Θέλω πολύ καιρό να γράψω για το θηλασμό, γιατί με φρικάρει που ένα θέμα τόσο σοβαρό, τόσο ουσιαστικό και ταυτόχρονα τόσο φυσιολογικό, βρίσκεται στη χώρα μας (αυτή ξέρω, αυτή λέω) σε μία τέτοια αδιανόητη σύγχυση και παίρνει όχι κόσμο, αλλά μαμάδες και μωρά στο λαιμό του.
Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη ήμουν η κλασική περίπτωση που δεν τα κατάφερε, αλλά ήθελε.
Είχα ακούσει πολλά, είχα διαβάσει αρκετά και είχα ξεκινήσει το ταξίδι αγκαζέ με το θηλασμό, με τον αέρα του νικητή. Αλλά ήμουν μόνη. Απελπιστικά μόνη.
Φανταστείτε μία νέα μαμά, που είτε λόγω αισιοδοξίας είτε λόγω ανοησίας, έχει πειστεί ότι ο τοκετός είναι υπέροχη διαδικασία, η εμπειρία του θηλασμού συγκλονιστική, και το δε καινούργιο μωράκι ένα ροζουλί αγγελάκι. Φανταστείτε στο καπάκι αυτή τη νέα μαμά να βρίσκεται ξαφνικά διαλυμένη από τους πόνους σε ένα άγνωστο δωμάτιο που την πασπατεύουν παντού άγνωστοι άνθρωποι, με ένα μωρό αγκαλιά που δεν ξέρει πώς να το κρατήσει και ένα τσούρμο μαίες που έχουν ένα τσούρμο διαφορετικές απόψεις σχετικά με το πώς να το θηλάσει. Πανικός.
Απειρία, κλάματα, στεναχώρια, θηλές από σιλικόνη, κρέμες από λανολίνη, μπιμπερό, σκόνες, συμβουλές από όποιον περνάει από το διάδρομο και απογοητευτική εικόνα ενός ιδιωτικού μαιευτηρίου που δεν ξέρει το πιο σημαντικό απ ‘όλα – να καθοδηγήσει και να ηρεμήσει. Και όλα θα γίνουν.
Η πρώτη επίσκεψη στην παιδίατρο ήταν στενάχωρη. Δεν έγινε καμία ουσιαστική συζήτηση για το θηλασμό που θα μπορούσε να με καθησυχάσει και να με βοηθήσει, παρά μόνο η γνωστή καραμέλα του αν είναι η μαμά καλά, είναι και το μωρό καλά, οπότε βασικά δώσε συμπλήρωμα γιατί ο θηλασμός είναι ζόρι.
Θήλασα υποτίθεται 4 μήνες, αλλά μετά από κάθε γεύμα έδινα και συμπλήρωμα και θυμάμαι να κάνω πάρτυ από την χαρά μου όταν ο γιος μου έπινε λίγο γιατί θεωρούσα ότι είχε θηλάσει από το στήθος ικανοποιητικά. ‘Οποτε επιχειρούσα άντληση με το θήλαστρο, έφτανα με κόπο στην γραμμή των 35 ml. Άρα, έλεγα με το πτωχό μου το μυαλό, ή μάλλον με το μυαλό που μου είχαν κάνει τραχανόσουπα οι μαίες και σία, όντως δεν έχω γάλα. Τί κρίμα, και είμαστε και πολλές οι «άγαλες».
Στη δεύτερη εγκυμοσύνη διάβασα πολύ περισσότερο – internet, μην τρελαθείς – και πήρα απόφαση να παλέψω μόνη. Και όπως μου βγει, χωρίς εξτρεμιστικές υστερίες. Το φανταστικό μωρό το έβαλα στο στήθος μου το πρώτο λεπτό αφού γεννήθηκε. Το ότι εκείνη τη στιγμή άνοιξε αντανακλαστικά το στόμα του και άρχισε να ρουφάει είναι μία εικόνα που ακόμα και τώρα που το γράφω, με πλημμυρίζει με δάκρυα. ‘Ενα μικρό στα μάτια μου θαύμα, που δεν είναι θαύμα αλλά καταλαβαίνεις τί εννοώ.
Την είχα στο δωμάτιο πλάι μου στο πυρέξ σχεδόν συνέχεια, αλλά ήθελα πολύ να ξεκουραστώ. Της έδωσα και συμπλήρωμα, για να ηρεμώ κάποιες ώρες. Δεν πτοήθηκε καμία από τις δυο μας.
Με την επιστροφή στο σπίτι ξεκίνησαν τα ζόρια. Δεν μπορώ ούτε καν να θυμηθώ πόσες φορές είπα ότι θα τα παρατήσω. Άκουγα για την εδραίωση της γαλουχίας, για το ότι όταν συμβεί αυτό το γάλα θα κατεβαίνει μόνο όταν το μωρό έχει ανάγκη και πολλές φορές θα χορταίνει στο πεντάλεπτο και θα κρατιέται για ένα τρίωρο και έλεγα ότι αυτό δεν πρόκειται να μου συμβεί εμένα ποτέ. Είμαι καταδικασμένη να αποτύχω γιατί έδινα κάποιες φορές, αραιά και που, αμαρτωλό συμπλήρωμα από το διαβολικό μπιμπερόν με τη σατανική θηλή από καουτσούκ. Και κάθε φορά που το έκανα αυτό το σίχαμα, μου φύτρωνε και μία κρεατοελιά με τρίχες.
Τελικά, τα καταφέραμε. Πάλι κόντρα στο σύστημα, αλλά με περισσότερη αυτοπεποίθηση και ενημέρωση, και με μία ελαφρώς πιο ζεστή αγκαλιά από αυτό το μαιευτήριο – το ότι η γελοία η παιδίατρος μαζί με το εξιτήριο ήρθε με τυπωμένες οδηγίες δοσολογίας φόρμουλας, ας μην το σχολιάσω. Τα καταφέραμε, γιατί στην αρχή που πονούσα αφόρητα, μία πολύ κουλ μαία με κοίταξε χωρίς έλεος και μου είπε: Δεν πειράζει, ας πονάει. Παρέλειψε κανένα γεύμα από εκεί που πονάει πιο πολύ και βάζε το μωρό στο στήθος με χαμόγελο, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Είναι το μόνο φάρμακο. Και ήταν. Σε πέντε μέρες ούτε που το θυμόμουν.
Τα καταφέραμε και λόγω της στάσης θηλασμού αράζω-στο-πλάι-και-κοιμάμαι-και-εσύ-όλη-νύχτα-παίξε-μπάλα. Μαγική στάση για την εδραίωση της γαλουχίας, χωρίς πλάκα. Είναι ο μόνος τρόπος να αντέξεις τα ξυπνήματα κάθε μία ώρα στην αρχή για να ικανοποιήσεις την ανελέητη πείνα του μωρού και να είσαι λίγο λιγότερο ζόμπι το επόμενο πρωί.
Τέλος πάντων, σημασία δεν έχει ούτε να μπω σε λεπτομέρειες, ούτε να δώσω συμβουλές – υπάρχουν άπειρες από αυτές, και μάλιστα επιστημονικά τεκμηριωμένες στο διαδίκτυο. Τραγικά λάθη γίνονται και από τις δύο πλευρές, και από τους υπέρμαχους του θηλασμού και από αυτούς που τα παίρνουν από τις εταιρείες παρασκευής φόρμουλας. Τα τραγικά λάθη των δεύτερων, τα ξέρουμε. Όχι ρε φίλε, δεν είναι καλύτερο το δικό σου, μην μας τρελάνεις κιόλας. Πάτησες στην ανασφάλεια και το άγχος των σύγχρονων μαμάδων, στην μοντέρνα τάση για ευκολία και γρηγοράδα και θυσίασες το πολυτιμότερο συναίσθημα που μπορεί να προσφέρει μία μητέρα στο μωρό της. Την ασφάλεια του μητρικού θηλασμού, τη μαγεία του να θρέφει ένα ανθρώπινο ον που δημιουργήθηκε μέσα της, από το ίδιο της το σώμα, όπως η φύση προστάζει και όπως τα θηλαστικά όλα εκτελούν με ευλάβεια.
Πώς πραγματικά είναι ο θηλασμός!Καθημερινές γυναίκες στο φακό (φωτογραφίες)
Το τραγικό λάθος των πρώτων όμως, στην προσπάθεια να προσελκύσουν όλο και περισσότερες μητέρες στο να θηλάσουν αποκλειστικά τα παιδιά τους, είναι ότι εξιδανικεύουν τόσο πολύ αυτή την κατάσταση, ότι παθαίνουν τόση τρέλα με τις απόλυτες συμβουλές και το κούνημα του δαχτύλου σαν μία άλλη breastfeeding police που καταλήγουν να προκαλούν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.
Πείτε την αλήθεια, γαμώτο. Πείτε ότι είναι μεγάλο μανίκι. Πείτε ότι θέλει κόπο, τρομερή θέληση, απόλυτη αφοσίωση, μοναδική συγκέντρωση για να επιτευχθεί ο στόχος. Και ότι ναι, υπάρχουν και περιπτώσεις και λόγοι, αλλά και δικαιολογία για να μην τα καταφέρεις. Το δικαιούσαι και αυτό. ‘Οτι δεν είναι τραλαλά, τραλαλό, ότι σε κουράζει, σε εξαντλεί και σε απομονώνει, ότι σε θυμώνει και σε απογοητεύει, και ότι δεν ζεις τη ζωή σου όπως και πριν απλά, ωπ, τί είναι αυτό εκεί; α, ναι, είναι ένα παιδί κολλημένο στο βυζί.
Δεν μπορώ και αυτά τα χίπικα τύπου έλα μωρέ, δεν τρέχει και τίποτα, βγες να θηλάσεις το μωρό σου στη φύση, στο δρόμο, στο παγκάκι, στο σούπερ μάρκετ, όταν στην πραγματικότητα πρέπει να αλλάξεις όλη σου την γκαρνταρόμπα (ειδικά αν είναι χειμώνας την πάτησες μπιγκ τάιμ) και να πηγαίνεις για καφέ μόνο όπου υπάρχουν ειδικά διαμορφωμένοι χώροι γιατί σε αυτή την χώρα που ζούμε οι μαμάδες βγαίνουν σε πολυκαταστήματα μόνο για να δείξουν στις άλλες μαμάδες τα μωρά τους στο καρότσι, και όχι για να θηλάσουν. Και δεν μπορώ και αυτά τα υστερικά, αν χρειαστεί για λόγους υγείας και μόνο να πάρει συμπλήρωμα, δώστε το με σύριγγα και μετά πετάξτε το κουτί από το σπίτι για να μην ξαναμπείτε στον πειρασμό. Έλα, χαλαρώστε λίγο. Μην μπλοκάρετε έτσι τον κόσμο και από την πολλή αϋπνία την ακούνε περίεργα και στο τέλος στέλνουν στο διάολο και το θηλασμό και τις υστερίες σας.
Πιστεύω στα πάντα ότι people have the power.
Εδώ κολλάω λίγο. Είναι πολύ πελαγωμένες οι μαμάδες, γαμώτο. Είναι πολλοί οι ρόλοι στους οποίους πρέπει να αντεπεξέλθουν, χρειάζονται και αυτές λίγη καθοδήγηση. Εδώ πρέπει το σύστημα να τις βοηθήσει. Να υπάρχει μία κοινή θέση και στάση, να υπάρχει βοήθεια, στήριξη και κατανόηση, να προωθηθεί η μαγεία και η φυσικότητα του μητρικού θηλασμού με κάθε δυνατό τρόπο, και μετά να βγουν και αυτές οι άμοιρες να θηλάσουν και στο πολυκατάστημα, και στο καφέ της γειτονιάς τους και στο εστιατόριο στην πλατεία. Να γίνει και αυτή η εικόνα μέρος της καθημερινότητας μας, όπως το ερωτευμένο ζευγαράκι που φιλιέται με πάθος όπου γουστάρει.
Θεωρώ πλέον ότι το αποκλειστικό δέσιμο της μαμάς με το παιδί στους πρώτους μήνες της ζωής του, κάνει τη διαφορά και στο θηλασμό. Στο τέλος της ημέρας κυρίες μου, μας αρέσει ή όχι, είναι ολοφάνερο, είναι εκεί, και γι’αυτό φτιάχτηκαν/αμε. Καλύτερα να το αποδεχτούμε χαλαρά και ας το συνδυάζουμε με bar hopping, one night stands και κατάμαυρη γραμμή eye liner.
Πηγή: not-just-mums.blogspot.gr
Το διαβάσαμε στο themamagers.gr