Δεν είναι αρκετό απλά να αγαπάς το παιδί σου;
Πολλοί γονείς έχουν την εντύπωση ότι η αγάπη προς τα παιδιά τους αρκεί για να μεγαλώσουν ευτυχισμένα και να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Προφανώς η αγάπη αυτή είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη σωστή ανατροφή των παιδιών. Ωστόσο, δε φτάνει από μόνη της.
[babyPostAd] Οι περισσότεροι γονεις αγαπαμε τα παιδια μας και το δείχνουμε με τις πράξεις και τα λογια μας, αλλοι περισσοτερο και αλλοι λιγοτερο, αναλογα με το χαρακτηρα και τη φιλοσοφια μας. Η εμφανης παραμέληση ενός παιδιου και η ελλειψη φροντιδας είναι υπαρκτο αλλα ευτυχως σπανιο προβλημα στις μερες μας. Το να αγαπαμε τα παιδια μας είναι πολύ σημαντικο, δε φτανει ομως από μονο του.
Φανταστειτε μια μητερα που επιβλεπει τη διχρονη κορη της στο παιδικο δωματιο. Η μικρη πεταει τις μπλουζες της από το συρταρι. Η μητερα σηκωνει τον τονο της φωνης της λεγοντας ‘όχι παλι’, μετακινει τη μικρη παραδιπλα, τις δινει μια κουκλα στο χερι και την προτρεπει να παιξει με αυτην. Η μικρή γκρινιαζει, δινει ένα πονηρο χαμογελο και επιστρεφει στο συρταρι. Η μαμα φωναζει ‘δε σ’αγαπαω’, αρπαζει το κοριτσακι και της χτυπαει το μαγουλο. Το νηπιο βαζει τα κλαμματα, η μαμα της την παιρνει αγκαλια, την πηγαινει σε άλλο δωματιο και προσπαθει να την παρηγορησει με φιλια και διαβεβαιωσεις αγαπης.
Ο διχρονος Αρης κινει ησυχα το τρενακι του στο πεζουλι της βεραντας. Η μαμα του τελειωσε το μαγειρεμα και ερχεται με χαρα στο μπαλκονι για να παιξει μαζι του. Πριν κοιταξει τι κανει το παιδι ρωταει ‘Θελεις να σου φερω τα μολυβια σου; Η μηπως να βγαλω εξω το ποδηλατακι; Ε; Τι θελεις;’. Ο Αρης για μια στιγμη δεν απαντα, επειτα ξαφνικα τα ματια του λαμπουν, σηκωνεται και πεταει το τρενακι του κατω από τα καγκελα. Η μαμα πλησιαζει λεγοντας ‘Γιατι το εκανες αυτό Αρη, εισαι ζαβολιαρης το ξερεις;’ Και γελαει ευθυμα. Επειτα από λιγα δευτερολεπτα ο μικρος, ξαναμμενος πια από το καινουργιο παιχνιδι, πεταει το αυτοκινητακι του και κοιταζει εντονα τη μαμα περιμενωντας την αντιδραση της. Εκεινη προφερει πιο εντονα ‘Όχι, ατιμο παιδακι, δεν είναι σωστο’. Δεν προλαβαινει να τελειωσει τη φραση της και ο μικρος εχει πεταξει μια παντοφλα γελωντας. ‘Α, εισαι πολύ κακο παιδι’, φωναζει η μαμα και του παιρνει την άλλη παντοφλα από τα χερια. Το παιδι θυμωνει και αρχιζει τα κλαμματα. ‘Καλα, παρε την παντοφλα αλλα μην την πεταξεις, ετσι;’ Υποχωρει αμεσως η μαμα. Σε λιγο ο Αρης θα πεταξει κατω την παντοφλα μαζι με ένα ζευγαρι παπουτσια, η μαμα θα εξοργιστει, θα του δωσει μια δυνατη στα οπισθια και θα τον κλεισει με το ζορι στο σπιτι. Ο μικρος θα ξεσπασει σε κριση θυμου, η μαμα σε κριση απελπισιας και παραιτησης.
Αγαπουν αυτες οι μανες τα παιδια τους; Φυσικα. Αν τα παραπανω επεισοδια είναι τυπικα της καθημερινής συμπεριφορας τους, προαγουν οι μητερες αυτες την πληρη ψυχοκινητικη ανάπτυξη του παιδιου τους;; Όχι. Ένα παράδειγμα ότι οι καλες προθεσεις των γονεων δεν αρκουν. Αυτό που επιπλεον χρειαζεται είναι οι γονεις να εχουν τις γνωσεις και τις δεξιοτητες, ωστε να χειριζονται τα παιδια τους στην κάθε στιγμη, με έναν τροπο που επιβεβαιωνει στην πραξη την αγαπη τους και προαγει την καλλιεργεια των παιδικων ψυχων.
Πολλοι γονεις εχουν την εντυπωση ότι τα παιδια τους μαθαινουν μονο όταν ξεκινησουν το σχολειο. Στην πραγματικοτητα, η πιο κρισιμη περιοδος για μαθηση είναι πριν το σχολειο και εξαρταται στο μεγαλυτερο βαθμο από αυτά που θα τους δωσουν γονεις ενημερωμενοι και εκπαιδευμενοι, χτιζοντας πανω στο βασικο κινητρο της αγαπης για τα παιδια τους.
Στέλιος Παπαβέντσης Παιδίατρος MRCPCH DCH IBCLC
Πηγή: pediatros-thes.gr