Εφηβικοί έρωτες

Κείμενο της Ψυχολόγου Εύης Μεσσαριτάκη

Δεν είναι τυχαίο μάλλον ότι όταν θέλουμε ν’ αναφερθούμε σε ένα έντονο συναίσθημα θα πούμε για κάποιον ότι έκανε σαν έφηβος. Η εφηβεία είναι πολλές φορές συνώνυμη με το δράμα, το πάθος και τις έντονες εναλλαγές συναισθημάτων. Τα πράγματα γίνονται εντονότερα όταν μιλάμε για την αγάπη και τον έρωτα.

Ενώ πολλές φορές ο έρωτας εμφανίζεται πολύ πριν την εφηβεία, συχνά αυτοί είναι οι έρωτες που μας μένουν αξέχαστοι. Οι έφηβοι ισορροπούν μεταξύ του πόνου της απώλειας της παιδικής ηλικίας και του ενθουσιασμού της ενηλικίωσης. Ήδη νιώθουν λοιπόν την ανασφάλεια αυτής της μετάβασης. Αν προσθέσουμε και την αγωνία που διακινεί σε κάθε άνθρωπο ο έρωτας, τότε σίγουρα το αποτέλεσμα είναι εκρηκτικό.

Σημαντικό ρόλο παίζει και η απολυτότητα που χαρακτηρίζει όλη αυτή τη φάση της ζωής του ανθρώπου. Σε καμία άλλη φάση ζωής δεν ταιριάζει περισσότερο το «για πάντα» και το «ποτέ». Δεν είναι τυχαίο που και ο Σαίξπηρ άλλωστε τοποθετεί το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, δύο από τους γνωστότερους εραστές της Ιστορίας, στην εφηβική ηλικία.

Οι αλλαγές του σώματος παίζουν κι αυτές σημαντικό ρόλο στις σχέσεις που δημιουργούν οι έφηβοι. Τότε ξεκινούν τον αυνανισμό και τότε δημιουργούνται οι φαντασιώσεις. Πολλές φορές νιώθουν ένοχοι για όλο αυτό και δεν ξέρουν πώς να εκφράσουν τη σεξουαλικότητά τους. Αυτές τις αλλαγές τις συνειδητοποιούν και οι γύρω τους και προβάλλουν πάνω τους τις δικές τους φαντασιώσεις. Για παράδειγμα βλέπουν το φιλικό γείτονα να τους αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο. Αυτό τους μπερδεύει. Δεν μπορούν εύκολα να κατανοήσουν αυτήν την αλλαγή και δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν σε αυτή.

Ο ρόλος των γονιών είναι και εδώ πολύ σημαντικός. Πόσο καλά είναι με τη δική τους σεξουαλικότητα και πόσο καλά διαχειρίζονται οι ίδιοι τις συναισθηματικές τους ανάγκες; Τι κλίμα υπάρχει στην οικογένεια; Υπάρχει ένα κλίμα αποδοχής όπου ο έφηβος θα μπορέσει να εκφράσει τα συναισθήματά του και να εκτεθεί; Ή υπάρχει ο φόβος της απόρριψης και του χλευασμού; Πολλές φορές οι γονείς κάνουν το λάθος να υποτιμούν τα συναισθήματα των παιδιών τους γιατί τους φαίνονται υπερβολικά και ότι «θα τους περάσει». Αυτοί είναι οι γονείς που έχουν παραμελήσει πολύ τη δική τους συναισθηματική ζωή και έχουν χάσει τον έρωτα από τη ζωή τους. Και όταν μιλάω για έρωτα, δεν εννοώ μόνο το συναίσθημα που χαρακτηρίζει την αρχή μίας σχέσης, αλλά το συναίσθημα που πρέπει να επιδιώκει ο άνθρωπος να διαποτίζει την καθημερινότητά του. Τότε είναι που οι γονείς δυσκολεύονται και με αυτά τα συναισθήματα των παιδιών τους. Και τότε είναι που οι εφηβικοί έρωτες μπορούν να επηρεάσουν όλο το οικογενειακό σύστημα.