: να προσποιηθώ ότι δεν συνέβη ποτέ. Να προσποιηθώ ότι δεν ήταν μεγάλη υπόθεση. Προσποιήθηκα…
Γιατί δεν είχε προχωρήσει πολύ. Ήταν πραγματικά απλά μια άλλη περίοδος. Τόσοι πολλοί άνθρωποι έχουν περάσει χειρότερα. Τουλάχιστον δεν το είχα γνωρίσει. Και δεν το είχα καν συνηθίσει σαν ιδέα. Τουλάχιστον δεν θα χρειαστεί να τον χάσω. Τουλάχιστον . . .
Τουλάχιστον τι; Τουλάχιστον δέκα χρόνια και τρία υγιή παιδιά αργότερα, εξακολουθώ να ψάχνω για το “άλλο” παιδί στο πάρκο για ένα λεπτό πριν συνειδητοποιήσω ότι “το άλλο” ποτέ δεν κατάφερε να δει το φως της ημέρας… Κρατάω ακόμα την πόρτα ανοιχτή για το “άλλο” αφού τα τρία παιδιά μου πέρασαν την πόρτα. . . Γιατί συμβαίνει όλη την ώρα. Προσδιορίζω με σαφήνεια τα τρία παιδιά που στέκονται μπροστά μου ως τα μόνα μου παιδιά στο μυαλό μου, ενώ η καρδιά μου λέει ξανά και ξανά: “Τι γίνεται με το “άλλο”; Τότε αφήνω την καρδιά στην άκρη και χρίζω υπεύθυνο το μυαλό μου.
Επειδή ο εγκέφαλός μου εξακολουθεί να λέει, “Μην πηγαίνεις στην τρύπα. Μην πας, για κανένα λόγο σε αυτή τη βαθιά, σκοτεινή τρύπα. Μην αισθάνεσαι αυτόν τον πόνο. “
Έχω βρεθεί στην Τρύπα της Χρόνιας Νόσου. Δεν μου αρέσει εκεί, και δεν είμαι σίγουρη πως κατάφερα να βγω από εκεί. Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι μπαίνω και βγαίνω ακόμα σε αυτήν, αλλά αυτό, αυτή η τρύπα του χαμένου παιδιού, είναι τόσο βαθιά και τόσο σκοτεινή που θα με ρουφήξει μέσα και δεν θα μπορέσω να ξαναβγώ ποτέ. Είπα στον εαυτό μου οτι δεν επιτρέπεται εκεί να παω εκεί, γιατί η απώλεια μου δεν ήταν μεγάλη υπόθεση. Η απώλεια μου δεν ήταν πολύ βαθιά – άλλωστε έκανα παιδιά και το ξέχασα – σωστά; ΌΧΙ. Έκανα παιδιά αλλά δεν το ξέχασα ποτέ. Και είναι μεγάλη υπόθεση και είναι άξιο για να το θρηνήσω.
Η απώλεια μου δεν είναι “πολύ μικρή” για να θρηνήσω. Δεν είναι ασήμαντη γιατί κάποια άλλη γυναίκα πέρασε χειρότερα από εμένα. Ήταν το μωρό μου – το πρώτο μου μωρό και αξίζει κάθε δάκρυ που έριξα και ρίχνω ακόμη.
Μένω δυνατή για τα υπόλοιπα παιδιά μου και προσπαθώ να μην πέσω στη τρύπα…
Ελπίζω να υπάρχει κάποια εκεί έξω που να μπορεί να με καταλάβει…