“Ένα γράμμα αγάπης, στη θετή μητέρα του γιου μου!”
Όταν έμαθα ότι πρόκειται ν’ αποτελέσεις μέρος της ζωής του γιου μου, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Περίμενα να περιφρονήσεις την πρώην σύζυγό, όπως συμβαίνει σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Ανησυχούσα πως θα βλέπεις το μικρό μου αγόρι ως μια ενόχληση, κάποιον που πρέπει απλώς ν’ ανέχεσαι γιατί θα ήταν πάντα μια υπενθύμιση του εαυτού μου. Θα σ’ ενοχλούσε ο Κόνορ σε κάποια ξέσπασμά του; Θα θύμωνες όταν θα έχυνε το χυμό;
Τα μικρά παιδιά επηρεάζουν τα σχέδια των διακοπών,τα δείπνα, τις ώρες κοινής ησυχίας. Θα τον μεγάλωνες και θα δυσανασχετούσες; Και το μικρό μου αγόρι που θα μεγάλωνε, θα ένιωθε “σπασμένο” και μπερδεμένο επειδή δεν θα ένιωθε να το αγαπούν;
Όταν ο Κόνορ, ήταν μαζί σου και με τον μπαμπά του, γλιστρούσα στο δωμάτιό του και ξάπλωνα στις κουβέρτες του ενώ αναρωτιόμούν πού ήταν και τί έκανε, εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Πώς θα μπορούσα να υπάρξω σ’ έναν κόσμο, όπου ο γιος μου θα είχε ζωή χωρίς να περιλαμβάνει κι εμένα; Είχε ακόμα τόσες πολλές “πρωτιές” να γευτεί. Τόσες ζωγραφιές να σχεδιάσει, τόσες ταινίες να δει, τόσα κατοικίδια ν’ αγαπήσει, τόσες βόλτες να πάει με το ποδήλατο του.
Ήταν μόλις τριών ετών.
Κι έτσι, το βουητό της προσευχής μου άρχισε να υφαίνεται μέσα από τις σκέψεις μου. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ την αίσθηση που είχα όταν συνοδευόταν ο λόγος μου με ολόκληρο το σύμπαν: Παρακαλώ , άφησέ την ν’ αγαπήσει το παιδί μου. Παρακαλώ, παρακαλώ, άφησέ την ν’ αγαπήσει το μικρό αγόρι μου.
Και το έκανες.
Και μ’ αυτό τον τρόπο, μου έδειξες τη μεγαλύτερη ευγένεια που έχω νιώσει στη ζωή μου. Και με διαβεβαίωσες πως δεν θα έχανα ούτε στιγμή του.
Με κάλεσες να μείνω το βράδυ κοντά στον Κόνορ, μετά από την χειρουργική επέμβαση στις αμυγδαλές του. Με κάλεσες όταν μάθαινε να κάνει ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που με οδήγησες μέσα από το σπίτι σας, μέχρι το υπνοδωμάτιο του Κόνορ για να το δω. Ένα δωμάτιο που μου έκανε να νιώσω άνετα, τότο πολύ, γιατί γνώριζα που κοιμόταν όταν δεν ήταν μαζί μου. Τότε που κοίταξα τριγύρω στο χώρο και είδα αφράτα μαξιλάρια, άνετες κουβέρτες, βιβλία, παιχνίδια, έργα τέχνης και κάδρα…με φωτογραφίες μου!
Με τα χρόνια, έχουμε καταφέρει ν’ αναθρέψουμε τον Κόνορ από μικρό παιδί μέχρι την εφηβεία. Έχουμε συμβουλευτεί η μια την άλλη για τα πάντα. Απ’ τα παπούτσια που θα του αγοράσουμε μέχρι το ποια κατασκήνωση θα του ταίριαζε καλύτερα. Έχουμε γιορτάσει για τα επιτεύγματά του κι έχουμε μοιραστεί τις στενοχώριες σε περιόδους σκληρής “μάχης”.
Φυσικά κι έχουμε επίσης αναστατώσει η μια την άλλη κι έχουμε διαφωνήσει. Θυμάσαι όταν πίστευες πως ο Κόνορ ήταν αρκετά μεγάλος για να πάει μόνος του με το ποδήλατό του στο σχολείο κι εγώ όχι; Όπως φάνηκε στη συνέχεια ήτα πολύ περισσότερο από ικανός. Και το ήξερες αυτό, γιατί τον ήξερες. Του έδινες προσοχή, του φερόσουν μητρικά. Και με βοήθησες να τον αφήσω ν’ ανοίξει τα φτερά του, με τον τρόπο που εκείνος το χρειαζόταν.
Είσαι μητέρα ακόμη και αν δεν έχεις παιδιά…
Από την αρχή τον αγάπησες με την ανιδιοτέλεια και την ένταση για την οποία προσευχήθηκα, σαν να ήταν δικό σου παιδί. Και είναι. Φίλησες τις μελανιές του. Φρόντισες τα ξεφλουδισμένα γόνατα του. Σκούπισε τα δάκρυα του Κόνορ, όταν ήταν μικρός. Φρόντισες να έχει επιπλέον κουβέρτες το χειμώνα και να είναι ασφαλής στην πισίνα το καλοκαίρι. Έφτιαχνες τις τούρτες γενεθλίων του τις κάρτες για την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου και του αγόραζες γλυκά για το σχολείο την ημέρα των γενεθλίων του. Θυμάσαι κάθε μικρή λεπτομέρεια.
Πρόσφατα, φρόντισες για την ασφάλεια του Κόνορ κατά την περίοδο των οικογενειακών διακοπών στο Μεξικό. “Διέλυσες” τις ανησυχίες μου, όταν έκανε μαθήματα σερφ και μου υποσχέθηκες πως θα είναι πάντα μέσα στο οπτικό πεδίο σου. Φρόντιζες ακόμα και να μου τηλεφωνεί συχνά, για να μπορώ ν’ ακούω τη φωνή του.
Καθώς μεγαλώνει, μπορεί να μη του φιλάμε τα γόνατα, όμως ξέρω πως θα τον παρηγορήσεις την αναπόφευκτη στιγμή που θα “μελανιάσει” ο εγωισμός του. Όταν η ζωή θα τον απογοητεύεσει και θα το σύρει στον ιστό της εφηβικής ζωής του. Θα χρειαστεί εμένα, θα χρειαστεί κι εσένα. Ο γιος μας έχει το μοναδικό πλεονέκτημα να ακούει τη γνώμη δύο μαμάδων, που μπορεί να μη συμφωνούν πάντα, αλλά που πάντα θα μοιράζονται την ανησυχία της ευημερίας του.
Με αυτόν τον τρόπο, μ’ έχεις βοηθήσει να τον καθοδηγήσω και να τον επηρεάσω ώστε να γίνει ο άνθρωπος που είναι τώρα. Έχεις παίξει ρόλο στον τρόπο που αντιλαμβάνεται το σωστό και το λάθος. Στο σεβασμό του στις αρχές και στις γυναίκες. Τον ενθάρρυνες ν’ ακούει τη δική του, εσωτερική φωνή. Να εμπιστεύεται την καρδιά του. Και περισσότερο απ’ όλα, σεβάστηκες και αντικατόπτρισες τις σκέψεις μου για τα πάντα. Απ’ την ρουτίνα του ύπνου, μέχρι την πειθαρχία. Με τίμησες. Κι ακριβώς όπως ο γιος μας μεγάλωσε, μεγαλώσαμε κι εμείς.
Είμαι πολύ περήφανη που έχω παρακολουθήσει τα συνέδρια γονέα-δασκάλου, το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, τους αγώνες κολύμβησης του Κόνορ μαζί σου. Μαζί συναντούσαμε τους διευθυντές των σχολείων και οι κοσμήτορες, όχι επειδή ο Κόνορ είχε μπλέξει κάπου, αλλά επειδή νιώθαμε έντονα την ανάγκη να προσφέρουμε τα καλύτερα για την εκπαίδευση και την ασφάλειά του. Μαζί, έχουμε μοιραστεί τόσα πολλά. Απ’ τον εθελοντισμό στην καλύβα με τα σνακ μέχρι ένα πολυπόθητο ποτήρι κρασί.
Σου εμπιστεύομαι τη ζωή του Κόνορ και με τον τρόπο αυτό, σου εμπιστεύομαι το πιο πολύτιμο κομμάτι του εαυτού μου.
Ο γιος μας είναι ευγενικός, δείχνει συμπόνια για τους άλλους, γελάει με τον εαυτό του και θεωρείται χαρά Θεού από τους δασκάλους του, τους προπονητές και τους γονείς των φίλων του. Δεν θα μπορούσα και δεν θα ήθελα να λάβω όλα τα εύσημα για οποιοδήποτε από τα επιτεύγματα του γιου μας. Είναι μια γλυκιά ψυχή που καταφέραμε να μεγαλώσουμε ανάμεσα σε δύο σπίτια. Γι αυτό σ’ ευχαριστώ. Σ’ ευχαριστώ Τζιλ. Για την υπομονή και την ανοχή, καθώς πορευόμασταν σε μια ζωή που δεν περιμέναμε. Μια ζωή που περιελάμβανε και τις δυο μας. Πάνω απ’ όλα, σ’ ευχαριστώ για την ανιδιοτελή και μητρική σου αγάπη, που πρόσφερες στο γιο μας…
Πηγη: huffingtonpost.com
Το διαβάσαμε στο 4yourfamily.gr