“Χάσαμε το μωρό μας την 17η εβδομάδα, και από τότε νιώθω χαμένη…”
Κανένας παλμός. Εμβρυϊκός θάνατος.
Αυτές ήταν οι λέξεις που μου είπαν στο συνηθισμένο μου ραντεβού μου πριν από 3 ημέρες, όταν ο υπέρηχος που χρησιμοποιεί ο γιατρός μου για να ακούσει τον καρδιακό παλμό δεν είχε αποτέλεσμα. “Ω, αποκλείεται να μην το βρίσκει… Έφαγα πολύ το μεσημέρι μάλλον”, σκέφτηκα. Ο γιατρός ξαφνικά σώπασε. Με πήγε σε άλλη αίθουσα σε ένα δωμάτιο με διαφορετικά μηχανήματα. Έπρεπε να καθίσω λίγο εκεί, μόνη μου, ενώ το μηχάνημα άρχισε να κάνει ενοχλητικούς θορύβους. Ένιωσα ότι όλα ήταν εντάξει, γιατί δεν είχα κανένα σημάδι ή σύμπτωμα, καμία αιμορραγία. Θα το βρει σύντομα και θα συνειδητοποιήσει ότι όλα ήταν εντάξει. Οι χτύποι της καρδιάς μου άρχισαν να επιταχύνονται και οι παλάμες μου ίδρωσαν …
Όταν εισήλθε ξανά στο δωμάτιο, κοίταζα το πρόσωπό του, ψάχνοντας την έκφρασή του για ένα σημάδι ότι ήταν εντάξει. Το μόνο που είδα ήταν περισσότερη ανησυχία και η σιωπή έγινε εκκωφαντική. Στη συνέχεια γύρισε προς τα μένα και μου είπε: “Δεν υπάρχει καρδιακός παλμός. Σταμάτησε να αναπτύσσεται πριν από περίπου δύο εβδομάδες. Η ηλικία κύησης δείχνει 14 εβδομάδες.” Ωστόσο, ήμουν στις 17 εβδομάδες. “Θα χρειαστεί να σας στείλω για μια δεύτερη γνώμη.” Ω καλά, ίσως αυτά τα μηχανήματα να είναι παλιά και μια άλλη, πιο καινούρια μηχανή θα μας πει ότι όλα είναι εντάξει. Αλλά φυσικά αυτό ήταν μια ευσεβής σκέψη. “Εμμ, υπάρχει η πιθανότητα απλά να κοιμάται;” ρώτησα. “Οχι. Δεν υπάρχει καρδιακός παλμός. “
“Επομένως, η δεύτερη γνώμη είναι απλώς θέμα διαδικασίας” ρώτησα. «Ναι, λυπάμαι». Μου έλεγε που να πάω καθώς μάζευα τα υπάρχοντά μου και προσπαθούσα να καλέσω τον σύζυγό μου στο τηλέφωνο. Με φωνές και δάκρια του είπα: “Πρέπει να έρθεις εδώ τώρα.” Πανικοβλήθηκε και μου είπε οτι θα έρθει αμέσως. Δεν του είπα τι ακριβώς συμβαίνει και ο ίδιος σε όλη τη διαδρομή προσπαθούσε να καταλάβει εάν κάτι συνέβη σε εμένα ή στο μωρό.
Αποκαρδιωμένη τον περίμενα, προσπαθώντας να προγραμματίσω τη δεύτερη γνώμη που ζήτησε ο γιατρός μου. Το συντομότερο που θα μπορούσαν ήταν 4 ώρες αργότερα. Ο σύζυγός μου κάλεσε την κλινική εξωσωματικής γονιμοποίησης που μας είπε να πάμε αμέσως.
Η κλινική εξωσωματικής γονιμοποίησης μας πήγε σε ένα δωμάτιο γρήγορα, αλλά στη συνέχεια περιμέναμε και μας φάνηκε μια αιωνιότητα. Ο σύζυγός μου εξακολουθούσε να ελπίζει, όπως και εγώ, παρά τα γεγονότα. Ο γιατρός μου μας είπε το ίδιο πράγμα: δεν υπάρχει καρδιακός παλμός και σταμάτησε να αναπτύσσεται πριν από περίπου δύο εβδομάδες.
Για τελευταία φορά την είδα στο υπερηχογράφημα. Την ημέρα πριν από το ταξίδι μας, πήγα για να κοιτάξουμε το νωτιαίο μυελό της και την είδα να κινείται. Την είδα να σπρώχνει από τη μια πλευρά στην άλλη, σαν ένα ψάρι. Την είδα να ανταποκρίνεται στο στομάχι μου που πιέζεται. Θα μπορούσε να μας ακούσει, τις φωνές μας και το γέλιο μας. Και ξαφνικά, κάποια στιγμή τις τελευταίες εβδομάδες, οι ήχοι που άκουγε σταμάτησαν, και κανείς δεν ξέρει γιατί.
Αμέσως αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε σε τι φταίξαμε. Θυμόμασταν ό, τι κάναμε, ξεκινώντας από το ταξίδι. Κουβάλησα το πρώτο παιδί μου, πηδώντας στο κρεβάτι μαζί της. Ήπια ένα φλιτζάνι καφέ μια μέρα. Μας είπαν οτι δεν έφταιγε τίποτα από αυτά. Ότι μια κανονική εγκυμοσύνη μπορεί απλώς να αντέξει τέτοιες δραστηριότητες και να ευδοκιμήσει. Ο γιατρός μας είπε οτι αν ήταν έτσι, καμία εργαζόμενη δεν θα κατάφερνε να γεννήσει..
Όλα τα σημάδια έδειχναν ότι το μωρό αυτό δεν είχε τα γενετικά απαραίτητα για να συνεχίσει να μεγαλώνει και να έρθει μαζί μας στον κόσμο, όπως το θέλαμε τόσο απεγνωσμένα. Ζητήσαμε τη διεξαγωγή γενετικών εξετάσεων σε όλα τα 24 χρωμοσώματα, κατόπιν σύστασης του γιατρού μου από την εξωσωματική γονιμοποίηση, και ελπίζαμε ότι αυτό θα μας δώσει κάποιες απαντήσεις.
Αυτός είναι ένας φοβερός εφιάλτης. Είχαμε περάσει το πρώτο τρίμηνο. Είχε περάσει ο κίνδυνος. Το είχαμε ανακοινώσει σε όλους… Τι συνέβη;
Έμεινα να κοιτάζω την ροζ κορδέλα που έπλεκα για χάρη της…
Δεν είναι μόνο η θλίψη για το μωρό που δεν ήρθε. Είναι και η θλίψη για το άλλο παιδί μας που επρόκειτο να έχει μια αδελφή, μια καλύτερη φίλη για τη ζωή. Είχε αρχίσει να συνηθίζει την ιδέα της αδερφής της. Είχε μάλιστα μαζέψει κάποια παιχνίδια που δεν ήθελε πια για να της τα δώσει. Είχαμε ήδη αγοράσει κάποια ρουχαλάκια…
Κανονίσαμε την απόξεση για την ίδια μέρα. Από τη μια ήθελα να τελειώνουμε αλλά από την άλλη ένιωθα οτι με την απόξεση θα την χάσω μια για πάντα.. Είναι μια από τις χειρότερες δοκιμασίες που έχω περάσει και το ίδιο ισχυρίζεται και ο άντρας μου…
Πρέπει να θυμάμαι ένα πράγμα. Στο δρόμο για αυτό το ραντεβού, τηλεφώνησα στον σύζυγό μου και του είπα πόσο χαρούμενη ήμουν. Πόσο τέλεια αισθανόμουν για τη ζωή και ότι δεν υπήρχε τίποτα άλλο που χρειάζομαι στη ζωή μου. Η κόρη μου έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο σε εκείνη τη χαρά μου, αλλά υπήρχαν και άλλα πράγματα που με χαροποίησαν. Πρέπει να θυμηθώ ότι εκείνες οι άλλες θετικές πτυχές παραμένουν εκεί, αν και αμβλύνονται από τη σκιά που μας έφερε η θλίψη. Πρέπει να θυμηθώ πόσο τυχερή και ευλογημένη είμαστε να έχουμε ένα χαρούμενο, υγιές, σχεδόν 20 μηνών παιδί. Φαντάζομαι οτι θα το ξεπεράσουμε το χαμό αυτό, όπως κάνουν πολλά ζευγάρια.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να το δω τώρα… Η μικρή ζωή της είχε – και θα συνεχίσει να έχει – νόημα.
Επιμέλεια κειμένου για το babyradio: Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή