Της Νατάσσας Καραμανλή
Ανοίγοντας την εξώπορτα, σκοντάφτω πάνω σε μια πρόκληση για παιδικό πάρτι. Πάλι πάρτι; Γιατί Θεέ μου;
Μέσα στον φούξια φάκελο ( που είναι διακοσμημένος με στρασάκια), ανακαλύπτω τα καλλιγραφικά γράμματα της επτάχρονης ανιψιάς μου, της Ισμήνης.
«Θα χαρώ να σας δω στο πάρτι για τα γενέθλια μου, κλπ, κλπ, μπλα, μπλα, για να διασκεδάσουμε όλες μαζί, σαν γνήσιες πριγκίπισσες».
Γλουπ!
Ίδρωσα. Δυο σκέψεις με ταλανίζουν. Πρώτη σκέψη, μήπως όντως, ρέει γαλάζιο αίμα στις φλέβες της εορτάζουσας και δεν το έχω πάρει μυρωδιά;
Δεύτερη σκέψη, πως ακριβώς να διασκεδάζουν, άραγε, οι γνήσιες πριγκίπισσες;
Φωνάζω την κόρη μου, της δείχνω την πρόσκληση και πετάει από τη χαρά της.
-Μαμά θα πάμε ε; Δε γίνεται να μην πάμε. Και πρέπει να ντυθώ κι εγώ καλά.
-Τι να ντυθείς παιδί μου; ρωτώ ενώ γνωρίζω ήδη την απάντηση.
-Μα τι άλλο; Πριγκίπισσα φυσικά!
-Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Δεν είναι μασκέ το πάρτι κορίτσι μου, πάρτι γενεθλίων είναι.
-Έλα μαμά, θέλω κάτι σε ροζ. Όλα τα κορίτσια, ροζ θα φορούν.
Βρε μπελάς με αυτό το χρώμα! Που ούτε σε χαρτοπετσέτα δεν το ανέχομαι, όχι να ντύσω την κόρη μου με αυτό.
Ροζ, όπου και να κοιτάξουν τα κορίτσια, βλέπουν ροζ. Ροζ στο υπνοδωμάτιο, ροζ στα περισσότερα ρούχα και αξεσουάρ, ροζ στα τετράδια και στις τσάντες.
Ροζ καρδούλες, λουλουδάκια, glitter, μια τεράστια ροζουλί τσιχλόφουσκα που νανουρίζει τα όνειρα τους.
Το ροζ έχει κάνει τόσο έντονη την παρουσία του, είναι παντού, είναι μια απειλή, είναι ένα ντελικάτο τέρας που καταβροχθίζει με μανία, όλα τα υπόλοιπα χρώματα.
Τι συμβαίνει λοιπόν και τα κορίτσια αγαπούν το ροζ; Γιατί ετοιμάζουμε τις σύγχρονες μικρές πριγκίπισσες για μια ζωή «en rose»;
Αν και εγώ με τη σειρά μου ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε με τις πριγκίπισσες των παραμυθιών και με τα ερεθίσματα των ταινιών της Disney, νιώθω ευτυχής, που αποτίναξα τις επιρροές τους από πάνω μου σε πρώιμη ηλικία, πριν μου προκαλέσουν ανήκεστο βλάβη. Γιατί μόνο τέτοια θα ήταν, αν είχα φάει το παραμύθι της πριγκίπισσας, που πάντα κάτι περιμένει από τους άλλους κι όχι από τον εαυτό της.
Από το πρωινό στα κρεβάτι, τις υπηρέτριες να τη ντύσουν, τους γελωτοποιούς να την διασκεδάσουν, έως τον τελικό, μοναδικό της στόχο, τον πρίγκιπα που θα την σώσει ή θα την παντρευτεί, ή και τα δυο μαζί.
Είναι εύλογες οι ανησυχίες μου, αναρωτιέμαι, όπως και τόσων άλλων γονιών, για τις επιπτώσεις που έχει στα κορίτσια η παγίδευση στη ροζ κουλτούρα της πριγκίπισσας;
Δεν εγκλωβίζουμε έτσι τις κόρες μας, καθώς η ταμπέλα της πριγκίπισσας, επικεντρώνεται πολύ έντονα στην εξωτερική τους εμφάνιση;
Τελικά οι πριγκίπισσες γοητεύουν τα κορίτσια ή μήπως κατευθύνονται σε αυτή την επιλογή από δική μας προτροπή;
Κοιτάζω την κόρη μου, που έχει κατεβάσει τα μούτρα και κάνει πως διαβάζει τα μαθήματα της. Δαγκώνει το κάτω χείλος της, σημάδι ότι είναι θυμωμένη και με αγνοεί.
Σκέπτομαι πως δεν θέλω να γίνει πριγκίπισσα. Κάτι παραπάνω προσδοκώ, θέλω να γίνει άξια.
Θέλω να είναι ανεξάρτητη, να μάχεται για τη ζωή της, να προασπίζεται τα θέλω της και να απαιτεί τα κεκτημένα της.
Δεν θέλω να μοιάζει με καμία απελπισμένη δεσποινίδα, που επιθυμεί απλά να είναι όμορφη και θα περιμένει εναγωνίως την εμφάνιση του όμορφου πρίγκιπα, που θα δώσει αξία στη ζωή της.
Θέλω η ζωή της να έχει τιμή και αξία, γιατί εκείνη θα έχει παλέψει γι’ αυτά, χωρίς ποτέ να τα θεωρεί αυτονόητα. Να μην εκλαμβάνει κανέναν ως δεδομένο, παρά να διαπραγματεύεται καθημερινά, για όλους τους ανθρώπους που αγαπά.
Να τολμά να αντικρίζει τη ζωή στα μάτια, όχι σαν παραμύθι, αλλά σαν μια μοναδική περιπέτεια, που έχει τη δύναμη μόνη της να ορίσει. Χωρίς δεκανίκια.
Με απόλυτη πίστη στην ίδια και στις αντοχές τις.
Να είναι πειθαρχημένη στο μυαλό και υπερβολική στην καρδιά. Να αντιλαμβάνεται πως η εξυπνάδα δεν αποκλείει την ομορφιά της, όπως άλλωστε ότι κι η ομορφιά δεν θα αποκλείει την εξυπνάδα! Να υπερασπίζεται με ηρωισμό τα δικαιώματά της και έχει τον έλεγχο της μοίρας της. Να σέβεται τη φύση της και να μην επιτρέπει σε κανέναν να την υπονομεύει. Να συγχωρεί με το ίδιο πάθος που θα ερωτεύεται.
Δεν θέλω η πριγκίπισσα να φάει την κόρη μου. Όχι! Θέλω η κόρη μου να
καταπιεί την πριγκίπισσα.
Γιατί θα είναι αγωνίστρια κι όχι άβουλη. Πολεμίστρια κι όχι πιόνι. Καλλιεργημένη και όχι απαίδευτη. Γενναιόδωρη κι όχι σπάταλη. Μια γυναίκα που δεν θα έχει την ανάγκη της τιάρας για να νιώσει μοναδική, που θα νιώθει ασφαλής και αποδεκτή, όπως κι αν αισθάνεται ή επιλέγει.
Κόρη μου, θέλω να θυμάσαι, ότι τα περισσότερα παραμύθια είναι γραμμένα από άντρες. Το πιθανότερο είναι ότι ο πρίγκιπας σου, μπορεί να μην τα καταφέρει και έτσι θα χρειαστεί να σκοτώσεις το δράκο μόνη σου.
Νατάσσα Καραμανλή -fylada.blogspot.gr