Οι ελπίδες να χαρίσω στον γιο μου ένα αδερφάκι άρχισαν να εξανεμίζονται.Όλα τα όνειρα μου και οι ευχές μου σταμάτησαν από την στιγμή που ένιωσα αυτό τον πόνο στην κοιλιά μου.
Δεν μπορούσα να αναπνεύσω , δεν μπορούσα να κουνηθω και φώναξα το όνομα του άντρα μου.Τον χρειαζόμουν κοντά μου, να μου κρατάει το χέρι ή να καλέσει για βοήθεια αν χρειαστεί. Ήμουν τρομοκρατημένη.
Τον ξαναφωναξα.
Ακολούθησε μακριά παύση.
” Τι είναι;” με ρώτησε από το δωμάτιο.
“Έλα σε παρακαλώ.”
“Τι συμβαίνει;”
“Νομίζω πως απέβαλα.” Είπα τρέμοντας.
“Ωχ.”
“Μένεις δίπλα μου σε παρακαλώ;”
“Και τι να κάτσω να κάνω;” μου είπε αδιάφορα.Με μία φωνή που δεν έχω ξανακούσει.Ακόμη ηχεί στα αυτιά μου αυτός ο τόνος της φωνής του.
Εκείνη την στιγμή δεν ένιωσα πόνο μόνο στο σώμα μου αλλά και στην καρδιά μου.
Γιατί συνέβη αυτό; Είμαι με έναν άνθρωπο που δεν με στήριζε και δεν νοιάζεται για αυτό που μου συμβαίνει; Δεν νοιάζεται που θα χάσω το μωρό μας;Δεν νοιάζεται για τον πόνο που περνάω;
Ήμασταν λίγο καιρό παντρεμένοι και η δευτερη εγκυμοσύνη προέκυψε πολύ σύντομα.
Από εκείνη την στιγμή ήξερα ότι ο γάμος αυτός είχε τελειώσει.Το ότι θα είμαστε μαζί για πάντα απλά έπαψε να ισχύει.
Το ότι μετά από πολλά παρακάλια με πήγε στο νοσοκομείο δεν άλλαξε την κατάσταση.Απλά με πήγε στα επείγοντα και με άφησε εκεί για να πάρει ένα σάντουιτς.
Δεν θα έμενα ούτε στιγμή με αυτό τον άνθρωπο.Έχασα το μωρό αλλά δεν θα έχανα την ζωή μου και πάνω από όλα το πρώτο μου παιδάκι. Το οφείλω στο παιδί μου και στον εαυτό μου.
Ίσως ο Θεός να μου έδωσε αυτή την δοκιμασία για να γίνω καλύτερος άνθρωπος και να συνεχίσω να προσπαθώ και να αγωνίζομαι. Ίσως έγινε για να πάψω να βασανίζομαι από έναν άνθρωπο που δεν μου αξίζει.Δεν ξέρω.
Όπως και να χει ο γιος μου αξίζει να ζήσει μια καλύτερη ζωή και εγώ έπρεπε να του την δώσω.
babyradio.gr- Φένια Ν.