Θα ήθελα να γινόταν ένα θαύμα… ένα θαύμα που θα με έφερνε για λίγο εκεί που είσαι εσύ.…
Θέλω για λίγο να σε νιώσω… να σε πάρω στην αγκαλιά μου και να σε φιλήσω στο τρυφερό κεφαλάκι σου. Να σου ψιθυρίσω πόσο μα πόσο σε αγαπώ και ότι θα σε σκέφτομαι ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Δεν μπορέσαμε μικρούλα μου…. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΜΕ να αγκαλιαστούμε και να ειδωθούμε.
ΜΠΟΡΕΣΑΜΕ όμως να νιώσουμε η μία την άλλη…. Και ναι ΕΣΥ περισσότερο. ΕΣΥ κατάλαβες… ΕΣΥ ήξερες ότι θα πετάξεις μακριά μου. Στο τέλος είχες λουφάξει φοβισμένη στην κοιλιά μου και κουνιόσουν ελάχιστα. ΕΣΥ κατάλαβες τον πόνο που ένιωθα κάθε φορά που φτερούγιζες στην κοιλιά μου και έτσι προσπάθησες να απαλύνεις αυτόν τον πόνο….
Όμως κοριτσάκι μου, ο πόνος αυτός ΔΕΝ θα φύγει ποτέ. Μπορεί να κοιμηθεί, αλλά ΔΕΝ θα φύγει.
Μαζί σου ξεψύχησε κι ένα δικό μου κομμάτι.
Η τομή στην κοιλιά μου θα είναι εκεί… θα θυμίζει πως κάποτε κυοφόρησα ένα υπέροχο κοριτσάκι. Ένα κοριτσάκι που μοιάζει τόσο πολύ με τον αδελφό της που κοιτώντας τον θα βλέπω κι εσένα.
Σε αγάπησα και θα σε αγαπώ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ….
Η μανούλα σου
Για το κοριτσάκι μου που έχασα πριν 10 ημέρες, στην 27η εβδομάδα, λόγω σπάνιου συνδρόμου.
Για το κοριτσάκι μου που περίμενα ΤΟΣΑ χρόνια και έπρεπε να πετάξει ψηλά….
Μαμά Χριστίνα
Πηγή: eimaimama.gr