Δεν θα είναι μικρά για πάντα!
Μεγαλώνουν τόσο γρήγορα!! Αλλάζουν μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, χρόνο με το χρόνο. Παρατηρώ την κορούλα μου που είναι πλέον δυόμιση ετών και διαπιστώνω πόσο πολύ έχει αλλάξει. Το φαφούτικο χαμόγελο αντικαταστάθηκε από ένα πλατύ κοριτσίστικο χαμόγελο. Οι μωρουδίστικες συλλαβές και οι ακαταλαβίστικες λεξούλες εξελίχτηκαν σε προτάσεις με νόημα. Στο ύψος είναι πλέον μισή από μένα! Και ναι είναι γεγονός! Το μικροσκοπικό, αδύναμο, πλήρως εξαρτημένο πλασματάκι έχει γίνει πλέον μια μικρή δεσποινίδα, που έχει άποψη, διεκδικεί και διαμορφώνει μέρα με τη μέρα την προσωπικότητά της.
Ακόμα θυμάμαι με νοσταλγία τη μέρα που βγήκα τρέχοντας από το γραφείο του γυναικολόγου με τον υπέρηχο στο χέρι και δείχνοντάς τον στον άντρα μου του είπα «αυτή η κουκκίδα είναι το μωράκι μας». Θυμάμαι τα βράδια που καθόμουν ακίνητη για να την αισθανθώ να με κλωτσάει. Την έντονη συγκίνηση την ημέρα που γεννήθηκε, όταν τα βλέμματα μας συναντήθηκαν για πρώτη φορά. Και μετά την αγωνία, τη χαρά και τη συγκίνηση για κάθε νέα κατάκτηση. Το πρώτο χαμόγελο, τα πρώτα βηματάκια, οι πρώτες λεξούλες, η πρώτη φορά του ακούσματος της μαγικής λέξης «μαμά», που αργότερα έγινε «μαμά μου» και «μανούλα μου». Για να μην πω για το «μαμά σ’αγαπώ», που στο άκουσμά του λιώνω. Για να μη μιλήσω για τις αγκαλιές και τα φιλιά που δεν χορταίνω.
Όσο πιο άδειος ο άνθρωπος τόσο πιο πολύ θόρυβο κάνει…
Ο χρόνος περνά και το πιο σημαντικό μάθημα που μας δίνει είναι να τον εκτιμάμε όλο και περισσότερο.. και να μην βιαζόμαστε. Ναι να μην βιαζόμαστε να μεγαλώσουν. Στις αρχές έπιανα συχνά πυκνά τον εαυτό μου να σκέφτεται «μα πότε θα περάσει αυτή η φάση». Τώρα πια προσπαθώ συνειδητά να μη σκέφτομαι έτσι. Δεν λέω ότι τα καταφέρνω πάντα, θα ήταν μεγάλο ψέμα. Κάποιες φορές έρχονται στιγμές που νιώθω αδύναμη, λίγη, ανίκανη να διαχειριστώ τα συναισθήματα μου. Όμως λες και η εικόνα του χτεσινού μωρού που μεταμορφώθηκε σε κοριτσάκι με γέμισε επίγνωση… μου θύμισε αυτό που ναι μεν ξέρουμε αλλά το ξεχνάμε στην καθημερινότητά μας…ότι τίποτα δεν κρατά για πάντα, ότι πρέπει να ζούμε τη στιγμή, ότι στην τελική ζούμε μόνο μια φορά.
Όταν βλέπω συγγενείς, φίλους και γνωστούς που τα παιδάκια τους έχουν μεγαλώσει πολύ, μου φαίνεται σαν χτες που ήταν μικρά. Και σκέφτομαι ότι ναι μεν είναι ακόμα νωρίς, αλλά κάποτε θα έρθει και για μας αυτή η στιγμή. Γι’ αυτό θα ήθελα όταν έρθει αυτή η στιγμή, κοιτάζοντας πίσω να θυμάμαι αμέτρητες στιγμές αγάπης, γέλιου, παιχνιδιού, τρυφερότητας…
Όταν έρχονται δύσκολες στιγμές με βοηθά πολύ να θυμάμαι αυτά τα απλά μα τόσο αληθινά λόγια που διάβασα σ’ ένα από τα βιβλία της ψυχολόγου και συγγραφέως Izabelle Filliozat «ας μην περιμένουμε κάποια ασθένεια, κάποιο ατύχημα για να συνειδητοποιήσουμε ότι το μοναδικό πράγμα που έχει πραγματική αξία είναι οι σχέσεις μας με τους άλλους, η αγάπη που μοιραζόμαστε μαζί τους. Η παιδική ηλικία περνά τόσο γρήγορα. Δεν θα ξαναγίνουν ποτέ πέντε, έξι, δέκα, δεκατεσσάρων ετών… έχουμε μόνο είκοσι σύντομα χρόνια για να τα περάσουμε μαζί τους στα περίπου ογδόντα της ζωής μας. Κάθε στιγμή ευτυχίας είναι κέρδος».
Ναι, έτσι είναι! Έχουμε μόνο είκοσι σύντομα χρόνια να ζήσουμε μαζί τους στα ογδόντα, κατά μέσο όρο, χρόνια της ζωής μας, που κι αυτά φαντάζουν σύντομα μπροστά στην απεραντοσύνη του χρόνου…
Πηγή: mamasousoudes.wordpress.com