Το μυαλό σου είναι κολλημένο εκεί όλη μέρα.
Δεν μπορείς να συγκεντρωθείς για πολλή ώρα σε μια δραστηριότητα, χωρίς να περάσει το πρόσωπό του από το μυαλό σου, έστω φευγαλέα.
Όταν είσαι μακριά, χαζεύεις φωτογραφίες του στο κινητό.
Ενίοτε τις χαϊδεύεις κιόλας. Γελοία.
Θες να σε βλέπει όμορφη, να ακούει την πιο γλυκιά φωνή σου, να του μυρίζεις υπέροχα.
Για ανταπόδοση, σου αρκεί να σου χαμογελάει ή να χώνει με λατρεία τη μυτούλα του στο λαιμό σου.
Προσπαθείς όταν είσαι μαζί του να βγάζεις μόνο τον καλύτερο σου εαυτό.
Και όταν δεν το καταφέρνεις, και συνειδητοποιείς πως σε είδε να φωνάζεις/ να βρίζεις/ να κουτσομπολεύεις/ να ___ (συμπλήρωσε αυτά που εσύ θεωρείς πως είναι ο «κακός σου εαυτός»), σε τρώνε οι τύψεις.
Υπάρχει ζήλια.
Θυμάσαι πόσο φρίκαρες τότε που έρωτάς σου σε αποκάλεσε με το όνομα μιας άλλης; Που να ήξερες πόσο χειρότερα θα αισθανόσουν όταν θα άκουγες το μωρό σου να αποκαλεί κατά λάθος κάποια άλλη «μαμά».
Θες να το φιλάς και να το αγκαλιάζεις όλη την ώρα, αλλά φοβάσαι μην το πνίξεις με την αγάπη σου.
Γυρνάνε συνεχώς στο μυαλό σου αυτά τα «δώσε του χώρο να αναπνεύσει» και βλακείες…
Ξυπνάς και κοιμάσαι με την έννοια του.
Βασικά, από τότε που μπαίνει στη ζωή σου, δεν ξανακοιμάσαι ποτέ
Σε περίπτωση που έχεις γιο, μισείς προκαταβολικά την αντικαταστάτρια
Εύχεσαι να βρει την ευτυχία, κατά προτίμηση, όμως, να είσαι και εσύ κάπου εκεί παραδίπλα…
Δεν θα το άλλαζες με κανένα άλλο
Και σε αντίθεση με τους εραστές, τις καψούρες και τους κεραυνοβόλους έρωτες, τα παιδιά σου ΟΝΤΩΣ δεν τα αλλάζεις ποτέ με κάποιο άλλο.
Γίνεσαι τόσο γραφική που παραλληλίζεις τη μητρότητα με τον έρωτα
Πιο γραφική κι απ’ τα σοκάκια της Πλάκας.
Νιώθεις πως ήρθε και έφερε τα πάνω κάτω.
Ναι, μπαμ και κάτω.
Όταν σου λέει «σ’ αγαπώ», λιώνεις.
Κι όταν στο ζωγραφίζει, όταν στο τραγουδάει, όταν στο χορεύει. Ή όταν είναι απλά ένα μωράκι, που σε βλέπει να μπαίνεις από την πόρτα και τρέχει μπουσουλώντας στην αγκαλιά σου.