Φίλη μου αγαπημένη,
Σε ευχαριστώ που ήσουν εκεί ακριβώς που σε χρειαζόμουν όταν σε χρειαζόμουν.
Όταν το κουταλάκι που τάιζα το μωρό μου έκανε «τακ» και συναντήθηκε με το πρώτο του δοντάκι.
Όταν άφησα το παιδί μου πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό και ήμουν πιο φοβισμένη από εκείνο.
Όταν ένα απόγευμα στο σούπερ μάρκετ o Γιωργάκης ρήμαζε τα ράφια και εγώ δεν έβρισκα το χαρτάκι του parking για να φύγουμε επιτέλους.
Όταν έχασα τη δουλειά μου αλλά και όταν βρήκα μία καλύτερη και εσύ χάρηκες περισσότερο από εμένα.
Όταν ήθελα ένα ποτό και μου τo κέρασες.
Όταν βάφτισα το παιδί μου και χόρεψες σαν να μην υπάρχει αύριο.
Όταν ήθελα συνένοχο σε μια βραδινή επιδρομή στις σοκολάτες του κοντινού περιπτέρου.
Όταν έχανα την υπομονή μου επειδή ο Γιωργάκης δε ντυνόταν, δεν έπλενε τα δόντια του, δεν έπινε το γάλα του, δεν έβγαινε από τη θάλασσα, δεν σταματούσε να κλαίει μπροστά στο ψυγείο με τα παγωτά κοκ…
Όταν έβγαλε την πάνα και κάναμε λες και μπήκε στο Πανεπιστήμιο.
Όταν σε είδα να αγκαλιάζεις το παιδί μου και να το χαίρεσαι σα να είναι δικό σου. Βλέπεις το παιδί μας είναι το δημιούργημα μας και όταν ο άλλος το θαυμάζει είναι σα να θαυμάζει εμάς διπλά και τριπλά.
Όταν νόμιζα ότι είμαι παντοδύναμη και εσύ μου εξήγησες ότι δεν είμαι και δεν χρειάζεται να είμαι.
Όταν ένιωθα ότι δε μπορούσα να αναπνεύσω και εσύ άνοιξες ένα μικρό παράθυρο και μπήκε καθαρός αέρας.
Όταν θύμωσες αλλά υποχώρησες παρόλο που είχες δίκιο.
Όταν σου ζήτησα συγγνώμη και την αποδέχτηκες.
Όταν σε πήρα τηλέφωνο και σου ανακοίνωσα άσχημα νέα.
Όταν σε πήρα τηλέφωνο και σου ανακοίνωσα χαρούμενα νέα.
Όταν απλά σε πήρα τηλέφωνο.
Φίλη μου αγαπημένη, σε ευχαριστώ που ήσουν πάντα φίλη μου αγαπημένη!
Στις 30 Ιουλίου ο ΟΗΕ γιορτάζει τη Διεθνή Ημέρα Φιλίας.
Ας αποτελέσει αυτή η επέτειος αφορμή για να πούμε στους φίλους της ζωής μας ένα μεγάλο ευχαριστώ απλά και μόνο επειδή είναι εκεί…
(Για τους φίλους μου… ξέρουν εκείνοι…)
Γράφει η Νότα Μπούμπαλου, μαμά του μικρού Γιώργου…