Ένα γράμμα στην κόρη μου…
Δεν ήμουν η περίπτωση της κοπέλας που ονειρευόταν πρίγκιπες, νυφικά και βρεφικά δωμάτια.
Δεν είπα ποτέ «εγώ πότε θα γίνω μάνα;».
Δεν αναζήτησα ποτέ μέσα μου αν έχω αυτό το πολυσυζητημένο «μητρικό φίλτρο».
Δεν ήμουν αρνητική βέβαια στην περίπτωση που «το έφερνε η τύχη». Ίσως τώρα που σου γράφω, να ήταν μια άμυνα όλο αυτό, πάνω στην υπέρμετρη αίσθηση υπευθυνότητας του γονεϊκού ρόλου.
Έμαθα ότι είμαι έγκυος το Σεπτέμβριο του 2013.
Βέβαια, το έμαθα κάπως αργά, διότι δεν είχα τα συνηθισμένα σημάδια που έχει όλος ο νορμάλ κόσμος. Δεν θα ξεχάσω που το Δεκαπενταύγουστο του ίδιου χρόνου όργωνα τα βουνά και τα λαγκάδια για ρεπορτάζ στην Παναγία Σουμελά και εσύ εκεί. Ακάθεκτη. Να μη δίνεις σήμα. Λες και ήθελες να σιγουρέψεις τη θέση σου.
Τα περάσαμε πολύ ωραία τα δυο μας ως τον 5ο μήνα. Και να σκεφτείς ότι έπεσα αμέτρητες φορές με την κοιλιά στο πάτωμα, στα πεζοδρόμια αλλά και εν ώρα εργασίας. Εσύ εκεί. Ο καλύτερός μου σύμμαχος.
Τα δύσκολα άρχισαν όταν ο υπέροχος γιατρός μας λίγο πριν τον 6ο μήνα, διέγνωσε «προεκλαμψία».
Είχα μεγάλη αρτηριακή πίεση και άλλη τόση κατακράτηση ούρων που είχαν ως αποτέλεσμα μια αφόρητη κατάσταση και για εμένα αλλά και για εσένα. Σκέψου ότι η μαμά έμοιαζε με ελεφαντάκι! Ή ένα τεράστιο φουσκωτό μπαλόνι! Όχι όμως από το φαγητό!
Δεν διάβασα τίποτα στο ίντερνετ. Ο γιατρός μου, μου εξήγησε πολύ ψύχραιμα, ότι πρόκειται για σοβαρή νόσο της εγκυμοσύνης και πως αν ακολουθήσω όσα μου πει όλα θα πάνε καλά. Δεν διάβασα λοιπόν ΤΙΠΟΤΑ στο ίντερνετ.
Έκανα κάθε εβδομάδα τις απαραίτητες εξετάσεις και επισκέψεις στο γιατρό.
Ένα απόγευμα, αρχές Φεβρουαρίου, ένιωσα πως δεν έχω αέρα. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Σα να ζούσα αλλά και δε ζούσα. Τηλεφώνησα στο γιατρό και του περιέγραψα τα συμπτώματα. Ήρεμος, όπως πάντα, με συμβούλεψε να πάρω μια τσάντα με τα απαραίτητα και να μείνω στην κλινική για παρακολούθηση για λίγες μέρες. Ήθελε να κερδίσει χρόνο ώστε να γεννηθείς όσο πιο αργά γινόταν.
Νόμισα ότι θα έμενα για λίγες μέρες αλλά τελικά επρόκειτο για μίνι χειμερινές διακοπές με ένα εξαιρετικό ιατρικό προσωπικό στο προσκεφάλι μου.
Ένα γράμμα στην «τοξική» μητέρα μου…
Έβλεπα κάθε τόσο τα χέρια μου που είχαν γίνει σαν τα πόδια ενός ελέφαντα και αυτοσαρκαζόμουν. Υπήρχαν φορές που ένιωθα όμως και απέραντη απογοήτευση και οι χτύποι της καρδιάς ξεφεύγανε από το φόβο.
Φυσικά, ούτε που μου περνούσε από το μυαλό ότι ένα πρωινό Σαββάτου θα ερχόταν ο γιατρός να μας δει και να μου πει χαϊδεύοντας το μέτωπό μου ότι «πρέπει σήμερα, ΤΩΡΑ να γεννήσουμε…»
Σοκ.
Ίσως και λύτρωση όμως μαζί.
Οι τελευταίες εξετάσεις δεν είχαν θετικά αποτελέσματα κι εσύ μόνο κακό πάθαινες πια στην κοιλιά μου.
Επείγουσα καισαρική.
«Θέλεις να πάμε στην αίθουσα τοκετού με τα πόδια ή με το καροτσάκι;» με ρώτησε ο σωτήρας γιατρός μας.
«Με τα πόδια. Ας περπατήσω και λίγο η βουβάλα!» απάντησα. Γέλασε ο γιατρός. Γέλασα κι εγώ. Προηγουμένως, τον είχα ακούσει στο σαλονάκι να λέει με σκυμμένο το κεφάλι στη μαμά μου πως«είμαστε 50-50».
Όση ώρα περπατούσαμε στο διάδρομο μέχρι να φτάσουμε στην αίθουσα τοκετού μίλησα με το θεό. Είπα μέσα μου «τώρα εδώ ΟΛΑ. Θα τα δώσουμε όλα. Ή 100 ή τίποτα».
Δε θα άφηνα τα χέρια μου αδειανά ή εσένα δίχως την αγκαλιά μου.
Χιούμορ και ευχάριστη ατμόσφαιρα στο χειρουργείο. Μου είπαν κιόλας ,οι γιατροί να τους πω και κανένα τραγούδι, αφού έχω καλή φωνή. Κάποιο μάλιστα αρχίσαμε να λέμε όλοι μαζί…
Ένα επιτελείο γιατρών να με προσέχει και ένας υπέροχος αναισθησιολόγος να μου λέει πόσο γενναία είμαι και να μου χαϊδεύει στοργικά τον ώμο σε κάθε επισκληρίδιο.
Επρόκειτο να γεννηθείς με μερική νάρκωση αλλά τελικά προέκυψαν επιπλοκές και γεννήθηκες με ολική.
Ξύπνησα. Σε είδα για 5 δευτερόλεπτα με το που ήρθες στη ζωή και άλλα πέντε λεπτά όταν σε έφεραν στο δωμάτιό μου.
Σε πήρα προσεκτικά στην αγκαλιά μου και σου είπα «κοριτσάκι μου…» και γύρισες το βλέμμα σου και με κοίταξες.
Ο γιατρός μας έσωσε και τις δύο! Ακούς;
Έπρεπε όμως να φύγεις.
Έπρεπε να νοσηλευτείς στη ΜΕΝΝ ενός πολύ καλού δημόσιου νοσοκομείου με την πιο εξελιγμένη μονάδα νεογνών.
Δεν είχες πολλά σοβαρά προβλήματα όμως είχες κάποια σημεία που έπρεπε να διορθωθούν πέρα από το μικρό βάρος σου.
Εγώ λόγω του ότι έπρεπε να νοσηλεύομαι στην κλινική καθώς η προεκλαμψία δεν περνά αμέσως από τον οργανισμό αλλά φυσικά και λόγω των τραυμάτων του χειρουργείου σε έχασα για 6 ολόκληρες ημέρες.
Δε θα μάθεις ποτέ τι σημαίνει αυτό για εμένα. Και δε χρειάζεται. Εσύ είσαι μόνο για να χαμογελάς.
Είχα βέβαια πλήρη ενημέρωση για την πορεία της νοσηλείας σου, όμως δε σε είχα στην αγκαλιά μου εξολοκλήρου.
Κι εσύ; Κι εσύ δεν είχες τη μανούλα σου. Τη ζεστασιά σου την πρώτη. Έκαιγαν τα δάκρυα στο πρόσωπό μου όσο σκεφτόμουν ότι εσύ αντιλαμβάνεσαι την απουσία μου.
Πήρα εξιτήριο και ήρθα στη ΜΕΝΝ για να σε πάρω.
Ήμουν ένα ερείπιο, που δύσκολα καταλάβαινε τις παραινέσεις και τις οδηγίες των μαιών και μαιευτών.
Είχαν έρθει και άλλες μαμάδες για να πάρουν τα μωράκια τους στο σπίτι, που νοσηλεύονταν για πολύ περισσότερο καιρό. Κάποιες άλλες ήταν από την πρώτη στιγμή εκεί και ήταν συνηθισμένες. Εγώ όμως ήθελα να κλαίω σε κάθε συμβουλή που άκουγα. Δεν ήμουν έτοιμη να αφομοιώσω τις οδηγίες που άκουγα, είχα αγχωθεί και μπλόκαρα.
Μετά από αρκετές ώρες στη ΜΕΝΝ σε φέραμε επιτέλους στο σπίτι.
Και εκεί ως δια μαγείας λύθηκαν όλα. Έφυγαν τα πάντα.
Σήμερα είσαι 3 ετών. Ένα ζωηρό, γελαστό, υπέροχο κοριτσάκι!
Μιλάς ακατάπαυστα, ρωτάς συνέχεια και τραγουδάς υπέροχα! Βαριέσαι κάποιες φορές εύκολα, ως Υδροχόος, και ευτυχώς που βρίσκουμε τρόπους να εξάπτουμε τη φαντασία σου!
Σου δείχνω φωτογραφίες από τους πρώτους μήνες της ζωής σου. Με πόσο ζήλο έπινες το γάλα σου, σα να βιαζόσουν να μεγαλώσεις! Τις χαϊδεύεις και τις φιλάς.
Γέννησα πρόωρα στις 34 εβδομάδες. Και πάντα θα σου χρωστώ 6 ημέρες.
Σ’ αγαπώ.
Η μαμά.
Από τη Σοφία Ξανθοπούλου.
Πηγή: 31ebdomades.gr