«Ο καλός καλό δεν έχει», λέει ο σοφός λαός και δεν είναι λίγες οι φορές που νιώθουμε έτσι, όλοι εμείς τα «καλά παιδιά». Όχι τόσο επειδή δεν απολαμβάνουμε την καθαρή μας συνείδηση, την αγάπη των άλλων, αλλά και την πάντα θετική στάση τους απέναντί μας. Απλώς, υπάρχουν κάποια όρια που δεν είναι καθόλου εύκολο να διατηρήσεις απάτητα χωρίς να γίνεις και λίγο «κακός» κι εμείς δεν έχουμε εξασκήσει αρκετά την τέχνη του να τραβάμε κόκκινες γραμμές και να τις επιβάλλουμε με τον τρόπο μας. Γι’ αυτό καμιά φορά το να είσαι «καλός» μοιάζει λίγο και με… κατάρα!
Με λίγα λόγια, αν είσαι κι εσύ καλό παιδί, ίσως να νιώθεις λίγο πιεσμένη, επειδή:
Πρέπει να είσαι πάντα τέλεια
Από τα παιδικά τους χρόνια ακόμη, τα «καλά παιδιά» μαθαίνουν να είναι ευγενή και γλυκομίλητα, να κάνουν πάντα το σωστό, να σκέφτονται πρώτα τους άλλους, να θυσιάζουν το προσωπικό τους συμφέρον για το κοινό καλό και, γενικά, να είναι τέλεια. Δεν είναι, όμως, εύκολο να έχεις τους καλύτερους τρόπους, να συμπονάς τους πάντες γύρω σου και η συμπεριφορά σου να είναι διαρκώς αψεγάδιαστη.
Αν έχεις μάθει έτσι, εύκολα πέφτεις στη λούμπα να είσαι υπερβολικά σκληρή με σένα και, πρώτη εσύ, να μην ανέχεσαι τίποτε λιγότερο από τον τέλειο εαυτό σου. Κι έτσι, επιλέγεις το «καλό» από ενοχές και όχι επειδή το θέλεις πραγματικά.
Δεν έχεις το δικαίωμα να ξεσπάσεις
Τα «καλά παιδιά» είναι ήρεμα, έχουν αυτοσυγκράτηση και δεν βαραίνουν τους άλλους με τις φουρτούνες, τις απογοητεύσεις τους ή τα απλά καθημερινά τους νεύρα – γενικώς, δεν έχουν νεύρα. Δεν έχουν καν το δικαίωμα να ξεσπάνε κάπου κάπου, ακόμη κι αν δεν το κάνουν ούτε με λάθος τρόπο ούτε στον λάθος άνθρωπο. Δεν το έχουν ούτε το διεκδίκησαν ποτέ, επειδή έμαθαν να εσωτερικεύουν όσα τους ενοχλούν ή τους εξοργίζουν και να προκαλούν ελεγχόμενες εκρήξεις χωρίς παράπλευρες απώλειες.
Αν είσαι κι εσύ από τους ανθρώπους που χαμογελούν ενώ μέσα τους βράζουν, είναι πολύ πιθανό να μην την παλεύεις για πολύ ακόμη και ξέσπασμά σου θα είναι ένα, αλλά θα είναι επικό!
Τα παραστρατήματα σου δεν συγχωρούνται
Θυμάσαι όταν ήσουν μικρή, πώς σε κοίταζαν οι μεγάλοι όταν έκανες μια σκανταλιά σαν όλα τα παιδιά κι εσύ; Θυμάσαι το βλέμμα τους που ήταν γεμάτο απορία και απογοήτευση; Θυμάσαι, μήπως, πώς αντιδρούσαν στις σκανταλιές των «κακών παιδιών»; Τα καλά παιδιά μαθαίνουν από νωρίς να κρίνονται με άλλα μέτρα και άλλα σταθμά, να είναι πάντα το παράδειγμα για για τους άλλους χωρίς το δικαίωμα να βγούν για λίγο απ’ το «μονοπάτι της αρετής».
Αν πιάνεις τον εαυτό σου να απολογείται διαρκώς για μικροπράγματα και κάθε φορά που ξεχνάς να αφήσεις μπουρμπουάρ νιώθεις σαν να έχεις κάνει φόνο, ίσως πρέπει να δουλέψεις με τον εαυτό σου πριν τρελαθείς.
Έχεις παγιδευτεί σε έναν ρόλο που δεν επέλεξες
Εδώ που τα λέμε, το να είσαι «καλό παιδί» είναι καλό πράγμα γενικά. Και είναι δύσκολο να μην απολαμβάνει κανείς τον θαυμασμό των άλλων και το να είναι σημείο αναφοράς για την αρετή και το χαρακτήρα του. Βέβαια, κάπως έτσι ξεκινάει ο οικειοθελής εγκλωβισμός κάθε καλού παιδιού σε μια εικόνα που έχουν δημιουργήσει οι άλλοι κι εξυπηρετεί εκείνους πρωτίστως. Και άντε μετά να βγει από αυτήν, αφού σταδιακά ξεχνάει πως είναι να φέρεται αλλιώτικα και, κυρίως, όπως ακριβώς νιώθει.
Αν, λοιπόν, αισθάνεσαι σαν να είναι τα χέρια και τα πόδια σου δεμένα με σπάγγους και κάποιο αόρατο χέρι να σε καθοδηγεί να παίξεις τον ρόλο του «καλού», ίσως να είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνεις την ανατροπή.
Όχι απαραίτητα να γίνεις «κακό παιδί», αλλά λίγο περισσότερο… απρόβλεπτο.