Η εξομολόγηση ενός μπαμπά: «Μεγαλώνω μόνος μου 3 παιδιά»
Είναι ένας άνδρας που μεγαλώνει μόνος του τα τρία του παιδιά επειδή η ζωή τού τα έφερε έτσι και όχι επειδή είναι πρωταγωνιστής σε αμερικάνικη ταινία. Είναι ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας και μας διηγείται την ιστορία του.
[babyPostAd]Τη Χριστίνα τη γνώρισα όταν κάναμε μαζί μεταπτυχιακό στο Πάντειο. Ήταν μεγαλύτερη από εμένα, είχε μάλιστα και ένα μικρό παιδί. Εκ πρώτης όψεως ήμασταν πολύ διαφορετικές, άλλα ενδιαφέροντα, άλλη φάση ζωής. Είχαμε όμως ένα κοινό: βλέπαμε τη ζωή αισιόδοξα, παρά τις δυσκολίες που είχαμε αντιμετωπίσει. Εκείνη είχε μόλις πριν 1 χρόνο διαγνωστεί για δεύτερη φορά με καρκίνο του μαστού και εγώ είχα πριν μερικούς μήνες χάσει τη μητέρα μου από καρκίνο. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα. Οι νέες μου συμφοιτήτριες, η Χριστίνα και η Μαρία, ήταν οι «μεγάλες» μου φίλες, που μου έμαθαν ότι δεν χρειάζεται να είσαι ίδιος με τον άλλο για να έρθετε κοντά. Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Χριστίνα και ο άνδρας της ο Κώστας απέκτησαν άλλα 2 παιδιά και η Μαρία κι εγώ βαφτίσαμε το μεσαίο, κυρίως για να στηρίξουμε την απόφασή της να επιλέγει τη ζωή όταν τα γεγονότα της έλεγαν το αντίθετο. Ο καρκίνος δεν την άφησε ήσυχη για πολύ. Ήρθε στον γάμο μου, πρόλαβα να της ανακοινώσω ότι ήμουν έγκυος, και μετά από λίγους μήνες πέθανε. Τον Απρίλιο του 2009 ήταν 47 χρονών, ενώ τα παιδιά 3, 5 και 8 ετών.
Τα μεγαλώνει ο άνδρας της ο Κώστας, που σήμερα μιλάει στο Vita -με ειλικρίνεια και πολύ χιούμορ- για το πώς είναι να μεγαλώνει ένας άνδρας μόνος του 3 αγόρια. «Καταντάει σχεδόν γραφικό, ένας άνδρας μόνος με 3 παιδιά, αν σκεφτείς ότι συχνά
2 γονείς δυσκολεύονται και αγχώνονται να μεγαλώσουν ένα παιδί», μου λέει, και εκεί που έχω βουρκώσει βάζω τα γέλια.
«Αν φοβάσαι το μέλλον, δεν θα πρέπει να κάνεις τίποτε»
«Με τη Χριστίνα παντρευτήκαμε έχοντας σκοπό να κάνουμε κάποια στιγμή παιδιά. Το αναβάλλαμε όμως. Σκεφτόμασταν ότι είχαμε χρόνο, μπορούσαμε να περιμένουμε να τελειώσει και το διδακτορικό της. Το 1996, σε ηλικία 34 ετών, διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. Έκανε ογκεκτομή και κάποιες θεραπείες, όπως τη συμβούλεψαν οι γιατροί. Θεωρούσαμε ότι θα πάει καλά, εκείνη ήταν και φύσει πολύ αισιόδοξη. Πράγματι, πήγε καλά. Το 2001 υιοθετήσαμε τον Μάριο και σχεδόν ταυτόχρονα της παρουσιάστηκε πρόβλημα στον άλλο μαστό. Τότε πήγαμε στην Αμερική για να πάρουμε μια δεύτερη γνώμη και μας είπαν να ακολουθήσουμε τα όσα μας είχαν προτείνει στην Ελλάδα. Έκανε διπλή μαστεκτομή πια και θεραπεία. Από τότε και μετά ο καρκίνος δεν την άφηνε να ησυχάσει. Όλο και κάτι προέκυπτε συχνά πυκνά, το 2004 πρόβλημα στους λεμφαδένες και το 2007 μεταστάσεις στο ήπαρ και μετά στα οστά. Παρ’ όλα αυτά, εκείνη πίστευε στη ζωή, γι’ αυτό και υιοθετήσαμε άλλα 2 παιδιά. Θεωρούσε ότι τα παιδιά τη βοηθούσαν να παλεύει την ασθένεια. Εγώ, όπως και άλλοι άνθρωποι από το φιλικό μας περιβάλλον, είχαμε τους προβληματισμούς μας, αλλά εκείνη ήταν τόσο αισιόδοξη και ευτυχισμένη, που δεν ήθελα να της το στερήσω. Άλλωστε, όλα στη ζωή είναι ένα ρίσκο˙ αν φοβάσαι το μέλλον, δεν θα πρέπει να κάνεις τίποτε».