Η μαμά μου έκανε πάντα διαχωρισμό ρόλων.
Ήθελε να μαγειρεύει και να κάνει τις δουλειές του σπιτιού και ποτέ δεν έπαιζε μαζί μου.Ο μπαμπάς έπαιζε μαζί μου αλλά εκείνη ποτέ.Δεν είναι ότι δεν ασχολιόταν μαζί μου. Απλά δεν ήθελε να παίξει. Μου διάβαζε ιστορίες, με αγκάλιαζε, μου μιλούσε, μου τραγουδούσε αλλά ποτέ δεν έπαιζε.
Περνούσαμε χρόνο μαζί σαν οικογένεια αλλά όχι με παιχνίδι.
Μου φαινόταν περίεργο αλλά ποτέ δεν την ρώτησα γιατί δεν έπαιζε μαζί μου.
Όταν έμενα μόνη μου φανταζόμουν πολλά παιχνίδια και ιστορίες και έπαιζα μόνη μου.Δεν μου έκανε κακό αλλά τώρα που έγινα μητέρα βρίσκομαι σε δίλημμα. Να παίζω συνεχώς με το παιδί μου ή να το αφήσω να σκεφτεί δικά του πράγματα και παιχνίδια και να οξύνει την φαντασία του όπως πίστευε η μαμά μου ότι κάνει με εμένα;
Όντως σκεφτόμουν πολλά πράγματα και είχα πολύ φαντασία φτιάχνοντας δικές μου ιστορίες. Ήμουν ένα δημιουργικό παιδί.
Αν όμως η κόρη μου δεν γίνει το ίδιο; Αν γίνει μοναχικό παιδί που δεν θέλει να έχει με κανέναν επικοινωνία;
Τότε συνειδητοποίησα κάτι. Το παιδί μου δεν θα ξαναείναι ποτέ παιδί. Δεν θα ξαναέχει την ευκαιρία να είναι ένα αθώο παιδί που παίζει ανέμελα.Επειδή κάποια στιγμή θα μεγαλώσει.
Θα παίζω μαζί του και θα κάνουμε και άλλα πράγματα μαζί .
Θα μαγειρεύουμε, θα κάνουμε κατασκευές , θα χορεύουμε και θα παίζουμε. Όμως δεν θα κάνω υπερβολές.
Τα παιδιά χρειάζονται και τον δικό τους χώρο και χρόνο.
Πρέπει να έχει και την ανεξαρτησία του και να μην περιμένει συνεχώς από τους άλλους πράγματα ή να μπορεί να παίξει αν κάποιος δεν είναι μαζί του στο ίδιο δωμάτιο.
babyradio.gr- Άννα Κ.
Ποια είναι τα «μυστικά» που κάνουν έναν γάμο επιτυχημένο;
Στην επικριτική μαμά που νομίζει ότι δεν είμαι καλή μαμά…
Αυτό ήταν. Γίναμε μαμάδες. Τώρα;Τελείωσαν όλα;