Θα έρθει η στιγμή που θα γνωρίσετε το νέο σας μωρό στα μεγαλύτερα αδέλφια του και θα συνειδητοποιήσετε πως το νήπιό σας δεν είναι το μπεμπάκι που νομίζατε πως είναι, αλλά στην πραγματικότητα ένας ατσούμπαλος γίγαντας που θα πρέπει να προσέχετε όταν είναι με το νέο σας μπεμπάκι. Μπορεί να τρομάξετε διαπιστώνοντας αυτό το γεγονός. Μπορεί ακόμη και να αναρωτηθείτε γιατί αλλάζετε ακόμη πάνες σ’ αυτό το ανθρωπάκι που είναι πια σχεδόν ενήλικος. Στην πραγματικότητα, μπορεί να συνειδητοποιήσετε πως το παιδί σας μεγάλωσε τόσο που δεν έχει καθόλου την ανάγκη σας.
Τουλάχιστον έτσι νιώθω εγώ.
Μου συνέβη δυο φορές αυτό το πράγμα. Όταν γεννήθηκε το δεύτερο μωρό μου, το μικρούλι, αβοήθητο σωματάκι του τόσο διαφορετικό από εκείνο του μεγάλου του αδελφού που πίστευα πως ο 2μιση ετών γιος μου έριξε μπόι μέσα σε ένα βράδυ. Δεν ήταν πια το μικρό νήπιο που παραχάιδευα, αλλά ένα παιδί που δεν βασιζόταν πια τόσο σε εμένα όσο πίστευα. Τουλάχιστον όχι σε σχέση με το καινούριο μωρό. Το ίδιο συνέβη όταν γεννήθηκε και η κόρη μου σχεδόν ενάμιση χρόνο πριν: ο μικρός της αδελφός που φαινόταν τόσο χαριτωμένος και αβοήθητος μια εβδομάδα πριν έμοιαζε πλέον ένας θεόρατος γίγαντας.
Πίστεψα πως η αλλαγή αυτή στα παιδιά μου ήταν απλά στο μυαλό μου. Συγκρίνοντάς τα με το μικροσκοπικό μωράκι, δεν είναι να απορείς που τα νήπιά μου φαίνονταν τόσο μεγαλύτερα. Και παρόλο που αυτό σίγουρα το έβλεπα εγώ, φαίνεται πως υπήρχαν και άλλοι λόγοι: μία πρόσφατη έρευνα αποδεικνύει πως οι μητέρες θεωρούν κατά κόρον πως το μικρότερο σε ηλικία παιδί τους είναι και μικρότερο σε μέγεθος από ό,τι στην πραγματικότητα.
Η έρευνα αυτή, η οποία δημοσιεύτηκε στο Current Biology και διεξήχθη από μία ομάδα ψυχολόγων του Swinburne University of Technology στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, εξέτασε 750 μητέρες και βρήκε πως το 70 τοις εκατό αυτών ένιωθαν πως το μικρότερο σε ηλικία παιδί τους ξαφνικά φαινόταν πολύ μεγαλύτερο σε μέγεθος με τον ερχομό του καινούριου μωρού της οικογένειας. Και παρόλο που αυτό μπορεί να αποδίδετε στη διαφορά που έχουν τα δύο παιδιά, δεν υπήρχε κάποια διαφορά στην αντίληψη που είχαν οι μητέρες για τα υπόλοιπα παιδιά τους.
Οι ερευνητές εξέτασαν σε μεγαλύτερο βάθος το θέμα προσπαθώντας να ανακαλύψουν γιατί επηρεάζονται μονάχα τα μικρότερα σε ηλικία παιδιά από αυτή τη διαφορετική αντίληψη μεγέθους και όχι τα αδέλφια τους. Για να το εξετάσουν αυτό, οι ερευνητές ζήτησαν από τις μητέρες να σημειώσουν στον τοίχο το ύψος των παιδιών τους. Το ύψος των μεγαλύτερων σε ηλικία παιδιών τους σημειωνόταν χωρίς σημαντικές αποκλίσεις – με λιγότερο από μία ίντσα διαφορά μεταξύ της αντίληψης που είχε η μαμά και της πραγματικότητας. Αλλά το ύψος του μικρότερου παιδιού – του «μωρού» της οικογένειας, σημειωνόταν συστηματικά πολύ πιο χαμηλά από το πραγματικό του ύψος, κατά σχεδόν 3 ίντσες. Όσο μεγαλύτερο το παιδί σε ηλικία, τόσο μεγαλύτερη και η διαφορά μεταξύ πραγματικού ύψους και της εκτίμησης της μητέρας του.
Παρόλο που δεν γνωρίζουμε ακριβώς το γιατί, μπορούμε να υποθέσουμε: φαίνεται πως οι μαμάδες θεωρούν τα μικρότερα σε ηλικία παιδιά τους ως μωρά λόγω της εξέλιξης, προσπαθώντας να δώσουν σε αυτά όλη τη φροντίδα που χρειάζονται – οι ερευνητές το αποκαλούν αυτό «βρεφική ψευδαίσθηση». Και όταν γεννιέται ένα καινούριο μωρό, η ψευδαίσθηση αυτή διαλύεται και η μητέρα βλέπει πραγματικά το παιδί της σαν παιδί και όχι σαν μωρό, για πρώτη φορά.
Τα ευρήματα αυτά με έκαναν να γελάσω αλλά και να ανακουφιστώ. Γέλασα γιατί ήταν τόσο αληθινά. Θυμάμαι ξεκάθαρα το πόσο μεγάλα έγιναν τα μικρά μου αγοράκια μόλις απέκτησαν ένα μικρότερο αδελφάκι. Και θυμάμαι ξαφνικά τις απαιτήσεις μου από αυτά να γίνονται ακόμη περισσότερες – παρόλο που δεν ήταν ούτε 3 ετών όταν γεννήθηκε το μωρό. Από τη μία σκεφτόμουν μήπως ήμουν υπερπροστατευτική βλέποντας τα αδέξια, μεγάλα νήπιά μου να βρίσκονται γύρω από το μικρούλι νεογέννητο. Πραγματικά, πώς δεν έβλεπα το πόσο μεγάλα είχαν γίνει;
Κι εδώ είναι που ένιωσα ανακούφιση: Δεν ήμουν τρελή που πίστευα πως το παιδί μου μεγάλωσε 3 ολόκληρες ίντσες σε ένα βράδυ, ακόμη κι αν το φανταζόμουν. Ίσως υπάρχει λόγος που το φαντάζομαι: ώστε το μικρότερο και πιο αβοήθητο παιδί μου να πάρει τη φροντίδα που χρειάζεται. Γνωρίζοντάς το αυτό, πιστεύω πως θα είμαι πιο ψύχραιμη την επόμενη φορά που θα έχω ένα νεογέννητο στην αγκαλιά μου και ένα μεγαλόσωμο νήπιο να προσπαθεί να τρυπώσει κι αυτό στην αγκαλιά μου – και ίσως μπορέσω να θυμηθώ πως το νήπιο αυτό είναι κι αυτό το μωρό μου και χρειάζεται κι αυτό την αγάπη και τη φροντίδα μου.
To διαβάσαμε στο eimaimama.gr