“Δεν μου λείπει το βρεφικό στάδιο, γιατί μας έφτασε εδώ που είμαστε τώρα!”
“Θα σου λείψει αυτό.”
Δεν μπορώ να σας πω πόσες καλοπροαίρετες μαμάδες μου το είπαν.
Συμβουλές υγείας και φροντίδας για βρέφη και παιδιά
[babyPostAd]Κάθε φορά που έμπαινα σε ένα παντοπωλείο με τα χέρια μου γεμάτα μωρά και πάνες και μύξες.
Κάθε φορά που φτάνω στον παιδικό σταθμό της εκκλησίας με το νεογέννητο να ουρλιάζει.
Κάθε φορά που άφηνα ένα εξαντλημένο αναστεναγμό, όταν δεν μπορούσα να βάλω το μωρό να θηλάσει κάτω από εκείνο το σεντόνι.
“Θα σου λείψει αυτό, κάποια μέρα.”
Και προσπάθησα να το πιστέψω. Νόμιζα ότι δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα το χάσω όλο αυτό. . . Υποθέτω ότι μια μέρα θα ξεχάσω πόσο σκληροί ήταν εκείνοι οι πρώτοι μήνες, με τις άυπνες νύχτες, τον πόνο στο στήθος, τα χιλιάδες πλυντήρια ρούχων, την ένταση μεταξύ δύο συζύγων που έχουν στερηθεί τον ύπνο.
Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν μέσα σε ένα μεσημεριανό ξύπνημα, ενώ το τρίτο και το τελευταίο μωρό μου δεν μπορούσε να κοιμηθεί και έκλαιγε, και εγώ δεν μπορούσα να περιμένω μέχρι να μπορεί να μου πει τι ακριβώς είναι λάθος. Μισώ το βρεφικό στάδιο! Και τότε θυμάμαι τον εαυτό μου, να λες: Μην ανυπομονείς να περάσουν αυτοί οι μήνες. Θα σου λείψουν κάποια μέρα!
Λοιπόν. Είμαι εδώ για να σας πω, φίλοι μου. Όχι!
Δεν τα ξέχασα. Και δεν μου λείπουν. Ούτε ελάχιστα!
Μη βιαστείτε να με κρίνετε. Χαίρομαι που το πέρασα. Δεν θα ήθελα να μην το περάσω, επειδή οι δεσμοί που δημιούργησα με καθένα από τα παιδιά μου κατά τους πρώτους 12 μήνες κάνουν τη διαφορά στο ποιοι είμαστε τώρα, τόσο μαζί όσο και χωριστά. Θα ξαναέκανα τα πάντα , γιατί ξέρω ότι σχημάτισαν μια σχέση εμπιστοσύνης, μια σταθερή αγάπη μεταξύ μας που δεν μπορεί να ανατραπεί.
Σίγουρα, είχε και σημεία που μου άρεσαν. Αλλά να μου λείπει; Με τίποτα!
Γιατί αγαπώ το στάδιο που βρισκόμαστε τώρα.
Μου αρέσει να τους λέω να πάνε να βάλουν τα παπούτσια τους και να με ακούν και όντως να το κάνουν.
Μου αρέσει να τους λέω να παίζουν έξω και να μην χρειάζεται να τα επιβλέπω.
Αγαπώ το γεγονός οτι μπορούν να μου εξηγήσουν για ποιο λόγο κλαίνε.
Μου αρέσει να μην ανησυχώ για την ετικέτα “Όχι για παιδιά κάτω των δύο ετών”.
Μου αρέσει να μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και να πρέπει να δέσω μια μόνο ζώνη ασφαλείας – τη δική μου.Τα παιδιά έμαθαν να την βάζουν με το που κάθονται!
Αγαπώ να τους ακούω να μαθαίνουν, να διαβάζουν και να κάνουν ερωτήσεις σχετικά με το Θεό και τα αυτοκίνητα και τη βροχή και ουσιαστικά τα πάντα!
Λατρεύω αυτό το στάδιο.
Αυτό είναι το στάδιο που θα μου λείψει!
Το βρεφικό; Ούτε λίγο!