Δυστυχισμένοι γονείς δεν μπορούν να μεγαλώσουν ευτυχισμένα παιδιά…
Το διαζύγιο ήταν κάτι που σκεφτόμουν πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό. Με τον άντρα μου η κατάσταση στο σπίτι θύμιζε εμπόλεμη ζώνη και μάρτυρες σε όλο αυτό ήταν τα παιδιά. Από την άλλη, η φράση «δεν χωρίζω για τα παιδιά» από φίλους και γνωστούς, με είχε κυριολεκτικά στοιχειώσει και δίσταζα να κάνω το βήμα.
Το διαζύγιο, είναι μια δύσκολη απόφαση, ούτως ή άλλως. Όταν όμως υπάρχουν και παιδιά, είναι σκόπελος. Δημιουργεί στρες στους συζύγους και στις οικογένειές τους και βγάζει από μέσα μας τον χειρότερό μας εαυτό. Στην αρχή είπα θα το παλέψω. Θα μείνω με τον σύζυγό μου και τα παιδιά και δεν θα διαλύσω την οικογένειά μου. Όμως οι διαμάχες ήταν ατελείωτες, οι φωνές καθημερινές. Τα παιδιά 6 και 8 ετών αντίστοιχα κλείνονταν στα δωμάτιά τους και περίμεναν σιωπηλά και τρομοκρατημένα να κοπάσει η μπόρα. Μετά από λίγο καιρό ο μικρός ζητούσε να κοιμάται με την αδερφή του και η μικρή άρχισε να έχει κακή απόδοση στο σχολείο και στις δραστηριότητές της. Κλείστηκε στον εαυτό της και δεν ήθελε να βλέπει και πολύ τις φίλες της. Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο και αυτό που έβλεπα ήταν πως όλοι μας είχαμε βουλιάξει στη δυστυχία και το μόνο που θα μας έβγαζε από αυτή την κατάσταση ήταν να πάρει ο καθένας τον δρόμο του.
Τελικά τι είναι χειρότερο; αναρωτιόμουν. Να μην έχουν τα παιδιά και τους δυο τους γονείς ή να βλέπουν αυτούς που αγαπούν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο να είναι δυο ξένοι μέσα στο ίδιο σπίτι και να εκσφενδονίζουν καθημερινά λέξεις μίσους ο ένας στον άλλον;
Σίγουρα όχι το δεύτερο. Έτσι πήρα τη μεγάλη απόφαση και χωρίσαμε. Δύο χρόνια μετά και κοιτάζοντας πίσω μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ήταν ό,τι πιο σωστό κάναμε για τα παιδιά μας και για τους εαυτούς μας.
Δεν υπάρχει λόγος να πιστεύετε ότι το να μείνετε μαζί με κάθε κόστος θα είναι το καλύτερο για τα παιδιά.