Κατά τον άγγλο ψυχαναλυτή D.W. Winnicott, το πρόσωπο της μητέρας και ειδικότερα το βλέμμα της, είναι ο πρώτος «καθρέφτης» του παιδιού, μέσα από τον οποίο θα κτίσει τις πρώτες αναπαραστάσεις του εαυτού του. Η εσωστρεφής καταθλιπτική μητέρα με το κενό βλέμμα δεν μπορεί να επιτελέσει αυτήν την λειτουργία, εφόσον είναι σωματικά μεν παρούσα, αλλά ψυχικά αποστασιοποιημένη.
Το μωρό, σε μια πρώτη φάση, επιχειρεί να τραβήξει την προσοχή της μητέρας του.Σε δεύτερη φάση, κουράζεται και κλαίει, ενώ στο τέλος εγκαταλείπει οποιαδήποτε προσπάθεια επικοινωνίας και κλείνεται στον εαυτό του.
Το παιδάκι της προσχολικής ηλικίας χαρακτηρίζει ως κακή την καταθλιπτική μητέρα του και την προκαλεί με διάφορους τρόπους, προκειμένου εκείνη να επικοινωνήσει μαζί του. Λόγω του φυσιολογικού εγωκεντρισμού του μπορεί να θεωρήσει ότι τον εαυτό του ως υπεύθυνο (άρα κακό) για την στενοχώρια εκείνης.
Το παιδί της σχολικής ηλικίας, το οποίο διατηρεί κάποια υπολείμματα του εγωκεντρισμού του προηγούμενου αναπτυξιακού του σταδίου, ρωτάει την μητέρα του γιατί είναι θυμωμένη μαζί του.
Το μεγαλύτερο παιδί ρωτάει την μητέρα του τι της συμβαίνει.
Η επίδραση που έχει η κατάθλιψη της μητέρας στο παιδί της διαφοροποιείται σημαντικά, ανάλογα με την ηλικία του, το βαθμό έκθεσής του στην κατάθλιψη της μητέρας του, τις συνέπειες που αυτή είχε για τη ζωή του, αλλά και την ιδιοσυγκρασία του.
Συνοψίζοντας: Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το παιδί επηρεάζεται αρνητικά από την καταθλιπτική μητέρα του. Προκειμένου να την ευχαριστήσει, φτιάχνει ένα ψεύτικο εαυτό, γίνεται ενοχικό και μαθαίνει να αγνοεί τις προσωπικές του ανάγκες και επιθυμίες!