Η αξία της σταθερής παρουσίας του μπαμπά μετά το διαζύγιο
Τις προηγούμενες δεκαετίες, όταν δύο άνθρωποι χώριζαν, συνήθως τα παιδιά έβλεπαν τον μπαμπά τους με βάση ένα πρόγραμμα που καθόριζαν οι μαμάδες, αφού η παρουσία του μπαμπά θεωρούνταν πολύ μικρότερης σημασίας για τη ζωή ενός παιδιού, σύμφωνα με τον καθηγητή ψυχιατρικής Ρίτσαρντ Γουόρσακ του Πανεπιστημίου του Τέξας.
[babyPostAd]Ένας συνδυασμός ερευνών στο Τέξας, την Καλιφόρνια, τη Βιρτζίνια και την Αριζόνα, έδειξε ότι οι μπαμπάδες και τα παιδιά τους πολλές φορές (αν και όχι πάντα, δεδομένου και των διαφορετικών στερεοτύπων για τη θέση του άντρα στην οικογένεια τη δεκαετία του ’70), ήθελαν να έχουν μαζί πολύ περισσότερο χρόνο από αυτόν που περνούσαν στην πραγματικότητα.
Στα τέλη του 20ου αιώνα, τα περισσότερα διαζύγια στις ΗΠΑ όριζαν τον αριθμό των επισκέψεων που μπορούσαν να κάνουν στα παιδιά τους οι πατεράδες. Ακόμα και η χρήση του όρου «επίσκεψη» αποτύπωνε την μετατροπή σε πολλές περιπτώσεις του μπαμπά σε «θείο», έναν συγγενή που τον βλέπει σχετικά τακτικά, περνάει καλά μαζί του, αλλά το βάθος και η ποιότητα της σχέσης τους δεν έχει καμία σχέση με αυτή που θα έπρεπε να έχει ένας γονιός με το παιδί του.
Στις μέρες μας που τα οφέλη της κοινής κηδεμονίας σε περίπτωση διαζυγίου έχουν μελετηθεί περισσότερο, οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι τα παιδιά που περνούν τουλάχιστον 35% του χρόνου τους με κάθε γονιό, αντί να ζουν με τον ένα και να επισκέπτονται τον άλλο, έχουν καλύτερες σχέσεις με τη μαμά και το μπαμπά τους, έχουν καλύτερες επιδόσεις στο σχολείο και έχουν καλύτερη ψυχολογία. Έχουν λιγότερες πιθανότητες να αρχίσουν το κάπνισμα, την κατανάλωση αλκοόλ και ναρκωτικών και είναι λιγότερο επιρρεπή σε κατάθλιψη, άγχος και παθήσεις που σχετίζονται με το στρες.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Γουόρσακ, και οι δύο γονείς θα πρέπει να φροντίζουν για το παιδί τους, ανεξάρτητα από την ηλικία τους και από το αν η μαμά και ο μπαμπάς ζουν μαζί ή έχουν πάρει διαζύγιο. Τα παιδιά, όπως λέει, χρειάζονται ένα πατέρα, όχι ένα θείο-μπαμπά. Και για να έχουν όλα τα παιδιά την ευκαιρία να έχουν μία φυσιολογική σχέση με τον πατέρα τους θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να περνούν χρόνο μαζί τους.
«Όταν πλέον και ο μπαμπάς μπορεί να παρηγορήσει ένα μωρό που ξυπνάει κλαίγοντας ή να διαβάζει ένα παραμύθι στο 3χρονό του όταν οι γονείς ζουν μαζί, γιατί να μην μπορεί το παιδί να τα ζήσει αυτές τις εκφράσεις της πατρικής αγάπης ακόμα και όταν οι γονείς του δεν ζουν πια μαζί;» καταλήγει ο Δρ. Γουόρσακ.