Μπαμπά, σε ευχαριστώ!
Αγαπητέ μπαμπά,
Δεν έχω ιδέα αν μπορέσουν οι λέξεις να χωρέσουν όλα εκείνα για τα οποία θέλω να σ’ευχαριστήσω. Οπότε μήπως ν’αρχίσω με μια συγγνώμη; Για όλες τις φορές που έπεφτα, ακριβώς επειδή ήμουν απρόσεχτη κι αφηρημένη, έπεφτα άσχημα. Λυπάμαι λοιπόν που σε έκανα να έχεις πολλές τέτοιες εμπειρίες, καθώς πήγαινε κάθε φορά η ψυχή σου στην κούλουρη.
Σου άρεσε που ήμουν δύσκολο παιδί, με καμάρωνες. Δεν συμβιβαζόμουν εύκολα κι αντί να θελήσεις να μου σβήσεις τον ενθουσιασμό της επανάστασης από φόβο μη με δεις να πληγώνομαι, έκανες την υπέρτατη θυσία : Αναζωπύρωσες τη φλόγα που είχα μέσα μου και υποσχέθηκες κρυφά στον εαυτό σου όταν θα είσαι για πάντα δίπλα μου. Ούτε πίσω μου, ούτε μπροστά μου. Δίπλα μου, έτσι ώστε όσες φορές και να πέσω, να είσαι κει να με σηκώσεις, παρόλο που το δικό σου βάρος θα ήταν ασήκωτο. Τον ανείπωτο πόνο που κουβαλάει ο γονέας όταν βλέπει το παιδί του να πονά.
Με καταλάβαινες χωρίς να σου μιλήσω καν, το βλέμμα μου σου τα μαρτυρούσε όλα. Πόσο με εκνεύριζε αυτό μερικές φορές, καθώς ήθελα να σου κρυφτώ και δεν μπορούσα. Με έμαθες να είμαι περίεργη, να αναζητώ τα πάντα και να μην το βάζω ποτέ κάτω. Να είμαι ευγενική, με τρόπους, γιατί δεν έχει σημασία τι είναι όλοι οι άλλοι, σημασία έχει το τι είσαι εσύ, όπως μου έλεγες.
«Ποτέ 5 γράμματα δεν πλήγωσαν τόσο βαθιά…» εξομολογείται ο μπαμπάς ενός αυτιστικού παιδιού…
Σ’ευχαριστώ που με έμαθες να μη σε φοβάμαι, αλλά να σε σέβομαι. Να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος όχι για να κάνω εσένα περήφανο, αλλά εμένα.
Θύμωνα εύκολα μαζί σου, γιατί μου ήταν πιο εύκολο να θυμώσω μαζί σου τις φορές εκείνες που καταλάβαινα ότι η παιδική καλοσύνη υποδέχεται την ψευτιά και την υποκρισία της ενήλικης ζωής.
Το δεχόσουν όμως, κι ας μη μου είπες ποτέ πόσο σε στεναχωρούσε να με βλέπεις να περνάω τη μεταβατική περίοδο της εφηβείας, εκείνη που η δραματοποίηση καταστάσεων γίνεται καθημερινότητα και οι ορμόνες σε κεραυνοβολούν.
Ερχόμασταν σε σύγκρουση, γιατί ήμασταν ίδιοι. Μα τις στιγμές που έπρεπε να σιωπήσεις, σιωπούσες, παρατηρούσες και περίμενες υπομονετικά να δεις τον δρόμο εξέλιξής μου, έχοντάς μου εμπιστοσύνη ότι θα αγαπώ τον εαυτό μου αρκετά, ώστε να μην κάνω τραγικά λάθη.
Θυμάσαι όταν με έμαθες την απλή μέθοδο των τριών; Εκείνη την πρώτη φορά που είχα πληγωθεί από άνθρωπο. Έκατσα μαζί σου στο τραπέζι της κουζίνας και απλά με κοίταξες. Με ρώτησες αν έχω μάθει την απλή μέθοδο των τριών και σε κοίταξα με μια χαζή απορία, τύπου, μα εννοείται, γιατί με ρωτάει κάτι τόσο κουτό; Μου είπες λοιπόν ότι υπάρχει η μέθοδος των τριών που εφαρμόζεται σε ανθρώπους που δεν ανήκουν στη ζωή μας. Βλέπουμε δηλαδή ότι δεν χωράνε πλέον και παίρνουνε τα τρία μας. Γέλασα με την καρδιά μου και μ’αυτό το παράδειγμα, μου έδειξες ότι κατάλαβες πως μεγάλωσα.
Με έκανες να λατρεύω την αλήθεια και να τη διαχωρίζω από το φόβο. Να την προτιμώ και να την αφήνω να μου προσφέρει μια ελευθερία δίχως όρια. Μια ελευθερία, που οδηγεί σ’ένα δρόμο δύσκολο. Γιατί η ουσία της ελευθερίας δεν είναι μονόδρομος. Εξαπλώνεται παντού, κι εσύ απλά διαλέγεις ποια είναι η δική σου, χωρίς να φοβάσαι αν θα αρέσει ή όχι.
Σ’ευχαριστώ που δεν ήσουν τέλειος. Που έκανες λάθη. Με έκανες δυνατό άνθρωπο. Με έκανες να μαθαίνω μέσα από τα λάθη και τα δικά μου αλλά και των άλλων. Να μην τα χρησιμοποιώ ως δικαιολογίες για να μένω στάσιμη ή να γίνομαι χειρότερη. Σ’ευχαριστώ που μου δίδαξες το δρόμο της ελευθερίας. Που ήξερες απ’την αρχή πως ήθελες να μεγαλώσεις έναν άνθρωπο, κι όχι μια προσωποποίηση επιθυμιών που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.
Με αγάπη,
Η κόρη σου
Πηγή: pillowfights.gr