Δυσλεξία, μια μαθησιακή δυσκολία για χαρισματικά παιδιά
Τι είναι λοιπόν η δυσλεξία; Πρόκειται για μια μαθησιακή δυσκολία που εμφανίζεται κυρίως στην ανάγνωση και τη γραφή, σε παιδιά με φυσιολογική νοημοσύνη, επαρκείς κοινωνικές και πολιτιστικές ευκαιρίες και επαρκή σχολική εκπαίδευση.
Τα κύρια χαρακτηριστικά της δυσλεξίας που οφείλουν να προβληματίζουν αρχικά κάθε γονιό, είναι η δυσκολία στην ανάγνωση, τη γραφή και την ορθογραφία και η διάσπαση προσοχής και η διαταραχή προσανατολισμού. Επίσης τα παιδιά δυσκολεύονται να αποστηθίσουν και να επαναλάβουν με τη σειρά αριθμούς, αλλά και προτάσεις και να αντιγράψουν σωστά προτάσεις από τον πίνακα. Χαρακτηριστικά ακόμα των δυσλεκτικών παιδιών είναι ότι δυσκολεύονται να αποτυπώσουν στο χαρτί τις σκέψεις τους ή τις απαντήσεις σε ερωτήσεις που όμως τις γνωρίζουν.
Πέρα όμως από όλα αυτά, το δυσλεκτικό παιδί έχει να αντιμετωπίσει και πολύ μεγάλη προκατάληψη, ειδικά από το ανενημέρωτο κοινωνικό του περιβάλλον. Αυτό μειώνει την αυτοπεποίθηση του παιδιού που αισθάνεται ότι δεν μπορεί ν’ αντεπεξέλθει σε απλές υποχρεώσεις που άλλοι συνομήλικες του μπορούν. Εκδηλώνουν λοιπόν συχνά αντικοινωνικές συμπεριφορές, άγχος, κατάθλιψη ή και περισσότερο επιθετικές συμπεριφορές ως αντίδραση της απαξιωτικής συμπεριφοράς που μπορεί να δέχονται.
Ένα δυσλεκτικό παιδί όμως δεν υπολείπεται σε τίποτα από τα υπόλοιπα. Τα παιδιά με δυσλεξία στην πλειοψηφία τους χαρακτηρίζονται από πολύ γρήγορη αντίληψη και ορθή κρίση. Συχνά είναι παιδιά που παρουσιάζουν σπουδαίες επιδόσεις στα αθλήματα και έχουν ιδιαίτερη κλίση στις τέχνες αλλά και στις χειρωνακτικές εργασίες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα σπουδαίων προσωπικοτήτων με δυσλεξία από διάφορους χώρους είναι ο Albert Einstein, ο Thomas Edison, ο Leonardo da Vinci και πολλοί ακόμα άλλοι.
Για να μπορέσει όμως κάθε δυσλεκτικό παιδί να εμφανίσει τις κλίσεις και τα ταλέντα του και να μεγαλώσει με αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση πρέπει να έχει και την ανάλογη υποστήριξη.
Αρχικά οι γονείς πρέπει να είναι ενήμεροι για τις μαθησιακές δυσκολίες και να μη βλέπουν το θέμα αυτό ως ταμπού. Συνακόλουθα, οι ίδιοι οι δάσκαλοι οφείλουν από τις πρώτες κιόλας τάξεις τους δημοτικού να είναι κοντά στα παιδιά, να μη βάζουν ταμπέλες και να ενημερώνουν τους γονείς για την όποια ιδιαιτερότητα στη μάθηση διαπιστώσουν σε ένα παιδί.
Πηγή: Flowmagazine.gr