Άξιες όσες έγιναν μητέρες με εξωσωματική

Άξιες όσες έγιναν μητέρες με εξωσωματική

Από πολύ μικρή ηλικία, τα κορίτσια παίζουν «οικογένεια», έχοντας το ρόλο της μαμάς. Αντιγράφοντας τη μητέρα τους, αγκαλιάζουν τις κούκλες τους, τις αλλάζουν πάνες, τις ταΐζουν με μπιμπερό. Αντιλήψεις ότι ο προορισμός της γυναίκας είναι η τεκνοποίηση, συναντώνται μέχρι και σήμερα. Η κοινωνία τη γυναίκα την υπολογίζει απ’ την μητρότητα. Πριν της είναι κάπως αδιάφορη. Και απ’ την ίδια τη γυναίκα όμως, επικρατεί η ίδια αντίληψη για τον εαυτό της.

Για κάποιες γυναίκες, αυτή η διαδικασία θα είναι χρονοβόρα, ψυχοφθόρα κι επώδυνη. Θα τις δεις να μετρούν τη θερμοκρασία τους, να εντοπίζουν τις γόνιμες μέρες και ώρες και να ξεκινούν τις προσπάθειες. Οι μέρες θα περάσουν με αγωνία κι ελπίδα. Τα πρώτα σημάδια της περιόδου, θα τις απογοητεύσουν. Οι μήνες περνούν και το τεστ εγκυμοσύνης που έχουν προμηθευτεί, παραμένει άθικτο στο κουτί του. Το κόκκινο χρώμα γίνεται ο εφιάλτης τους.

Αυτή η αναμονή θα τις γεμίσει με αρνητικά συναισθήματα. Πολλές θα καταλήξουν με ψυχικές διαταραχές. Η κατάθλιψη έχει στήσει καρτέρι και περιμένει τα νέα της θύματα. Στο μυαλό τους κυριαρχεί η σκέψη ότι αυτές δε θα πάρουν στην αγκαλιά τους το μωρό τους. Δε θα τις ξυπνάει μια παιδική φωνούλα, δε θα ξενυχτήσουν περιμένοντας να γυρίσει απ’ την έξοδό του. Δύσκολο πράγμα να μην μπορείς να γίνεις μαμά.

Κάπου εκεί θα πληροφορηθούν για το παιδί του σωλήνα. Ηθικό ή ανήθικο, μετά από πολλές εξετάσεις και θεραπείες, θα προχωρήσουν σε εξωσωματική. Αρχίζουν τα χάπια, οι ενέσεις, οι ωοληψίες. Πηγαινοέρχονται τα βαζάκια με το μαγικό υλικό. Γίνεται η εμφύτευση και περιμένουν. Θα τα καταφέρουν αυτή τη φορά; Γονιμοποίηση. Το λεξιλόγιό τους γεμίζει με κύτταρα και διπλασιασμούς. Περιμένουν ένα διπλασιασμό κυττάρων να τις κάνει ευτυχισμένες. Κι αν όλο αυτό αποτύχει, εκεί να δεις! Πονάει η ψυχή τους.

Οι γυναίκες που προσπαθούν να κάνουν παιδί κι αποτυγχάνουν, μετατρέπονται σε φοβισμένα πλάσματα. Κουρνιάζουν και δε θέλουν τίποτα. Λίγο τις νοιάζει ποιος είναι δίπλα τους, δεν μπορούν να δουν ούτε το σύντροφό τους. Αυτές οι γυναίκες πολύ πιθανόν να αποκτήσουν εμμονή. Η διαδικασία του σεξ δεν έχει πια κανένα νόημα επαφής, σύνδεσης, ευχαρίστησης, ερωτισμού κι οργασμού. Μόνο αναπαραγωγή, η οποία στη δική τους περίπτωση έχει παγώσει.

Αυτές οι γυναίκες είναι μοναχικές. Άδειες. Θρηνούν για κάτι που δεν είχαν ποτέ. Είτε γιατί αυτό τους πρόσταξε η κοινωνία είτε γιατί το σώμα τους ζητάει την ολοκλήρωση, λες κι έχουν αισθητήρες που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως μισό!

Το πιο απλό και το πιο περίπλοκο πράγμα στον κόσμο. Κι αν τους τύχει και καμιά αποβολή, γκρεμίζονται, διαλύονται. Τα ‘χουν παίξει και οι ορμόνες τους, τα μάτια τους γίνονται βρύσες, ακόμη και γιατί το βαζάκι του καφέ δε βρίσκεται στη θέση του.

Πού θα πάει αυτή η αγάπη που έχουν μέσα τους; Σε ποιον να την δώσουν; Νιώθουν σαν νοσοκόμες, που θέλουν να φροντίσουν και να περιθάλψουν τους ασθενείς τους, να περιποιηθούν τα τραύματά τους, να τους προστατέψουν από καθετί κακό. Διακατέχονται απ’ το αίσθημα της προσφοράς, το οποίο πολλαπλασιάζεται σε κάθε αποτυχημένη προσπάθεια, κι αυτές δεν έχουν πού να το διοχετεύσουν. Οδός τρέλας!

Για μια γυναίκα που της χτύπησε το καμπανάκι της μητρότητας, ένα παιδί δεν είναι απλώς προορισμός. Είναι ο ορισμός τους! Είναι η πληρότητα, το νόημα της ζωής, η ουσία. Είναι η σταθερά που ήθελαν να τις καθοδηγεί.

Ο επιμένων νικά! Αυτή τη φορά, το τεστ εγκυμοσύνης θα έχει την ένδειξη θετικό + ! Β’ χωριακή και στόχος επετεύχθη! Τα κατάφεραν. Ο αγώνας για τη μητρότητα είναι άνισος και σκληρός. Αν τον κερδίσουν όμως, η νίκη που θα σημειώσουν, θα είναι η μεγαλύτερη της ζωής τους.

Με το πρώτο κλάμα του μωρού, όλη αυτή η συσσωρευμένη ενέργεια, αλλά και κάθε θετικό συναίσθημα που είχε συρρικνωθεί εντός τους, βγαίνει προς τα έξω και κατακλύζει το σπλάχνο τους, αλλά και ό,τι υπάρχει γύρω απ’ αυτό. Ευχαριστούν το Θεό, το γιατρό και το σύντροφό τους. Η γυναίκα εκεί, χάνει τον εγωισμό της. Ηττάται. Μια ήττα που δεν έχει κανένα νόημα πια. Είναι ευτυχισμένη! Σ’ όποιες συνθήκες και να την βάλεις, θα παραμείνει ευτυχισμένη.

Το αίσθημα της μητρότητας παραμένει ίδιο κι απαράλλαχτο ανά τους αιώνες. Ανεξήγητο, μυστήριο κι εσωτερικό. Ο θηλασμός είναι μαγεία. Το σώμα παράγει την τροφή του παιδιού τους, που δημιουργήθηκε απ’ τα κύτταρά τους, αναπτύχθηκε μέσα στο σώμα τους και γεννήθηκε απ’ τη μήτρα τους. Αν το καλοσκεφτούμε, το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο, δεν το χωρά ανθρώπινος νους.

Αυτές οι γυναίκες πιστεύουν στα θαύματα, γιατί δημιούργησαν και οι ίδιες ένα! Θα σταθούν πάνω απ’ το μωρό τους για ν’ ακούσουν την ανάσα του, θα ριζώσει μέσα τους η μυρωδιά του, θα εισβάλλει στη μνήμη τους και θα μείνει εκεί, μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους. Δικαιωμένες πια, κάθε φορά που θα σκέφτονται ή θα διηγούνται τον αγώνα τους, θα δακρύζουν και κάτι ογκώδες μέσα τους θα τις πιέζει και θ’ ανακατεύει τα σωθικά τους.

Οι γυναίκες που γίνονται μητέρες, μεταβαίνουν σε μια διάσταση, που δεν την εντοπίζεις, ούτε στο πιο παραισθησιογόνο ναρκωτικό.