Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη
Πάντα με θυμάμαι να χαμογελώ. Από τότε που γεννήθηκα. Χαμογελούσα την πρώτη μου μέρα στο σχολείο, χαμογελούσα στα πρώτα μου γενέθλια, χαμογελούσα κι εκείνη τη μέρα που οι γιατροί είπαν στην οικογένειά μου ότι κάτι έχω στο αίμα, δεν ξέρω τι ακριβώς. Λευχαιμία το έλεγαν αυτό που είχα, το άκουσα. Και έπρεπε να μεταφερθώ στο νοσοκομείο, έλεγαν, να με παρακολουθήσουν οι γιατροί καλύτερα. Κι έτσι βρέθηκα, μία σταλιά παιδάκι, σε ένα νοσοκομείο με γιατρούς, εξετάσεις, σωληνάκια, με, με, με, με, με….
Θυμάμαι τους γονείς μου αγχωμένους, να πηγαινοέρχονται πάνω κάτω στο θάλαμο του νοσοκομείου, ρωτώντας και ξαναρωτώντας επίμονα τους γιατρούς για την πορεία της υγείας μου, θυμάμαι γιατρούς πάνω από το κεφάλι μου να με υποβάλλουν συνεχώς σε εξετάσεις, να μου μιλάνε και να μου δίνουν θάρρος ότι όλα θα πάνε καλά. Ήξερα, αν και μικρό παιδί, ότι δίνω μία μάχη, κυτταρική, καθημερινή, δύσκολη , σκληρή, μία μάχη ζωής και θανάτου. Κι έπρεπε να πιστέψω στην εσωτερική μου δύναμη, να μην επιτρέψω σε καμία ασθένεια να με κάνει να λιγοψυχήσω. Έλεγα και ξαναέλεγα στον εαυτό μου ‘’θα σε νικήσω μικρό τερατάκι της λευχαιμίας, τι μπορείς να μου κάνεις; Όχι, θα ζήσω, θα τα καταφέρω και θα ζήσω!!!’’
Μερικές φορές, το παραδέχομαι, με φόβιζαν οι ξαφνικές ζαλάδες, οι επίμονες αδιαθεσίες και ο ξαφνικός πυρετός που ανέβαινε ξαφνικά και απροειδοποίητα. Αλλά, εντάξει, μετά ηρεμούσα, με φρόντιζαν και οι γιατροί με ιδιαίτερη προσοχή και αγάπη. Σκεφτόμουν πόσο όμορφα θα ήταν να πήγαινα στην παιδική χαρά και να έτρεχα σα ξέγνοιαστο και ανέμελο παιδάκι, σκεφτόμουν γιατί μου συνέβαινε αυτό. Απάντηση δεν έβρισκα… και άκρη η αλήθεια είναι δε βρίσκεις και ποτέ… απλά, έτσι είναι η ζωή… συνέχισα να χαμογελώ…
Έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου εκείνη η μέρα που ήμουν επιτέλους καλά. Θυμάμαι τους γονείς μου να με αγκαλιάζουν, τους γιατρούς μου να μου λένε μπράβο για το θάρρος μου κι εμένα να χαμογελώ. Τους ζήτησα να μου δώσουν ένα χαρτί για να ζωγραφίσω. Ζωγράφισα έναν ήλιο, το μπαμπά και τη μαμά, εμένα κι εκείνους τους γιατρούς. Α! κι ένα ουράνιο τόξο με τα πολλά χρώματά του… γιατί έτσι είναι και η ζωή , πολύχρωμη, με πολλά χρώματα.. ήταν εκείνη η μέρα που νίκησα εκείνο το “κακό τερατάκι” της λευχαιμίας, που είπα ναι στη ζωή! Και η σκέψη μου είναι σήμερα και πάντα σε εκείνα τα παιδιά που δίνουν αυτές τις καθημερινές αθέατες, κυτταρικές μάχες.. γιατί μπορούν να νικήσουν, να ζήσουν…
Πάντα χαμογελούσα…. Πάντα χαμογελάω…