Θυμάμαι, μέρες που είναι, τα παιδικά μου χρόνια όταν μ’ ένα τριγωνάκι έβγαινα στο Κολωνάκι να πω τα κάλαντα. Ζούσαμε εκεί αφού η δουλειά του πατέρα ήταν στην πλατεία Ρηγίλλης.
Ήταν μεγάλη υπόθεση τότε να λες τα κάλαντα στο αριστοκρατικό Κολωνάκι, αφού ο ανταγωνισμός ήταν ανύπαρκτος. Ποιο πλουσιόπαιδο θα έβγαινε να πει τα κάλαντα; Βέβαια όλο και κάποια παιδιά από το διπλανό Παγκράτι δοκίμαζαν την τύχη τους. Ματαίως όμως αφού τα κατατόπια της γειτονιάς τα ήξερα καλύτερα …
Εκεί στην Μουρούζη απέναντι από την Πυροσβεστική σε μια πελώρια πολυκατοικία με οδηγούσαν κάθε χρόνο τα βήματά μου πάντα στις 11 ακριβώς. Σε ένα συγκεκριμένο διαμέρισμα μου άνοιγαν σαν σε ραντεβού και με οδηγούσαν στο δωμάτιο της κόρης τους που μόλις είχε ξυπνήσει να της ψάλλω τα κάλαντα και να μου ευχηθεί μαχμουρλίδικα-μαχμουρλίδικα «Χρόνια Πολλά». Περιττό βέβαια να σας πω ότι ήμουν-δεκάχρονος παρακαλώ- φουλ ερωτευμένος με την δεκαπεντάχρονη ξανθομαλλούσα και τα Κάλαντα τραγουδιόντουσαν με στεντόρεια φωνή με αποθέωση στο τέλος τη στροφή που λέει «Δες κι’ εμέ, δες κι’ εμέ το παλικάρι», όπου βέβαια το παλληκάρι ήταν η αφεντιά μου …
Τα θυμήθηκα όλα αυτά γιατί θα ήθελα, μέρες που είναι, να σας διηγηθώ ένα διαφορετικό πρωτοχρονιάτικο παραμύθι …
Στα χρόνια του Βυζαντίου λοιπόν οι φτωχοί και χαμηλών στρωμάτων άνθρωποι δεν είχαν το δικαίωμα να μιλούν στους αριστοκράτες. Κάποιος νεαρός λοιπόν, ταπεινής καταγωγής, ερωτευμένος με μια αρχοντοπούλα, σκέφθηκε να εκμεταλλευθεί την μοναδική εξαίρεση του κανόνα, που επέτρεπε το κοινωνικό πρωτόκολλο.
Έτσι την πλησίασε την περίοδο των εορτών για να της απευθύνει τραγουδιστά τις ευχές του. Προηγουμένως βεβαίως είχε φροντίσει να εντάξει ανάμεσα στα κάλαντα του Μεγάλου Βασιλείου και το ερωτικό ποίημα που είχε συνθέσει . Έμπλεξε λοιπόν τα δύο τραγούδια με τέτοιο τρόπο μεταξύ τους, ώστε κάθε δεύτερη στροφή να παινεύει την καλή του.
Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά
Ψηλή μου δεντρολιβανιά
Κι αρχή καλός μας χρόνος
Εκκλησιά με τ’ άγιο θόλος
Άγιος Βασίλης έρχεται
Και δεν μας καταδέχεται
Από την Καισαρεία
Συ είσ’ αρχόντισσα κυρία
Βαστάει πένα και χαρτί
Ζαχαροκάντιο ζυμωτή
Χαρτί-χαρτί και καλαμάρι
Δες κι’ εμέ, δες κι’ εμέ το παλικάρι
Δες με αρχόντισσα κυρά, που δεν με καταδέχεσαι. Κυρά φτιαγμένη από ζάχαρη, ψηλή σαν δεντρολιβανιά. Με το ψηλό κωνικό σου καπέλο με το τούλι στην κορφή που μοιάζει σαν το θόλο της εκκλησιάς…
Αν λοιπόν τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς σας ακούγονταν μέχρι σήμερα ολίγον τι ασυνάρτητα η παράδοξα, τώρα που γνωρίζετε την ρομαντική τους προέλευση θα δικαιώσετε την παράδοση, που τα πέρασε από γενιά σε γενιά, για να γίνουν τα πιο διαδεδομένα στον ελληνικό χώρο.
Δυστυχώς θα απογοητεύσω τους πιο ρομαντικούς από σας αφού δεν μπορώ να σας πω αν τελικά η πανέμορφη κυρά κατάλαβε, πόσο μάλλον αν ανταποκρίθηκε στο ιδιόμορφο αυτό κάλεσμα αγάπης.
Εύχομαι όμως σε σας να βρείτε αγάπη και ζεστασιά σε όλο το 2015
Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com