“Ένα μικρό θαύμα” – Η εξομολόγηση μιας προωρομανούλας!
“Δεκέμβριος 2011…. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε ότι δεν θα αδιαθετήσω αυτό τον μήνα…. κάτι μου έλεγε ότι μια νέα ζωή μεγαλώνει μέσα μου. Το τεστ βγήκε θετικό, όπως το περίμενα. Τα συναισθήματα ανάμεικτα….. Χαρά, θα έχω ένα νέο μωράκι στην αγκαλιά μου…. Άγχος, αν συμβεί κάτι και γεννήσω πρόωρα πάλι; Αν χρειαστεί να νοσηλευτώ και πάλι; τι θα γίνει η υπόλοιπη οικογένεια μου; Όχι όχι, αποκλείεται… ο Θεός δεν θα με ταλαιπωρήσει αυτή την φορά…. Όλα θα πάνε καλά….. Έτσι έλεγα αλλά δεν το πίστευα…. Μέσα μου κάτι με έτρωγε…..
[babyPostAd] Ανακοινώνω την εγκυμοσύνη….. οι σκέψεις στο μυαλό μου πήραν φωνή.. την φωνή της μάνας μου, του πατέρα μου, των δικών μου ανθρώπων. “Τι θα γίνει αν γεννήσεις πάλι πρόωρα; τι θα γίνει αν χρειαστεί να νοσηλευτείς;”.ΔΕΝ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ έλεγα. ΘΑ ΠΑΩ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ έλεγα…. αλλά δεν το πίστευα.
Ναι, τώρα μπορώ να παραδεχτώ ότι δεν το πίστευα… το έλεγα για να το πιστέψω πρώτα εγώ….. Ξεκινάμε στενή παρακολούθηση της εγκυμοσύνης για να αποκλείσουμε κάθε πιθανή αιτία προωρότητας…. Όλα πήγαιναν καλά…. μικρά μικρά προβληματάκια που ξεπερνιούνταν…. μέχρι τις 17 εβδομάδες….. Τότε ξεκίνησε μια αιμορραγία χωρίς τέλος…. Χωρίς έλεγχο….. Οι υπέρηχοι δεν έδειχναν από που ερχόταν… δεν υπήρχε αποκόλληση, δεν υπήρχαν ενδείξεις…. εσύ μεγάλωνες κανονικά όμως και αυτό μου ήταν αρκετό…. Οι γιατροί θελαν να μπω νοσοκομείο αλλά ρίσκαρα και δεν μπήκα….. Μέχρι τις 23 εβδομάδες….. εκεί το αίμα γινόταν όλο και πιο πολύ…. έκανα εισαγωγή χωρίς άλλες σκέψεις…. έπρεπε να τα καταφέρουμε μωρό μου…. Έπρεπε να είμαι ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι του νοσοκομείου όλο 24ωρο…. οι μέρες περνούσαν αλλά κανείς δεν μπορούσε να βρει την πηγή της αιμορραγίας…. και εγώ να μετρώ τις μέρες που περνούσαν και να σκέφτομαι “κερδίσαμε άλλη μια μέρα“…
18 Μαΐου 2012, παρασκευή απόγευμα, 26+4…. το θυμάμαι σαν χθες…. Κάνει τον καθιερωμένο γύρω ο εφημερεύον ιατρός και της λέω “γιατρέ νιώθω πως κάνω πάνω μου”…. τελειώνει τον γύρω και με παν στο εξεταστήριο…. ρήξη θυλακίου….. Αμέσως ορούς για να σταματήσουν τον τοκετό και ενέσεις πνευμόνων…. “Μην ανησυχείς κορίτσι μου, μπορούμε να σε κρατήσουμε μέχρι 3 εβδομάδες έτσι”. Έλεγα εντάξει αλλά δεν το πίστευα…. ήξερα πως Δευτέρα θα γεννούσα… Άλλωστε ήταν μεγάλη γιορτή, δεν θα μπορούσες να επιλέξεις ομορφότερη μέρα να γεννηθείς…και όντως….
21 Μαΐου 2012 πρωί μου ανακοινώνουν ότι πρέπει να γεννήσω… ότι αναπτύχτηκε μια μόλυνση στο αίμα μου την οποία κόλλησες και εσύ…. “γιατρέ θα ζήσει;” δεν πήρα απάντηση….. ετοιμαστήκαμε για χειρουργείο… Ζήτησα επισκληρίδιο για να σε δω… να προλάβω να σε δω προτού φύγεις μακριά μου… Στις 19:02 σε έβγαλαν από μέσα μου….. Ήσουν 1 λιλιπούτιο κοριτσάκι, μια σταλιά τόση δα…. 1056 γρ…. και όμως έκλαψες!!!! έκλαψες κορίτσι μου γλυκό και κανείς δεν το πίστευε…. 1 μωρό 27 εβδομάδων, γεννημένο κατά 3 μήνες πρόωρα, μπορούσε και ανέπνεε μόνο του!!!! Ένα μικρό θαύμα έλεγαν….. σε έφεραν κοντά μου, γύρισα σε κοίταξα και με κοιτούσες με τα τεράστια σου μάτια κατάματα σαν να μου έλεγες μαμά μην φοβάσαι….. μετά σε πήγαν στην ΜΕΝΝ…
Ήξερα πως θα συναντιόμασταν πια μόνο με επισκεπτήριο, όμως πίστευα ως όλα θα πήγαιναν καλά… Σε επισκέφτηκα για πρώτη φορά Τρίτη απόγευμα, και κάτι δεν μαρεσε…. ήσουν φουσκωμένη…. μου είπαν δεν είναι τίποτα, κάναμε εξετάσεις και περιμένουμε να δούμε τι θα δείξουν…. ένας κόμπος στο στομάχι….. Το όνομα σου θα ήταν Αμαλία, που στην γλώσσα του μπαμπά σημαίνει “ελπίδα”. Εκείνη την στιγμή αποφάσισα πως αν όλα παν καλά, και σε πάρω κοντά μου, θα σε ονομάσω Κωνσταντίνα-Αμαλία, στο όνομα του προστάτη σου, του Αγίου Κωνσταντίνου… Πέμπτη πρωί στις 7 κτυπάει το τηλέφωνο μου…. Ήταν ο μπαμπάς σου που με μια τρεμάμενη φωνή μου λέει “σε πήραν από το μωρό;” λέω όχι γιατί; “να τίποτα το σοβαρό, απλά μας θέλουν πάνω….” κλείνω αμέσως το τηλέφωνο, και πάω πάνω στην ΜΕΝΝ.
“Κύρια Πολύμνια, το μωρό έχει ΝΕΚ. Αυτό σημαίνει ότι έχει νεκρό και τρυπημένο έντερο και πρέπει να αφαιρεθεί…. το πρόβλημα μας είναι ότι δεν ξέρουμε ούτε σε πόσα σημεία είναι νεκρό, ούτε αν θα αντέξει…. είναι μόλις 760 γρ σήμερα και το χειρουργείο πολύ δύσκολο…. αν την αφήσουμε έτσι, θα πεθάνει. Αν την βάλουμε στο χειρουργείο πάλι το πιο πιθανό είναι να πεθάνει… εσείς αποφασίζετε. Μπορείτε να την δείτε για 2 λεπτά αν θέλετε”. Έρχομαι και σε βλέπω και λέω στην γιατρό “θα μπει χειρουργείο και θα βγει ζωντανή. το ξέρω”. 4 ώρες που μας φάνηκαν αιώνες…. 4 ώρες που ο μπαμπάς προσπαθούσε να με κάνει να χαμογελάσω και να ηρεμήσω. Τα κατάφερες! βγήκες νικήτρια και από αυτό τον αγώνα!!! Οι μέρες στην ΜΕΝΝ ήταν δύσκολες…. δεν έπαιρνες βάρος σωστά, κόλλησες πολλές φόρες ενδονοσοκομειάκες μολύνσεις…. και όμως το πάλεψες! Το πάλεψες και απέδειξες σε όλους πως η δύναμη και η θέληση σου για ζωή ήταν πολύ πιο δυνατή από κάθε τι που σου συνέβαινε.
Ότι και να έλεγαν οι γιατροί σου, όσο και να περίμεναν από στιγμή σε στιγμή να μας εγκαταλείψεις, εσύ εκεί, μαχήτρια σε έναν αγώνα άνισο του μεγέθους σου… Πέρασες χειρουργεία με απόλυτη επιτυχία, πέρασες ασθένειες από τις οποίες όλοι περίμεναν πως δεν θα άντεχες, κι όμως εσύ εκεί! Να προσπαθείς να κρατηθείς! Και τα κατάφερες!!!
Αποφάσισες να έρθεις πιο νωρίς από ότι περιμέναμε και ήσουν μόλις 1 χούφτα μωρό…. Κι όμως μας απέδειξες πως το μέγεθός σου δεν είχε καμία σχέση με την δύναμη που έκρυβες μέσα σου… Με την δύναμη που είχες για ζωή!!!
Σήμερα γίνεσαι κι όλας 4 χρονών!!!!! 4 χρόνια τα οποία ζήσαμε μαζί στενοχώριες, ανησυχίες, χαρές!!!! Από δω και πέρα εύχομαι όλη η ζωή σου να είναι μόνο με χαρές γεμάτη κοριτσάκι μου όμορφο, γιατί πραγματικά μόνο αυτό σου αξίζει.
Να ζήσεις Κωνσταντίνα-Αμαλία μου!!!
Σ’ αγαπάω πάρα μα πάρα πολύ!
Με αγάπη, η μαμά
Πηγή: epaggelmagynaika.gr