Ένα απόγευμα, πριν από λίγες ημέρες, παίζαμε με τη μικρή μου στο δωμάτιό της.
Είχε βγάλει τα τουβλάκια της και βάζαμε, βγάζαμε, πύργους κατασκευάζαμε…!
Κάποια στιγμή απορροφήθηκε τόσο στο έργο της, που αποφάσισα να κάνω λίγο πίσω και να την αφήσω να δημιουργήσει μόνη της. Βέβαια από το χώρο δεν βγήκα, μιας και θέλει να νιώθει την παρουσία μας εκεί γύρω, κοντά της ακόμα κι αν δεν παίζει μαζί μας. Άνοιξα το βιβλίο μου και ξεκίνησα να διαβάζω όσο εκείνη δίπλα μου τουβλάκια έβαζε κι έβγαζε και πύργους κατασκεύαζε.
Μετά από δυο λεπτά την ακούω να διαμαρτύρεται “δε βγαίαίνει”.
“Τι είναι, αγάπη μου, της λέω” και πετάγομαι να τη βοηθήσω. Όλα καλά τώρα!
Επιστρέφω στη θέση μου, ξαναπαίρνω το βιβλίο μου και μετά από άλλα δυο λεπτά “δεν μπορώώώ”, ψιλογκρινιάζει. Ξαναεπεμβαίνω να συνεισφέρω και πάλι στην κατασκευή της.
Αφού επαναλήφθηκε η ίδια περίπου σκηνή μια-δυο φορές ακόμα, συνειδητοποιώ ξαφνικά πως το Αγγελάκι μου τη διαμαρτυρία του την έκανε στον ίδιο του τον εαυτό, στο ίδιο του το παιχνίδι.
Μονολογούσε και ξεσπούσε αλλά δεν απευθυνόταν σε εμένα. Δεν μου είχε ζητήσει καμιά από τις προηγούμενες φορές να επέμβω, όπως εγώ στο μεταξύ είχα ήδη κάνει.
Παίρνω, λοιπόν, τη μεγάλη απόφαση, την επόμενη φορά που θα τα έβαζε με τα τουβλάκια της να μην σηκωθώ από τη θέση μου, να μην αφήσω το βιβλίο μου, να μην αντιδράσω. Έπρεπε να ελέγξω αν όντως αποζητούσε τη συνδρομή μου, όπως νόμιζα, ή αν απλά ξεσπούσε την προσπάθειά της να τα καταφέρει, όπως η ίδια ήθελε.
Από εκείνη την ώρα και μετά, το Αγγελάκι μου συνέχιζε το παιχνίδι του και κάθε τόσο επαναλάμβανε τις διαμαρτυρίες του. “Δε μπαίαίαίνει”, “δε βγαίαίνει”, “δε μπορώώώ” κλπ.
Δεν πήγα ξανά κοντά της, δεν με ζήτησε, δεν τα παράτησε.
Για την ακρίβεια, κατά το ξέσπασμά της, δεν σήκωνε καν τα μάτια της από τα τουβλάκια που κρατούσε στα χέρια της και τα οποία προσπαθούσε κάθε φορά να χωρίσει ή να ενώσει. Συνέχισε να παίζει, με τα τουβλάκια της να παλεύει, να προσπαθεί, να γκρινιάζει, να τσαντίζεται και να ξαναπροσπαθεί και τελικά να τα βρίσκει μαζί τους μια χαρά!
Γιατί αρεσκόμαστε στο να επεμβαίνουμε στα πάντα;
Γιατί μας στενοχωρεί το να βλέπουμε το παιδί μας να δυσκολεύεται;
Γιατί δεν αφήνουμε τα παιδιά μας να βιώσουν τα συναισθήματά τους;
Αν δεν το επιτρέψουμε να συμβεί, πώς θα μάθουν να τα διαχειρίζονται;
Αυτές κι άλλες πολλές παρόμοιες σκέψεις τριγυρνούσαν στον μυαλό μου για πολύ μετά.
Τα παιδιά μας πρέπει να αφήνονται να ζουν τα συναισθήματα τους.
Να τους αφήνουμε το χώρο και το χρόνο να τα βιώσουν και να τα διαχειριστούν.
Δεν είναι κακό το να τσαντιστούν, να απογοητευθούν, να θυμώσουν, να φωνάξουν ή και να γκρινιάξουν.
Είναι κακό το να μη μάθουν να αναγνωρίζουν και να διαχειρίζονται το κάθε τους συναίσθημα.
Είναι κακό το να νιώθουν ότι πάντα η μαμά και ο μπαμπάς θα είναι εκεί δίπλα να δίνουν τη λύση, στα μικρά ή στα μεγάλα.
Δεν θα είναι έτσι στη ζωή τους. Κι εγώ θέλω στο μικρό μου Αγγελάκι να μάθω να διαχειρίζεται τις δύσκολες καταστάσεις κι όχι να τις αποφεύγει ή να περιμένει πάντα ότι κάποιος άλλος θα το κάνει για εκείνη.
Γιατί έτσι είναι η ζωή και (θα)έχει από όλα!
Τι λέτε κι εσείς;
Συνηθίζετε να αφήνετε χώρο-χρόνο έκφρασης στα μικρά σας ή παρασύρεστε κι επεμβαίνετε;
Πηγή : mamadoistories.gr