Πολλοί λένε πώς οι τρόποι που αντιδρούμε σε κάτι που μας λένε οι άλλοι, άσχετα αν είναι οι γονείς μας, τα παιδιά μας, σύντροφοι, συνεργάτες ή οι εργοδότες μας, μπορεί να είναι δύο: α) ή εκδήλωση αγάπης β) ή έκκληση για βοήθεια.
Όταν εκδηλώνουμε αγάπη προσφέρουμε στον άλλον βοήθεια, χαρά, φιλία και όλα τα συναισθήματα που μπορεί να βοηθήσουν κάποιον να μην πονάει συναισθηματικά.
Όταν κάποιος πονάει, θυμώνει, δείχνει τη δυσαρέσκειά του σε κάτι ή αντιδρά, στην ουσία αισθάνεται αβοήθητος. Σε αυτές τις στιγμές δεν αισθάνεται χαρά, δεν αισθάνεται αγάπη. Είναι οι στιγμές που αναζητάει με όλα τα μέσα που έχει τη χαρά, την αγάπη και βοήθεια από τον άλλον να τα αισθανθεί. Ζητάει βοήθεια για να βρει λύση σε αυτό που τον ταλαιπωρεί. Όταν ένα παιδί κλαίει και οδύρεται γιατί… θέλει παγωτό, πραγματικά πιστεύεις ότι “θέλει παγωτό”; Έχουν υπάρξει φορές που κάτι γίνεται και… δεν θέλει πια παγωτό;
Εκείνες τις άβολες στιγμές είναι που έχουμε τη δύναμη και εμείς να του απαντήσουμε είτε με τη δική μας εκδήλωση αγάπης ή με τη δική μας έκκληση για βοήθεια.
Όταν και οι δύο πλευρές εμμένουν στη δική τους θέση (“έφαγες παγωτό σήμερα, δεν έχει άλλο”), ουσιαστικά δεν “ακούν” τον άλλον, δεν ακούν την έκκλησή του για βοήθεια και δεν του δίνουν την αγάπη ή αποδοχή που αναζητάει. Επιμένεις να πιστεύεις ότι “θέλει παγωτό”; Αυτές είναι οι σχέσεις που αφήνουν τα σημάδια τους…